Recensie Het Buikmonster (2024) | Overzicht van schokkend nieuws

Schotse genrefilms staan ​​vooral bekend om hun gebruik van landschap. Die mistige heuvels zorgen voor fenomenale sferen. Daarom is het zo bijzonder dat regisseur Ciaran Lyons zijn lokale psychologische thriller volledig binnenshuis afspeelt. TUMMY MONSTER werd vertoond tijdens het Leiden International Film Festival.

Midden in de nacht krijgt Tales een telefoontje van zijn tattoostudio met de vraag of hij nu een klant kan aannemen. De persoon aan de telefoon vertelt u dat hij een belangrijke klant vertegenwoordigt, een beroemde muzikant die onmiddellijk inkt nodig heeft. Als Tales zijn winkel opent, vraagt ​​hij zich af wat voor soort penis midden in de nacht een tatoeage krijgt. moet hebben. En zo verschijnt ‘Tummy’ op het toneel, een arrogante jonge rapper die nauwelijks naar Tales kijkt, geflankeerd door zijn overbezorgde assistent Truth. Tummy en Truth zijn behoorlijk onbeleefd tegen de timide Tales, hoewel Tummy eindelijk blij is met zijn tatoeage. Trots op zijn werk vraagt ​​Tales om een ​​snelle selfie voordat de rapper vertrekt, zijn nichtje is fan. Maar Tummy kijkt hem recht in de ogen en weigert.

En zo begint een kat-en-muisspel tussen de twee mannen. Tales laat de rapper niet gaan totdat hij zijn foto heeft, en Tummy wil de tattoo-artiest laten zien hoe het is om voortdurend domme verzoeken te ontvangen. De waarheid probeert tussenbeide te komen, maar zijn jonge baas verzekert hem dat hij alles onder controle heeft, zelfs als Tales het luik naar de tattooshop van binnenuit sluit. De hele film speelt zich af in deze kleine ruimte, en de spanning loopt langzaam op als Tales beseft dat hij zichzelf daar net zo goed had kunnen opsluiten.

De waarheid noemt Tummy iemand die een hoger bewustzijn heeft bereikt, een belachelijke uitdrukking als je naar het kleine snotaap kijkt. Dergelijke beweringen hoor je vaak van jongens als Jared Leto. Maar naarmate het verhaal vordert, begin je te twijfelen of er enige waarheid in zit. Tummy twijfelt nooit aan zijn controle over de situatie en weet precies hoe hij Tales moet spelen. Hij is een soort kwelgeest, een grappenmaker die op je schouder zit en onaangename dingen over je fluistert.

En Thales heeft daar meer dan genoeg de schuld van. Acteur Lorn Macdonald speelt de kunstenaar met een ogenschijnlijk ontwapenende onhandigheid, maar onthult steeds meer lagen van pijn, woede en zelfhaat. Orlando Norman speelt Tummy als het tegenovergestelde, een enigma van een persoon over wie je steeds minder leert. De twee hoofdrolspelers schreven samen met Lyons het script, en dit is precies het soort project waar je als acteur je tanden in kunt zetten.

Het idee van TUMMY MONSTER klinkt als het soort verhaal dat heel goed zou werken in een bloemlezing. Daarom is het erg indrukwekkend hoe Ciaran Lyons het script uitrekt tot anderhalf uur zonder dat het ooit te sponsachtig aanvoelt. Elke nieuwe plotontwikkeling is welverdiend en houdt je wakker, ook al moet Tales emmers koffie inschenken om zijn tegenstander bij te houden. Al met al een ijzersterk debuut voor Lyon; Ik hoop dat we meer van deze juweeltjes van Schotse afkomst kunnen zien.