Automatische piloot: Alkmaarse flessenpost

Als je kinderen die felbegeerde roze pas hebben verdiend, officieel de weg op mogen en jij met een mix van afgrijzen en trots op de passagiersstoel zit, begint het ruilen van centen. Het gevolg is dat je ineens je auto kunt kwijtraken: op een druk moment vroegen ze of je hem mocht lenen, je knikte afwezig terwijl je verder ging met je belangrijke zakelijke telefoontje, je spreadsheet of je woordspelletje. Voordat je het wist, heb je de sleutelhaak in de gang verkeerd gebruikt.

Afgelopen weekend werd het interessant. Weken geleden had mijn zoon mij gevraagd of hij de auto mocht gebruiken. Zijn schoonfamilie was het hele weekend aan het verhuizen. En niet zomaar een verhuizing, niet een internationale bestemming, Midden-Duitsland, waar een gastenverblijf een gezellig gastenverblijf wordt. De hele familie hielp mee en mijn zoon en schoondochter hadden de taak om de katten te vervoeren. Met vier reismanden op de achterbank verlieten ze dus de buurt op zoek naar nieuwe avonturen.

Wat ik echter over het hoofd had gezien, of liever gezegd was vergeten, was dat mijn dochter de auto ook had besteld om naar de open dag van de Universiteit Leiden te gaan. En dus zei ik daar op de automatische piloot ja op. En ik was persoonlijk van plan om met de auto naar het Rijksmuseum in Amsterdam te gaan, omdat er werkzaamheden aan het spoor waren en de reis bijna twee uur zou duren.

Het einde van het lied was dat ik de auto van mijn vader leende (l’histoire se répète), mijn dochter op de trein naar Leiden in Amsterdam zette en op de parkeerplaats onder het Museumplein parkeerde. Na het belachelijke bedrag van 44 euro voor 3,5 uur betaald te hebben (Q-Park, serieus, 2,95 voor 15 minuten, niet duidelijk aangegeven, hoe durf je!) en de terloopse mededeling dat de treinen prima reden dat ik later, zucht, heb opgepakt mijn dochter op Zuidstation en daarna reden ze samen naar huis. En nee, normaal kan het nooit zijn: aangezien er twee kapotte fietsen op de weg liggen, hadden we zondag ook hetzelfde grapje: het gebruik van de enige fiets werd ook een hele coördinatie-operatie.

Waar het natuurlijk op neerkomt, is dat ik gewend ben om dat geweldige gezin van mij te verwennen en ervoor te zorgen dat iedereen waar voor zijn geld krijgt (net zoals mijn ouders dat nog steeds doen, want mijn vader had zijn auto, dus niet alles weekend.) .. .). En in plaats van Nee alleen maar te verkopen, zoek ik nu een tweedehands exemplaar op Marktplaats. Binnenkort hoeven er dus nog maar twee voor dat been te vechten.

Om eerlijk te zijn… ik weet niet zeker of ik de derde persoon ben die het neemt.

Kim Klaver