Stralend bij De Hout – Alkmaar Flessenkraam

Ons prachtige oude stadspark De Hout, een groene long in de steenstad, is voor mij één van de mooiste plekjes van Alkmaar. Er zitten vooral leuke herinneringen aan: Met opa, die in Huize Westerlicht woonde, naar de herten- en apenkooi, ijsje eten in Bolle Jan, concerten in de muziekniche en veel wedstrijden van Alkmaar 54 en AZ in het gezellige en oude stadion. . Het is een plek in de stad waar je wilt zijn.

Maar aan de horizon is er altijd de wolkenkrabber van die plek in onze stad waar je niet wilt zijn: Northwest Hospital. Dit brengt bijzonder onaangename en verdrietige herinneringen naar boven, van momenten in mijn leven die ik graag had willen overslaan.

Het is natuurlijk fijn dat onze regio een prima ziekenhuis heeft waar u voor vrijwel al uw kwalen terecht kunt. Het oude Centraal Ziekenhuis, aan de Kadettenschool, was prachtig gelegen aan de rand van de stad, verscholen in het groen. Een bijzondere plek die als het ware de basis van mijn leven vormde, omdat mijn vader daar mijn moeder ontmoette, die verpleegster was.

Maar de stad en het ziekenhuis zijn gegroeid, de plek is er niet mooier op geworden, het is onpraktisch en moeilijk bereikbaar. De parkeerplaatsen zijn meestal vol. Maar ja, verhuizen is te duur.

De afgelopen maanden was ik er vaak, te vaak. Ik kreeg een diagnose die eerst de bodem van je bestaan ​​doet zinken. Maar als je leest dat de ziekte te genezen is, herstel je een beetje. De dokter zei dat er veel meer mannen sterven aan prostaatkanker dan aan prostaatkanker. Het leven staat echter een paar maanden stil, plannen worden even niet gemaakt en je gezondheid vergt alle beschikbare energie van jou en je partner.

De mensen die in het ziekenhuis werken hebben indruk op mij gemaakt. Het zijn er maar heel weinig, ze werken heel hard, maar ze kunnen je nog steeds veel aandacht en tijd geven. Die aandacht was prettig en persoonlijk en ik heb mij nooit een nummer gevoeld.

De behandeling eindigde met zes weken bestraling op de afdeling radiotherapie van het ziekenhuis. Wat ze daar doen is angstaanjagend, maar op een vreemde manier voelde ik me er toch welkom. De medewerkers lijken nog vriendelijker en de wachtkamer is iets mooier dan normaal. Met de huidige tijdschriften op tafel, en niet zomaar een versleten Libelle uit 2016. Mensen raken aan de praat, het zijn allemaal lotgenoten en dat schept blijkbaar een band.

En ik kreeg ook nog een parkeerkaart waarmee ik mijn auto voor de ingang van het appartement kon parkeren. Topservice!

De bestralingen zijn voorbij en de parkeerkaart is verlopen – het leven gaat door! Na de laatste bestraling maakte ik op weg naar huis een omweg langs de bloemenklok en het hertenkamp, ​​zoals ik vroeger bij opa deed. Geweldige plaats. Ik raakte in gesprek met een aardige vrouw die met haar kleindochter aan het wandelen was en die mij een passend compliment gaf: “Je ziet er zo stralend uit!”

Klaas Kirpensteijn