De hongerstaking voor de vergeving van kinderen duurt 16 dagen

Sinds 12 juli is Eduard Disch, 79, in hongerstaking buiten het IND-kantoor in Den Haag, vlakbij het centraal station van Den Haag. Als directeur van een opvangcentrum in Maastricht verwelkomde hij ook vluchtelingengezinnen. Hij komt nu in actie “tegen het inhumane asielbeleid dat resulteert in de deportatie van gezinnen met kinderen die langer dan vijf jaar in Nederland wonen”, zo valt te lezen in de actiefolder die hij onder voorbijgangers uitdeelt. “Deze diepgewortelde kinderen mogen geen slachtoffer zijn van ons mislukte asielbeleid!” Dag en nacht kampeert hij voor het IND-kantoor met een tent en twee actieposters. Ondertussen neemt de steun voor hem en ook de bekendheid van zijn actie toe.

Naar eigen zeggen ziet Disch zijn hongerstaking als het laatste middel om alarm te slaan. “De IND is een gigantisch schip dat ontzettend lastig in beweging te krijgen is”, legt hij uit. Hij begon zijn hongerstaking uit protest tegen de dreigende deportatie van de vluchtelingenfamilie Babayants. Op 15 juli oordeelde de rechter dat dit Oezbeekse gezin, dat al ruim tien jaar in Nederland woont, hier voorlopig mag blijven totdat in hun verzet is beslist.

“Dat is goed nieuws”, vervolgt de promotiebrochure. “Maar er zijn nog eens 300 asielkinderen die al ruim vijf jaar in Nederland wonen en elke dag in angst en onzekerheid leven. Zij zijn onze buren, onze klasgenoten, onze teamgenoten en onze vrienden. Ze horen bij ons. Maar hoe Nederlands deze kinderen zich ook voelen, ze hebben nog steeds geen verblijfsvergunning die hen het recht geeft om hier te blijven. Kinderen zijn elke dag bang om gearresteerd te worden en gedeporteerd te worden naar een land waar ze weinig tot niets van weten. Dit is schadelijk en bedreigt hun ontwikkeling. “De uitzetting van gewortelde kinderen is een ernstige schending van de rechten van hun kinderen.”

Specifieke verplichtingen

Disch zegt dat hij zijn hongerstaking zal voortzetten “totdat er een concrete inzet is voor een duurzame oplossing voor deze kinderen.” Hij zal zijn hongerstaking beëindigen als er concrete toezeggingen zijn voor “een onmiddellijke gratie voor alle kinderen die meer dan vijf jaar in Nederland wachten op het verkrijgen van hun verblijfsvergunning.” En voor “een duurzaam en kindvriendelijk asielbeleid.” Bij de beoordeling van de asielaanvraag moet het belang van het kind centraal staan.

Disch nam de beslissing om zijn hongerstaking te beginnen spontaan maar ook goed doordacht. Hoewel hij nu 79 jaar oud is en al 16 dagen niet gegeten heeft, lijkt hij nog steeds fris, vriendelijk, kalm en verstandig. Het is duidelijk dat hij graag met voorbijgangers praat. Ook heeft hij gesprekken gevoerd met IND-medewerkers. Hij is erg blij als mensen naar hem toe komen en hem morele en materiële steun bieden. De hongerstaking gaat gepaard met een website en via Twitter.

Harry Westerink