Ter nagedachtenis: Sebastian Schramm

Leeg, zonder woorden. Ik wilde het controleren, het steeds opnieuw controleren. De harde waarheid is dat Telegraaf-journalist Sebastian Schramm, een van mijn beste en aardigste collega’s die ik in 47 jaar journalistiek heb ontmoet, niet meer bij ons is. In de uren en dagen die volgden werd mij duidelijk hoe geliefd hij was bij veel collega’s en vrienden.

Het raakt ons diep, maar mijn gedachten gaan vooral uit naar de mensen die het dichtst bij hem staan, vooral zijn dochter. Iedereen die Sebastian op sociale media heeft gevolgd (en dat waren er vele duizenden) weet dat hij een van de meest liefdevolle vaders op onze planeet was. En de man die veel egels van de honger heeft gered.

Ik herinner mij Sebas vooral als een uitstekende en hardwerkende journalist met een breed netwerk in en rondom Dordrecht; Intelligent, besluitvaardig, analytisch, maar ook een warm en gezellig persoon. Ik ontmoette hem toen de zaak Nulde Girl begon en het spoor naar Dordrecht leidde.

Ik werkte voor RTV Rijnmond, hij voor AD/De Dordtenaar, maar dat duurde niet lang. Na een conflict nam hij onmiddellijk ontslag. Toen ik hem vroeg of dit echt nuttig was, kwam het antwoord snel: hij werd meegenomen naar de redactie van De Telegraaf in Rotterdam. Vanaf dat moment werkten we vaak samen: twee weten meer dan één.

Hun kameraadschap was geweldig. Toen ik op sociale media werd geconfronteerd met een paar gekke mensen die ik haat, legde hij hen uit dat ik gewoon mijn werk deed.

“Heb je een rol voor mij?” Dat was zonder twijfel je meest gestelde vraag op mijn WhatsApp. We ontmoetten elkaar vaak aan het hof. Daar kregen we (ook) vaak de definitieve bevestiging dat het nieuws altijd op straat lag en zeker niet bij politie of OM-agenten te verkrijgen was. Althans, met weglating van een goede bron: “je hebt het niet van mij.” Ook privé gingen we met elkaar om, Feyenoord en FC Dordrecht hadden gemeenschappelijke interesses en we konden het ook niet laten om te wedden op voetbalwedstrijden, waarbij we elkaar plaagden door elkaar winnende combinaties te sturen.

Ons privécontact vervaagde toen hij een relatie aanging en Sebas, die vaak als eenling werd beschouwd, gewoon blij was met een huis, een boom of een dier. Die relatie werd verbroken, maar ongeveer zes jaar geleden ontstond er een nieuwe en, voor zover ik weet, glimlachte het leven hem weer toe. Ik had het vreselijk mis, want aan dat leven kwam op woensdag 17 juli abrupt een einde. Waarom hebben we de laatste tijd zo weinig contact gehad, vroeg ik me af. Veel van zijn oude vrienden zeiden de afgelopen dagen precies hetzelfde.

Wij kunnen het niet meer repareren. Sebastian Schramm is er niet meer.

Thijs Blom,
Journalist Rijnmond, leider van het project Samenwerking Radio Omroep en columnist Dordt Centraal

Collega-journalist Peter Stam schreef zijn herinneringen aan Schramm ook op Twitter/X en sprak zijn verbazing uit over het onverwachte, zelfgekozen einde. “Voor velen is het een mysterie waarom ze besloten dat genoeg genoeg was. Ondanks het grote verdriet zal ik proberen met een glimlach aan je te denken.”