“Soms begrijpt hij het niet meer”

Extreme vermoeidheid, depressie, vergeetachtigheid, gebrek aan empathie: het zijn enkele symptomen van de nog onbekende hersenziekte CADASIL. Deze tekenen zijn al zichtbaar bij Johan, de vriend van Belinda, en dat valt hem zwaar. “Er zijn momenten dat ik vanbinnen heel verdrietig word.” Johan is niet meer de Johan die hij was. “Zijn gedrag is veranderd. Soms reageert hij abrupt en dan denk ik: is het Johan of een symptoom van CADASIL? Hij begrijpt bepaalde dingen gewoon niet meer.”

De moeder van Johan, Ineke van Nimwegen, was ook aanwezig bij de Sero Crossfit in Alkmaar om Belinda te steunen. Twee jaar geleden overleed de echtgenoot van Ineke, de vader van Johan, aan een erfelijke ziekte. “De kans dat het wordt doorgegeven aan je kinderen is vijftig procent”, zegt hij met een bezorgd gezicht. “En wij kregen de grote prijs.” Na onderzoek blijken beide kinderen van Ineke ook CADASIL te hebben. (tekst gaat verder onder foto)

Sylvester Reimers (bruine trui), eigenaar van Sero Crossfit, legt de training uit. Johan (wit overhemd) heeft zijn ogen op Belinda in donkere kleding gericht. (foto: Central City Regionaal)

Het is niet duidelijk hoe de ziekte zich ontwikkelt, hoewel een groot deel uiteindelijk TIA’s en beroertes krijgt. Er bestaat nog geen behandeling, enkel symptoombestrijding. Zeker is dat Johan niet ouder wordt. “Als ik aan de toekomst denk, voel ik me hulpeloos”, verzucht Belinda. “We praten over kinderen, maar tegelijkertijd zegt Johan: ‘Ik wil niet dat mijn kinderen dit krijgen. Hoe zal ik zijn als vader?'”

Wat haar ook enorm frustreert is het gebrek aan kennis over de ziekte. “Ik moet artsen zelfs uitleggen wat het betekent”, legt hij uit aan Streeksstad Centraal. Daarom is er meer onderzoek nodig, meent Belinda. Daarom zijn ze hier.

Het zitgedeelte naast de ‘box’, de Crossfit-ruimte, is inmiddels gevuld met volgers. Ze sporten met Belinda. Ze staan ​​als één op en volgen elkaar de gang in. De spanning is voelbaar. Belinda spreekt in een kring de groep toe: “Ik vind het super lief…” Ze valt stil, haar ogen vullen zich met tranen, die ze wegveegt. Er zijn geen woorden meer nodig. (tekst gaat verder onder foto)

Applaus voor Belinda van haar medesporters, vlak voordat sportgeweld uitbreekt (foto: Streeksstad Centraal)

Opzwepende muziek luidt de eerste training in. Voor het ongetrainde oog ontstaat er chaos; Iedereen loopt samen, pakt gewichten op, doet aan sport. Plotseling staan ​​alle Crossfitters op hun plaats, hun armen snel omhoog en hun benen omlaag. Er wordt geroeid, getild en aangespoord. Het is nu echt begonnen.

Zes uur later beginnen de laatste minuten. De trillende spieren worden zuur. En dit onderdeel is voor Belinda intens: hoe sneller ze fietst, hoe meer weerstand de fiets biedt. Zijn gezicht is vertrokken van pijn. “Mijn spieren wilden gewoon niet meer werken.” Maar ga door, zegt ze tegen zichzelf. Het aftellen naar de laatste seconde begint. (tekst gaat verder onder foto)

Zes CrossFit trainingen in zes uur, maar gelukkig mag je tussendoor wel een stukje ontbijtkoek eten (foto: Streeksstad Centraal)

En dan: kippenvel en tranen, maar vooral: helemaal leeg. Het zit erop. Belinda: “Als je mij een paar jaar geleden had gevraagd of ik dit zou doen, had ik nee gezegd. Maar ik ben heel trots op mezelf dat ik dit heb kunnen doen.”

En nu? Liggend op de bank met een dekentje. Ik denk al aan volgend jaar, want dan ga ik weer. Want hoe groot de impact op haar lichaam ook mag zijn geweest, voor Belinda was het het waard; Deze ernstige ziekte verdient aandacht. “Het inspireerde mij. Ineens wordt alles relatief. Hoe erg is het om voor één dag alles te geven wat je hebt?”