Prater bezoekt zijn voormalige leraar Piet Esseboom, 93 jaar oud

5 juli 2024 • 11:59 door Ferry Visser

DORDRECHT – In deze terugkerende column gaat ons Kamerlid Ferry op bezoek bij Dordtse inwoners of bekende mensen die in Dordrecht werken. Dit keer een gesprek met een man die tijdens zijn werkzame leven duizenden jongeren les gaf. ‘Je moet weten dat de man in deze column op mijn verlanglijstje stond.’

Aan het einde van dit artikel vind je mijn persoonlijke bijdrage in ‘The making of’, over de bijzondere en onderhoudende manier waarop ik deze stap heb gezet. De stap naar mijn oude hoogleraar bedrijfskennis en aardrijkskunde. MULE Krispijn in de jaren 60, de heer Piet Esseboom.
Het is tijd om te chatten:

De tekst gaat verder onder de foto’s.

In welk jaar bent u begonnen met uw carrière als docent?
Ik studeerde af als leraar in 1951, toen ik twintig werd en militaire dienst moest doen. Vierentwintig maanden te veel en in 1953 werd hij benoemd tot leraar aan de Gemeenteschool 20, die later de Rembrandtschool zou gaan heten.

Zijn vrouw zat ook in het onderwijs. Ik was blij jullie allebei te ontmoeten. Zijn vrouw werd ook regelmatig op school gezien. Hoe lang zijn jullie al getrouwd?
We zijn in 1956 getrouwd. We zijn 68 jaar getrouwd. Mijn vrouw werd formeel ontslagen. Een getrouwde vrouw kon geen vaste baan in het onderwijs krijgen. Wegens een ernstig lerarentekort werd zij, zij het met een tijdelijke aanstelling, aangesteld op opleidingsschool nummer 1, later Statenschool. Daarnaast werken we allebei als leerkracht op de Dordtse Buitenschool, een school voor zieke kinderen aan de Vrieseweg.

In 1965 werd ik lid van de MULO. Dat is waar mijncarrière‘ als basketbalspeler bij BVMK onder begeleiding van Cor Brassien, de gymleraar. Ik heb jouw lessen Bedrijfskennis en Aardrijkskunde gevolgd. In 1969 heb ik mijn eindexamen gedaan. Bent u tot uw pensioen bij MULO Krispijn blijven werken?
In januari 1965 ging ik naar Mulo Krispijn, waar ik tot mijn 57e bleef werken, eerst als leraar en uiteindelijk als directeur. Op die leeftijd lieten ze mij profiteren van een aanbod van de overheid om vervroegd met pensioen te gaan. De zogenaamde vervroegde uittreding.

​

Heeft u nog contact met oud-collega’s en met wie?
Ik ben de voorlaatste leraar van Mavo Krispijn. De meesten van hen, behalve Kees Klok, zijn overleden. Van collega Van der Starre en de heer Welles mocht ik een afscheidsrede houden bij hun crematie.

Het enige dat ik weet is dat je je hele leven in hetzelfde huis in Dubbeldam hebt gewoond. Waarom ben je nooit verhuisd?
In 1958 begon Dubbeldam uit te breiden. Wij kochten het in aanbouw zijnde huis aan de Damstraat en hebben er inderdaad altijd gewoond. Wij hebben geen kinderen en vinden het huis groot genoeg voor ons allebei. Wij hebben geen zin om te verhuizen. Als ervaren doe-het-zelver besteedde ik daar te veel tijd aan.

Van jou heb ik de uitspraak geleerd: “Werk is een vervelende onderbreking van mijn vrije tijd.” Wat deed je in je vrije tijd?
In mijn vrije tijd zorgde ik naast ons eigen huis ook voor het huis van mijn schoonouders en op zaterdag hielp ik een vriend in Brabant met het verbouwen van zijn boerderij. Nu, op 93-jarige leeftijd, moet ik me aanpassen aan de mogelijkheden. Dat betekent: het accepteren van je doofheid gecombineerd met een onbeperkte angst om niet te vallen. Er is niet veel meer over.

Naar welke televisieprogramma’s kijk je? Zijn er hobby’s?
Sportprogramma’s op televisie hebben mijn voorkeur. Nee tuin meer. Dat laat ik over aan een tuinman en de buitenkant van ons huis aan een schilder. Jammer, want ik vond het leuk. Verder breng ik veel tijd door op mijn laptop en probeer ik te genieten van de dingen die nog wel mogelijk zijn.

