Serenade in het maanlicht 85 jaar, maar… oude liefde sterft nooit

Vandaag, op 4 april 1939, 85 jaar geleden, nam het Glenn Miller Orchestra het nummer ‘Moonlight Serenade’ op. Moonlight Serenade werd al snel het kenmerkende deuntje van het wereldberoemde orkest en was vijftien weken lang een vaste waarde in de VS. Aanplakbord charts’ en werd over de hele wereld door zalen en dansscholen overgenomen als sfeervolle afsluiting van de avond.

(tekst: Wim Meijer)

muzikale inbreng
In eerdere columns gaf ik een beeld van de muzikale bijdrage die ik via mijn vaderlijk huis kreeg. Het besloeg grofweg het speelveld tussen Cocktail Trio, John Woodhouse, Olga Lowina en Willeke Alberti. Dit betekende dat de naam Glenn Miller pas in me opkwam toen ik in 1971 danslessen volgde en gratis dansavonden eindigden met ‘The Moonlight Serenade’.

Spelbreker
Voor mij staat het nummer al lang symbool voor het ongewenste eindsignaal van een avond die zoveel mooier had kunnen zijn. Voor het eerst danslessen volgen betekende immers ook ‘voor het eerst verliefd worden’. En de klanken van ‘Moonlight Serenade’ zorgden ervoor dat ik nog een volle week (168 uur!!!) moest wachten voordat ik weer heup aan heup stond met het meisje dat geen idee had hoeveel ik van haar heup hield. .

Eumir Deodato
Het onvermijdelijke resultaat was dat ik vooral Glenn Miller en ‘Moonlight Serenade’ haatte. Dat veranderde toen drie jaar later ‘iets moois’ tot bloei kwam met diezelfde eerste liefde en we weer samen konden dansen, jawel, ‘The Moonlight Serenade’, maar nu in een optreden van de Braziliaanse muzikant Eumir Deodato. Je zou kunnen zeggen dat toeval niet bestaat, want die eerste liefde is geboren en getogen in Brazilië.

Nu, vijftig jaar later, is die liefde voorbij, maar niet voor Eumir Deodato en niet voor Moonlight Serenade in het bijzonder.