Filmrecensie van Hors-Saisons in bioscoop De Witt

DORDRECHT – Ken jij de ervaring van het bezoeken van de belangrijkste bezienswaardigheden van een grote stad, inclusief de immense kathedraal? Dan beland je in een kleine kapel die evenveel, zo niet meer indruk maakt door zijn kleinheid, zijn rust en zijn prachtige glas-in-loodramen. Film van de week. ‘Halfseizoen seizoen’ van regisseur Stéphane Brizé is zo’n kapelletje, een pareltje dat niet op de bucketlist van de toerist staat, maar waar je wel een ochtend kunt verblijven om de rust en vrede te vinden die je zoekt, zoiets als de Drievuldigheidskapel van Dordrecht. .

Bretagne, buiten het seizoen
De bekende acteur Mathieu (Guillaume Canet) zoekt die rust en vrede op in een luxe spa aan de kust van Bretagne. Het is duidelijk dat het geen hoogseizoen is aan de Bretonse kust. Mathieu is zijn ogenschijnlijk succesvolle leven ontvlucht, maar worstelt met het moment. De overgang van film naar theater doet hem twijfelen aan zijn eigen succes en zijn leven. Hij trekt zich op het laatste moment terug uit de theaterproductie en zoekt voor korte tijd zijn toevlucht in een afgelegen resort, waar massages, warme baden en kuststroken op hem wachten.
Tijdens mijn werkzame leven verbleef ik vaak in hotels en B&B’s. Zo verbleef ik enige tijd in Zeeland, Vlaanderen, op een heerlijk rustige plek net buiten de stad Axel. Na mijn eerste aankomst heb ik geprobeerd een kopje koffie te zetten, met een moderne machine voor mezelf. Dat ging behoorlijk slecht, de koffie kwam overal terecht behalve in het kopje dat ik op de juiste plek had gezet. Ik heb de schade kunnen herstellen met tissues en handdoeken. De volgende ochtend heb ik de gastvrouw, een voormalige Rotterdamse marktkoopman, beleefd op de hoogte gebracht. “Mijn God, idioot, zo moet je het doen…” was zijn antwoord. Ik moest hieraan denken aan het begin van de film, toen Mathieu een eveneens hilarische en verloren strijd aanging met een prachtig nieuw koffiezetapparaat.
Ondertussen blijft Mathieu in contact met zijn vrouw, die vooral met zichzelf bezig is en zijn strijd niet begrijpt.
Dan komt Alice (Alba Rohrwacher), een oude vlam, dichterbij. Hij woont in de Bretonse stad, geeft pianoles aan zijn dorpsgenoten en lijkt ook moeite te hebben met de veranderingen die hij in zijn eigen leven heeft doorgevoerd. Oude passies en littekens komen tot leven.

Waar en intiem
Tijdens hun gesprekken blijkt dat ze allebei aanvankelijk best tevreden zijn met het leven waar ze uiteindelijk in terecht zijn gekomen. En tegelijkertijd ontbreekt er iets. Mijn beleving: Mathieu mist de intimiteit en warmte die Alice ervaart in haar directe omgeving, Alice heeft haar (muzikale) talenten niet kunnen ontwikkelen in de gesloten gemeenschap waarin ze terecht is gekomen. Ze missen allebei de warme, onvoorwaardelijke liefde van hun partners. Die liefde wordt aangrijpend zichtbaar tijdens een bijzonder intermezzo, het verhaal en de bruiloft van Alice’s oudere vriend.

draait
Hors-Saison is min of meer het Franse antwoord op ‘Lost in Translation’, een film van Sofia Coppola, die zich eveneens afspeelt in een hotel met een sfeer waarin een acteur een jonge vrouw ontmoet.

Ik hou van langzame films, verhalen in het algemeen, waarin je zoekt naar hoe twee mensen zich verhouden. Onopgesmukt, eerlijk, maar ook met de onvermijdelijke lelijke randjes. Juist deze films kunnen je doen nadenken over de wendingen die je in je eigen leven hebt gemaakt.