​
Houdt u wel eens contact met uw oud-studenten?
De oud-studenten vergeten mij niet, gezien de vele felicitaties op mijn verjaardag en Kerstmis. Een vriend van de familie die al sinds 1968 bij ons komt, is ons niet vergeten, net zomin als een buurman die zo’n vijftig jaar geleden nog in Krispijn zat.

Uw vierwieler is in de eerste plaats een rollator. Doe je nog zelf boodschappen?
Ik vind autorijden niet zo leuk meer. Ik ga twee keer per week met hem winkelen.

In MULO gingen we op schoolreisje naar Luxemburg. Waar ging je vaak heen tijdens de schoolvakanties?
Vakanties behoren al tot het verleden. Wij genieten van wandelingen in het hooggebergte van de Alpen in Oostenrijk, Zwitserland en Italië.

​
Zit jij nog in het onderwijs? Welke veranderingen zou jij willen doorvoeren in het huidige onderwijs?
De laatste keer dat ik in een schoolgebouw was, was 36 jaar geleden. Zonder twijfel zullen de dingen anders zijn dan in mijn tijd. Ik maak mij zorgen over de kwaliteit van wiskunde en taal op de basisschool.

Tenslotte de gorilla. Heeft u iets toe te voegen?
Ik heb met veel plezier lesgegeven en lesgegeven. Gezien de reacties van oud-studenten, inmiddels vaak opa’s en oma’s, werd de manier waarop ik dat deed bijzonder gewaardeerd.

de realisatie van​
Het is 31 mei als ik door Dubbeldam rijd om een ​​artikel te lezen over gevels en spiegeltuinen van bomen. Ik ben vlakbij het huis waar mijn leraar ‘Piet Esseboom’ 55 jaar geleden woonde en ik weet dat zijn plaquette nog steeds aan de voordeur hangt. Er zijn geen trappen, maar een trottoir dat langzaam omhoog gaat naar de voordeur. De mobiliteit is dus afgenomen. Maar de grote vraag voor mij is: “wie zal de deur openen? Moet ik het doen of niet?” Ik kijk naar binnen en zie een paar mensen in de kamer. Ik waag mijn kans en bel aan.

Een voor mij onbekende vrouw doet de deur open. Ik stelde mezelf voor en legde uit wat ik kwam doen. Toen hij mijn naam hoorde zei hij meteen: “Jij schrijft toch ook in het AD?” Ze vertelde me dat ze de zus van Piet was en ze lieten me binnen. In de gang zei hij dat ik luid en langzaam moest praten.
Het was zo surrealistisch. Daar stond ik dan, in een woonkamer met twee oude bekenden, letterlijk en figuurlijk, die ik 55 jaar geleden voor het laatst had gezien. In de kamer zag ik ook twee vierwielers en nog een dame. Ik was zo opgewonden om beide echtgenoten te zien dat ik vergat mezelf voor te stellen aan de andere dame in de kamer. “Ben jij ook familie?”
“Nee, ik ben de bejaardenverzorger en zat vroeger in jouw klas. Maar ik ken je omdat we ooit samen in de klas zaten bij MULO.”
Ik geef er een fooi aan, omdat ik meestal degene ben die iemand herkent ;). Ze zei haar naam en van de naam wist ik meteen de achternaam, maar ook waar ze op dat moment woonde. Nu werd ze gek. “Weet je nog?”
Minutenlang volgden de namen van oud-leraren en oud-leerlingen en herinneringen. Overigens werd ook bekend gemaakt dat Piet vandaag 93 jaar is geworden. Je kunt al die dingen niet in één middag bedenken!
Na een half uur wilde ik de jarige met rust laten en voordat ik vertrok bespraken we kort hoe ‘Praatjesmaker’ tot stand kwam. Mijn zus (zij kwam naar MULO Krispijn als vervanger van ‘Mevrouw Kooi’ die wiskunde doceerde) gaf mij het e-mailadres van Piet en verliet als een blij meisje het huis.

VOLGORDE

Beste lezers,
Ik ben er zeker van dat veel oud-leerlingen dit interview hebben gelezen en wellicht een leuke anekdote of foto’s hebben over hun schooltijd bij meneer Esseboom.

Als je dit wilt delen zou dat geweldig zijn. Zodra er iets goeds wordt aangeboden, plaats ik dat in dit interview.
Stuur uw anekdote of foto (met uw naam) naar [email protected]

Foto’s en bewerking: Ferry Visser
* Met dank aan het Regionaal Archief Dordrecht.

Voor mijn nieuwe column: ‘Een ander geluid en een bijdrage.‘klik jij hier .