Koen Schuilings laatste dag als burgemeester van Groningen: ‘Als mens bezorgd over het lot van zijn stad’

Koen Schuiling treedt woensdagmiddag tijdens zijn laatste raadsvergadering terug als burgemeester van Groningen. OOG denkt terug aan zijn tijd als burgemeester van de stad en de mensen die met hem hebben samengewerkt.

Schuiling wordt gezien als een man met gezag en duidelijkheid, maar dat was aan het begin van zijn ambtsperiode als burgemeester van Groningen nog niet voor iedereen duidelijk. “In eerste instantie hadden we even tijd nodig om aan elkaar te wennen”, vertelt Jos Rietveld, die tijdens de coronacrisis nauw betrokken was bij Schuiling.

Rietveld respecteert echter de bijdrage van Schuiling tijdens de crisis, bijvoorbeeld door samen te werken met het UMCG en het opzetten van Teststraat voor zorgaanbieders: “Dat was compleet tegen het landelijke beleid. We kregen zelfs kritiek van de minister van de Tweede Kamer. Maar ik zei tegen Koen: wij kunnen dit waarmaken. En Koen zei: nou, ga je gang, dus in die zin heb je mij ook administratief gedekt.”

‘Hij was gewoon de Koen Schuiling-persoon’

Maar Schuiling was vooral iemand “in wezen goed”, zegt wethouder Mirjam Wijnja over de vertrekkende burgemeester: “Ik denk dat het aardbevingsdossier daar een heel goed voorbeeld van is, maar ook Ter Apel. Hij wilde vooral overal bij betrokken zijn en zich overal volledig voor inzetten.”

Eric Bos, voorzitter van de Groninger Stadsclub, is het daarmee eens: “Sommige burgemeesters in het land die minder ervaring hebben, zijn vaak trots op hun politieke achtergrond. Bij Koen Schuiling was dat nooit nodig. “Hij was gewoon de persoon Koen Schuiling, die zich zorgen maakte over het lot van zijn stad.”

‘Ik doe het rustig aan als ik burgemeester ben’

Schuiling kondigde begin september zijn vertrek aan. Een boete wegens ‘verontwaardiging’ versnelde (naar eigen zeggen) zijn besluit om af te treden. Maar het gebrek aan energie was de belangrijkste reden waarom Schuiling afscheid nam van het burgemeesterskantoor.

“Hij begint thuis vaak al om zes uur ’s ochtends op de hometrainer te fietsen en zet dan de radio aan”, besluit Rietveld. “We ontmoeten elkaar om acht uur in de ochtend. En hij wist alles al. Dat was heel bijzonder. Maar als het nodig was, belden we ook laat in de avond. Hij was altijd beschikbaar, hij was altijd aanwezig. Ik zei ooit tegen hem: Koen, moet je het niet even rustig aan doen? Toen zei hij: Jos, daar heb ik nu geen tijd voor. Dat zal ik doen als ik burgemeester ben.”