De terreur van de cruisetoerist?

DORDRECHT – De afgelopen maanden heb ik op verschillende plekken goed onderbouwde artikelen gelezen over wat er mis is met cruisevakanties. Massa’s mensen worden in een stad geworpen, de vervuiling van de directe omgeving en het milieu in het algemeen is buitensporig. Boten zijn als drijvende appartementsgebouwen die het milieu ernstig beschadigen en toeristenmassa’s die voor ongekende overlast zorgen. Daar moest ik aan denken toen ik gisterochtend wakker werd en naar buiten keek.

Maandag in de ochtend

Ik overleefde opnieuw het vreugdevolle geluid van Big Rivers, dronk koffie en peperkoek en begon na te denken. Laat ik beginnen met een bekentenis, eigenlijk twee bekentenissen.

Bekentenis 1:
Een paar jaar geleden kozen wij, na misschien wel vijf jaar vrijwel geen vakantie, voor een cruisevakantie in de Middellandse Zee. Begin- en eindpunt: Barcelona. We genieten. Toen was het debat al geopend: is hij verantwoordelijk voor een expeditie die zo schadelijk is voor het milieu, voor zo’n hinderlijke vulkaanuitbarsting? Ik las artikelen over dit criminele fenomeen waar geen enkele twijfel over bestond. Achteraf voelde ik me steeds meer een niet-veroordeelde crimineel.

Bekentenis 2:
Onlangs bevond ik mij in de bevoorrechte positie om op een plek te wonen met uitzicht op de grote rivieren waardoor Dordrecht zichzelf een eiland mag noemen. En de pier voor mij is nu een halte voor de ontscheping van riviercruiseschepen. Dit zijn vaak ‘kleinere’ versies voor toeristen die boottochten combineren met fietstochten. En elke keer als zo’n schip aanmeert bij “mijn” dok, stroomt er een klein verlangen door mijn aderen, ik noem het een schuldig genoegen. De waarheid is dat ik dit graag nog een keer zou willen doen. Maar mijn geweten houdt mij tegen. Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat een fietstocht door Nederland ook leuk en minder schadelijk is…

Dedain
Laten we terugkeren naar die kritiek op het cruisefenomeen. Ik denk dat de kritiek grotendeels terecht is. Op een groter oceaancruiseschip kunnen soms vijfduizend passagiers de reis van hun leven beleven, ondersteund door nog eens vijftienhonderd bemanningsleden. Een cruisevakantie blijkt twee keer zo vervuilend te zijn als een vliegtuigvakantie. Ik was eindelijk overtuigd, voor nu. Wat mij echt stoort is de minachting voor die verderfelijke cruisepassagiers en alles wat hen omringt.
Zo hoorde ik een tijdje geleden op de radio een interview met leden van een bekend strijkkwartet onder leiding van een bekende interviewer. De interviewer sprak zijn gasten bewonderend toe over de kwaliteit van hun muziek en hun repertoirekeuze, totdat hij aan het einde vroeg wat er de komende weken op het programma zou staan: Muzikale optredens op een cruiseschip waren het antwoord. De interviewer draaide zich volledig om. Hoe durf je je te verlagen tot zoiets banaals? was de antwoordtoon van de moderator. Een professioneel muziekgezelschap mag zich niet beperken tot zo’n puur commerciële activiteit… Enigszins verlamd probeerden de muzikanten zich te verdedigen. Wij zijn professionele muzikanten die het leuk vinden om ergens op een theaterpodium te staan, maar een scheepspodium is voor ons ook leuk. En mensen genieten ervan. Het ging over verdediging. Medewerking aan criminele activiteiten is mij niet aangetoond. Wat het meest opviel was de neerbuigendheid van de interviewer en het gevoel van superioriteit over alles en iedereen die met het cruisefenomeen te maken had.

Laten we teruggaan naar mijn maandagochtend. Soms zeggen beelden meer dan woorden. Nadat de stad ternauwernood de luidruchtige aanval van Big Rivers heeft overleefd, wordt het opnieuw binnengevallen door die verdomde vakantiegangers… Gelukkig is Big Rivers een tijdelijke activiteit, net als cruisevakanties. Laat ik eenvoudigweg concluderen dat we het geluk hebben dat we nog steeds over de hele linie onze eigen beslissingen kunnen nemen.

Maandagmiddag.
De veiligheid van onze binnenstad is terug… Voor even.