Heftig maar niet seksistisch: post-punk is terug en raast van Groningen tot Rotterdam

Postpunk verovert het land. Van Groningen tot Rotterdam kloppen de drums, gieren de gitaren en tokkelen de bassnaren tot ze springen. Ondertussen gaat de zanger tekeer over grapjes en ergernissen.

Het is een verrassende ontwikkeling: naast de talrijke draagbare elektronische artiesten zijn instrumenten als bas, gitaar en drums nu terug. in zwang. Ze worden gebruikt voor deze postpunkstijl, met wortels in het begin van de jaren tachtig: rudimentaire rockmuziek, fel maar niet seksistisch.

Na Tramhaus en Marathon is er nu een nieuwe generatie postpunkbands. Onlangs verschenen The Klittens uit de tweede EP van Amsterdam BoterGronings debuutalbum Real Farmer uitgebracht Vergelijk wat er isde Rotterdamse Bibliotheekpas heeft vorige week de EP uitgebracht Niets interessants buiten.

Library Card zorgt voor geconcentreerde chaos, zowel live als op hun EP. Het kwartet rond voorman Lot van Teylingen klinkt schril en sprankelend, maar heeft een zekere bescheidenheid. Die rust in het oog van de storm wordt vooral gecreëerd door Van Teylingen. In op-nummers. Niets interessants declameert ze soms venijnig, soms majestueus. Tussen de gitaaruitbarstingen door zingt ze over de noodzaak van een eigen bijdrage, die zich niet laat vergelijken met Sonic Youth, noch gedicteerd wordt over wat ze als vrouw ‘zou moeten’ doen, bijvoorbeeld in ‘Well, Eigenlijk’ . .

Hoekige gitaarriffs

De ironie ervan is speels en bijtend, gecompenseerd door gehaaste tromgeroffel en hoekige gitaarriffs die de ene keer helder en de andere keer hard klinken. De vrouwenstem lijkt zich te moeten verdedigen tegen muzikaal geweld, alsof hier een strijd voor emancipatie wordt gevoerd.

De nummers gaan van uitbarsting naar uitbarsting en klinken soms wat eenvormig, maar Van Teylingen houdt het hoofd koel.

In Boter De vijf muzikanten van The Klittens spelen met meer teksten dan hun collega’s. Zanger Yaël Dekker heeft een onvaste stem en de muziek klinkt wiebelig, maar de liedjes hebben een zoete melodie. Hun nummer ‘Atlas’ klinkt als een medley van sixtieshits in een bouwvallige uitvoering. Dat geratel, ook aanwezig in het geluid van de opnames, lijkt het handelsmerk van The Klittens te zijn. Het is charmant, maar het is een stijlfiguur die doet denken aan de tijd waarin het opnemen van een album nog duur en analoog was. En daardoor enigszins achterhaald als stylingtool.

Er is genoeg hedendaagse frustratie om de nummers naar het heden te brengen.

Van deze drie bands klinkt Real Farmer uit Groningen het felst. De groep rond leider Jeroen Klootsema speelt in de stekelige postpunkstijl van de jaren 80, maar er is genoeg hedendaagse frustratie om de nummers naar het heden te halen. Er zit een drijvende kracht achter Klootsema’s staccato-uitvoering: hij schreeuwt over staccato-gitaarriffs en drumhits alsof hij demonen moet ontwijken. Die demonen brachten hem in de armen van het Strap Originals-platenlabel van muzikant Pete Doherty (bekend van The Libertines), die Vergelijk wat er is Hij is gelanceerd. Als een hecht peloton raast Real Farmer door melodieuze nummers als ‘Inner City’ en ‘The Straightest Line’, met woeste riffs als munitie en bastonen als sprongen.

Delen





E-mail de redacteur