Hoe het aanbidden van je grootvader je sociale status verzekert

“Het stereotiepe beeld van Egypte is dat van de mummie, de piramide en farao’s als Toetanchamon”, zegt Schiavo. ‘Vaak wordt gedacht dat de farao de enige heerser zou zijn, maar dat is niet waar. Onder de farao waren er verschillende sociaal zeer gerespecteerde families die enige invloed wisten uit te oefenen.’ Het zijn deze families waar het onderzoek van Schiavo zich op richt.

Rituelen

Ze keek specifiek naar de voorouderverering, die gezinnen vaak beoefenden. “Deze rituelen waren bedoeld om ervoor te zorgen dat het betreffende familielid in het hiernamaals dezelfde sociale status behield als hij of zij in het echte leven had”, legt Schiavo uit. “Als dat niet gebeurde, of als de geest op een andere manier werd beschadigd, bestond de kans dat de geest de familie zou kwellen en ongeluk zou brengen.” Met rituelen zorgden families er vooral voor dat zij hun machtspositie in het heden konden behouden.

Voorouderverering richtte zich vooral op mannen, maar ook vrouwen speelden een rol. ‘Allereerst steunden de vrouwen de geest van de man toen hij stierf. Het moet de vrouw zijn geweest die namens haar overleden echtgenoot reageerde. In de praktijk fungeerde zij als zijn opvolger. De situatie was anders als vrouwen vroegtijdig stierven, bijvoorbeeld tijdens de bevalling. Toen moest de opvolging verzekerd worden en waren zij het die plotseling aanbeden werden.’

Opvolging

“De geesten van overleden vrouwen moesten bijvoorbeeld toestemming geven aan de nieuwe vrouw, zodat zij voor de overgebleven kinderen kon zorgen of zelf kon bevallen”, vervolgt Schiavo. ‘Het voortbestaan ​​van het gezin was heel belangrijk en vrouwen speelden daarin een belangrijke rol. De geest van een gewonde vrouw kan het gezin ernstige schade toebrengen.

‘Het was niet alleen gevaarlijk voor het gezin van de toekomstige vrouw, maar ook voor de kinderen uit het eerste huwelijk. De rituelen werden noodzakelijk geacht om de eventuele woede van de overledene te sussen en om ervoor te zorgen dat kinderen uit het eerste huwelijk hun status in de lijn van opvolging niet verloren.’