Vergeet de politie: Bureau Maastricht toont echt politiewerk

Een groep toeristen kijkt verbaasd naar het perron van Theater aan het Vrijthof, omdat ze er zwart uitzien de goofies , de bijnaam van de officieren in Maastricht. ‘Ik denk dat er een heel belangrijk persoon in dat gebouw zit, misschien wel de koning. Of misschien zelfs André Rieu!”, klinkt het, maar dan in het Engels. Maar zelfs onze walskoning wordt tijdens zijn concerten op het Vrijthof niet omringd door zoveel politie. En nee: er is geen bommelding.

De persconferentie voor het televisieprogramma wordt gehouden in het theater Kantoor Maastricht in het programma. De Limburgse versie is de opvolger van de andere populaire. Bureau -programma’s: Burgwallen , 040 , Hofstad , Arnhem En Rotterdam . In deze realityshow volgt Ewout Genemans de politie in een grote Nederlandse stad een paar maanden op de voet.

Na Amsterdam, Eindhoven, Den Haag, Arnhem en Rotterdam is nu Limburg aan de beurt. “Maastricht is een stad met jaarlijks miljoenen toeristen en bezoekers. Dicht bij de grens, een bruisende stad van uitgaan, studenten en voetbal, thuisbasis van veel expats en internationale allure”, prijst Genemans. Zijn woorden maken meteen duidelijk waarom er nooit een Bureau Appelscha of een Bureau Zuidlaren zal komen. Leuke steden, maar Niet genoeg om een ​​spannende realityshow te filmen die laat zien hoe de politie echt werkt.

NAVO-demonstratie in 1968

Voormalig politieagent Nico Simonis, die van 1965 tot 1978 in dit theater werkte, toen het gebouw nog dienst deed als politiebureau, werd uitgenodigd om de persconferentie op te vrolijken. Goeie kerel, deze Simonis, met nog leukere anekdotes. Zo vertelt hij een interessant verhaal over de tijd dat er tijdens Pasen 1968 anti-NAVO-demonstraties waren op het Vrijthof.

“Die demonstratie mocht niet, er kwamen veel Belgen en veel mensen uit de Randstad. We stonden met een grote groep politieagenten achter de grote deur en toen ze te dichtbij kwamen stormden we naar buiten en gaven ze een flink pak slaag. De demonstranten schoten alle kanten op door de zijstraten, maar het mooie is dat mensen ons hielpen en riepen ‘daar zijn ze!’ De dagen daarna ontvingen we allemaal bedankbrieven van Maastrichtenaren die het geweldig vonden hoe we de demonstranten benaderden.”

Kom op, nog een anekdote. “Toen ze de arrestanten destijds binnenbrachten, deden ze dat via de achterkant van de garage. Van daaruit was het een heel eind naar de cellen, voordat ze daar aankwamen, waren ze al flink behandeld.” Als Simonis nu nog bij de politie zou werken, zou hij dan meedoen? Kantoor Maastricht ? “Ja, dat denk ik wel!”

Ook de ruwe randen.

Het valt echter te betwijfelen of de oud-politieagent de selectieprocedure heeft doorstaan, omdat handelen zoals de politie in de jaren zestig deed in 2024 niet meer mogelijk is. Het is niet meer mogelijk om gedetineerden de handschoen te laten lopen. “Nee, dat doen wij niet meer. De gedetineerden zijn kwetsbaar, ze zijn overgeleverd aan een andere macht, die hen opsluit in een cel. Dit zorgt voor veel stress en emotie, als agent moet je je dit realiseren en de menselijke maat nooit uit het oog verliezen”, zegt Nynke Mook, hoofd operaties bij de politie Limburg.

Natuurlijk klopt dat, maar Simonis heeft ook gelijk als hij zegt dat politieagenten tegenwoordig een veel zwaardere taak hebben dan toen hij Goed Ik liep door Maastricht. “Nu moet je veel meer beledigingen accepteren en meer dan voorheen heb je te maken met verwarde mensen die je werk erg moeilijk maken. “Ik vind het echt fantastisch hoe de agenten van vandaag hun mannetje staan.”

Dat het politiewerk moeilijker is geworden, zagen we in de vorige serie duidelijk. “De serie laat ook duidelijk de rauwe randen zien. In Maastricht zal het niet anders zijn, niet alles is hetzelfde. haha en haha ‘, zegt burgemeester Wim Hillenaar. ‘Wij leggen de politie steeds meer lasten op, onder het motto ‘wij laten het door hen oplossen’. Ik vind het goed dat het programma laat zien waar de politie mee te maken heeft. ziet het verhaal echt en eerlijk en dat is mooi, want het zorgt er ook voor dat de politie op meer steun kan rekenen.”

gewone mensen

Dat Maastrichtse politieagenten bereid zijn gevolgd te worden, verraste Martijn Boer, hoofd van de politie Maastricht, enigszins. “Ik geef eerlijk toe dat ik een beetje pessimistisch was toen ik werd gevraagd. Kantoor Maastricht hij kwam hier. Er werken hier heel bescheiden mensen. Zouden ze het halen? Maar tot mijn verbazing schreven zich 31 agenten in.”

Er was maar plek voor zes koppels, dus er moest een selectie gemaakt worden. Opvallend is dat alleen mensen tussen de twintig en dertig jaar de casting hebben doorlopen. “Moeten agenten boven de 40 niet meedoen?” is de vraag. “Nee, we hebben geen leeftijdsgrens”, is het antwoord. Dit zorgde voor duidelijk hoorbare consternatie onder de veertigplussers in het publiek, die daar kennelijk anders over denken.

Wat niet wil zeggen dat ouderen hun jongere collega’s zeker hun moment of fame gunnen. Want als je als agent verschijnt in een programma dat zo’n 900.000 kijkers trekt, is (tijdelijke) bekendheid een logisch gevolg. Rotterdamse agenten Nadia en Joyce kunnen hierover praten. “We hadden nooit verwacht dat we door de serie zo vaak op straat zouden worden herkend. Maar het is ook een voordeel. Als we op een melding afkwamen, riepen ze tegen ons: ‘Hé, wij kennen jou van de televisie!’ Dat had vaak een de-escalatie-effect.”

Bekendheid door televisiewerk

Het is tijd om de twaalf toekomstige televisiesterren op het podium te roepen, of de zes koppels die we vanaf oktober te zien krijgen in negen afleveringen op RTL4 en Videoland. Het zijn Tyrone en Daan, Sander en Jos, Nikky en Renaldo, Kenya en Guido, Anouk en Youri en Lars en Can.

Ja, ze vinden het heel spannend, maar bovenal willen ze de kijkers heel graag hun werk en Maastricht laten zien. Ze zijn allemaal erg trots op hun stad, waar het anders gaat dan in de Randstad. “Het werk hier is anders dan dat boven de rivieren, omdat we in een grensgebied zitten”, zegt Youri. En de agenten zijn ook anders. “Hier is het meer bordeauxrood, ik denk dat we wat zachter zijn. Maar streng als het moet.”

Tenslotte stipt Genemans nog een gevoelig punt aan: het Limburgse dialect, waarvan mensen in… Kantoor Maastricht zichzelf bedienen. “Hier op straat kunnen we moeilijk aan mensen vragen: ‘Wilt u alstublieft Nederlands spreken?’ In extreme gevallen moeten we ondertiteling gebruiken, maar dat willen we liever niet.”