Op het stationsplein weerklinken 173 namen van vermoorde joden

Zenuwachtige kinderstemmen, emoties en armen die elkaar omhelzen. Dinsdagmiddag vond de eerste herdenking plaats bij het monument voor de Joodse naam op station Alkmaar. “Op 5 maart 1942 probeerden de Duitse bezetters vanaf deze plek de Joodse bevolking van Alkmaar te vergeten. Maar dat lukte niet.”

De motregen op deze koude middag weerhield niemand ervan elkaar te ontmoeten. We mogen niet klagen, zeggen ze. Want vandaag precies 82 jaar geleden sneeuwde het. “Bijna de hele Joodse gemeenschap van Alkmaar is hier met de trein vertrokken naar het ongewisse”, zegt burgemeester Anja Schouten in haar toespraak. (tekst gaat verder onder foto)

Het begin van een traditie. Zo omschreef burgemeester Anja Schouten de eerste herdenking bij het Alkmaarse naammonument. (foto: Central City Regionaal)

Het was de eerste herdenking in het monument dat sinds vorig jaar het stationsplein verrijkt. “Het begin van een Alkmaarse traditie”, aldus de burgemeester, en een bekroning op het werk van VVD-fractievoorzitter John van Rhee, die de voorgaande jaren keihard heeft gewerkt om het monument hier te krijgen. “Ik besef dat dit mij weer raakt”, zegt hij tegen de Streeksstad Centraal. “Want het is heel belangrijk dat dit niet vergeten wordt.” (tekst gaat verder onder foto)

De burgemeester en de kindburgemeester plaatsen de eerste witte rozen bij het monument (foto: Streeksstad Centraal)

Nadat kinderburgemeester Malaika het gedicht ‘Alles Eindigt Hier’ van de Alkmaarse stadsdichter Lonneke van Heugten had voorgelezen, galmden de namen van de 173 vermoorde Joden uit de speakers, stevig voorgelezen door de kinderen van Basisschool De Kennemerpoort. En dat was heel spannend, vertelt de 10-jarige Krijn Visser: “Ik dacht: straks maak ik een fout, anders vliegt mijn cijfer omhoog. Maar het is goed dat we dit doen. We moeten het onthouden.” (tekst gaat verder onder foto)

Terwijl de kinderen van Basisschool De Kennemerpoort de 173 namen lezen, worden er steeds meer rozen geplaatst. (foto: Central City Regionaal)

En dat lijkt de belangrijkste boodschap van de herdenking: blijf verhalen vertellen. Voor elkaar, voor onze kinderen en zij voor hun kinderen. Een Joods spreekwoord is het daarmee eens: ‘Vergeten is ballingschap, maar herinneren is verlossing.’