“Huil en lach veel”

De Alkmaarse brandweer is een zeer hecht team. Ook vrijwillige brandweerlieden. Als een teamlid na vele jaren stopt, is er een leuke oefening te doen en nu is Marcel aan de beurt. De redding van zijn dochters verloopt vrijwel zonder problemen. Knuffels, lachende gezichten en een biertje. Maar de 57-jarige vrijwillige commandant is nog niet klaar. Op het Waagplein moet hij zijn laatste oefening uitvoeren en zelf drie kegels spuiten vanaf de andere kant van een bankje. Er klinkt gejuich als de laatste valt. (tekst gaat verder onder foto)

De laatste oefening van Marcel: een team leiden en dan aan de andere kant drie kegels omverwerpen. Diegene in het midden werkt echt niet mee. (foto: Central City Regionaal)

“Bijzonder en uniek”, zegt Marcel even later. “Je weet dat dit gaat gebeuren en ik heb het al een paar keer mogen opzetten, onder meer voor mijn broer en Max Delissen, die er vanavond ook bij was. Je weet dus dat er iets gaat gebeuren. Vooral mijn dochters van Reaching for het raam. “Het was bijzonder. En dat was nog een hele uitdaging met de kabels die tussen de huizen hingen.” (tekst gaat verder onder foto)

Een moeilijke eerste oefening: Marcel moet zijn dochters meenemen door de smalle Huigbrouwerstraat, zonder de kabels uit de huizen te trekken. (foto: Central City Regionaal)

“Het was leuk”, legt Marcel zijn beslissing uit om zijn baan op te zeggen. “Weet je, ik ben postcommandant geweest van meerdere teams, ik heb alles meegemaakt. Ik heb als postcommandant al een stapje terug gedaan, om nieuwe mensen een kans te geven. Ik heb voor dit moment een beetje gewerkt. stap minder activiteiten doen, zodat anderen het kunnen overnemen, nu moeten ze zelf verder. Hij vond het leuk om mentor en motivator te zijn.

Marcel had een aantal goede tijden, maar als rookies duurde het niet lang voordat hij en zijn broer de trieste en hartverscheurende kant van het vak ervoeren. Precies op het Waagplein. “Mijn eerste grote brand vond hier plaats, waarbij helaas dodelijke slachtoffers vielen. Het waren de zus van Karin Bloemen en twee van haar kinderen. Dat was in 1989. Ik heb een half jaar bij de brandweer gezeten. Het was heftig.”

“Praat daar niet over, man!” roept een van de metgezellen terwijl ze richting ‘t Hartje lopen. Misschien klopt het wel wat er op een van de brandweerwagens staat: ‘Zonder Marcel aan het roer wordt er minder gepraat.’ Lachende collega’s. “Aan de andere kant zegt hij ‘nog meer onzin!’” is te horen. Marcel antwoordt: “Hé, we zijn hier aan het opnemen! Jullie zijn allemaal lawaai aan de lijn!” (tekst gaat verder onder foto)

Een lekke band van zijn teamgenoten? Marcel geeft toe dat hij gemakkelijk is om mee te praten. (foto: Central City Regionaal)

Marcel vervolgt zijn verhaal. “Dit was een dag waar ik naar uitkeek. Ik wilde sowieso 35 worden. Ik heb het gedaan, en met veel plezier. Ik heb veel gehuild en gelachen. Ik heb vrienden gemaakt. Het is een club, vooral de vrijwillige brandweer , die elkaar steunen in goede en slechte tijden. Een bruiloft, een begrafenis of een verhuizing, we zijn er allemaal.’ (tekst gaat verder onder foto)

De aftredend commandant vertelt uitgebreid over de veranderingen bij de brandweer. Goede veranderingen, maar soms lastig en pijnlijk. Uiteindelijk is het de vraag of hij er nog steeds bij betrokken is. “Ja, het hart van de brandweerlieden zit hierin en ze zullen zeker niet opgeven. En we hebben regelmatig activiteiten zoals 8 oktober en de jaarvergadering, waarvoor ze ook worden uitgenodigd.” Of hij erelid wordt, weet hij nog niet. Hij hoopt het.

“En we hebben nog een hele oude brandweerwagen. Die moet opgeknapt worden. De Veiligheidsregio wil er vanaf. Om die auto te kunnen houden gaan we waarschijnlijk een club oprichten. Dan zijn we er alsnog bij betrokken.” klein.”

Hij poseert voor een foto voordat hij met zijn maten naar ‘t Hartje gaat voor een drankje. (foto: Central City Regionaal)