Shauny zit in een rolstoel en mocht het restaurant niet in, maar er zijn uitzonderingen.

Silvia uit Dordrecht opent de menukaart bij restaurant Post en pakt de telefoon. “Deze kaart heeft lichte en donkere letters op een lichte achtergrond. Geen franjes of kinky letters”, zegt hij blij. Hier kan ze iets mee.

Hij maakt een foto van de menukaart en een app op zijn iPhone, en leest vervolgens de namen van de drankjes en hun prijzen. Deze kaart is een oplossing voor Silvia. Als slechtziende geeft dit je een gevoel van onafhankelijkheid. Ze kan zichzelf bestellen, zonder hulp van anderen.

Restaurant Post is volgens de werkgroep Dordt Inclusief een voorbeeld van hoe je mensen met een beperking kunt verwelkomen. Het bestaat uit mensen die slecht ter been zijn, doof, blind of slechtziend zijn of autisme hebben. Als ervaringsdeskundigen bezochten zij tientallen horecagelegenheden in Dordrecht om de praktische bereikbaarheid en de hoogte van de prikkels te onderzoeken. Zeker niet alle resultaten waren positief. Maar vandaag krijgt de Post lovende kritieken van wethouder Chris van Benschop als winnaar.

‘Dit bericht is voor ons toegankelijk’

Maar bij Post, tot 2015 een echt postkantoor, is de bereikbaarheid perfect. Shauny Schippers is zojuist moeiteloos in zijn rolstoel aangekomen (Shauny identificeert zich niet als man of vrouw, red.) en dat is niet vanzelfsprekend, zeggen ze. “Deze helling naar de ingang is perfect en heeft een goede hellingshoek. Deze inzending is voor één keer toegankelijk voor ons. Het is goed om zelfstandig te rollen. Heel leuk dat ze daar aan hebben gedacht.” Post blijkt ook goed bereikbaar met een grotere scootmobiel.

Nadat Post het certificaat heeft ontvangen, laat Shauny hem het gehandicaptentoilet zien. «De gootsteen bevindt zich op de juiste hoogte. Je komt gemakkelijk binnen en de deur is niet zwaar. Dat is heel goed. Er zijn hendels om te bewegen. Het is eigenlijk een heel goed toilet, en dat is absoluut waar”, zegt Shauny.

Wethouder Van Benschop beschrijft het Dordrecht van haar dromen: “Zonder barrières en drempels. Voor iedereen, of u nu in een rolstoel zit of een gehoor- of gezichtsbeperking heeft. Dit is hoe het zou moeten zijn. Dat is niet altijd mogelijk, maar laten we streven naar de grootst mogelijke prestatie.” De situatie bij Post is in ieder geval geen toeval, zegt Jochem Nekkers van het restaurant. “Dit is al acht jaar een bewust beleid. Ik denk: als het gebouw de mogelijkheden heeft, moet je het doen.”

duw haar terug

Dat is allemaal leuk en aardig, maar op weg naar een andere winnaar, restaurant De Klander Muelen, blijkt er nog ruimte voor verbetering om het gehandicaptendagje tot een succes te maken. We manoeuvreerden met meerdere rolstoelen, scootmobielen en aangepaste fietsen over smalle trottoirs, trottoirs vol fietsen en asociaal geparkeerde auto’s. In het midden van de strook staat een bord voor blinden en slechtzienden. Je zult het gewoon raken.

En dan gebeurt er iets ergs. Silvia, die slechtziend is, probeert zich precies te oriënteren waar ze is en krijgt een duwtje in de rug van een ongeduldige oudere dame. Je kunt je ogen nauwelijks geloven, maar het gebeurt echt.

Agressie is geen uitzondering, zegt Bianca van Lingen-Stolk van Dordt Inclusief. Gebruik een aangepaste fiets. “Soms trappen ze vandaag de dag letterlijk met de stok naar mij. Mensen blokkeren het hele trottoir met hun auto’s. Dat is al erg genoeg, kinderwagens kunnen daar niet doorheen. Maar als je er iets over zegt, hoor je woorden die ik van mijn moeder niet mag zeggen. K-dit en k-dat. Ik krijg vaak bijnamen voor een vrouw die voor een bepaalde baan wordt betaald.”

We lopen richting Statenplein. De twee invalidenparkeerplaatsen lijken op het eerste gezicht ruim. Maar Lisette van Genderen van de WMO en de Jeugdadviesraad ziet vooral een grote stap richting de straat. “Als je je rolstoel zo diep in de auto moet plaatsen, val je er gewoon uit. Het is goed bedoeld, maar hier is het niet haalbaar, zeker niet op drukke werkdagen. Dan is er niet genoeg ruimte om met alle fietsen goed te parkeren en wordt het simpelweg gevaarlijk. Het zou goed zijn als bij dit soort zaken vaker ervaren deskundigen betrokken zouden worden.”

‘Wij zijn niet bereikbaar’

Niet alle ondernemers behalen goede resultaten bij het onderzoek dat op verzoek van de Raad van Advies wordt uitgevoerd. Het laagste punt is een restaurant in de binnenstad van Dordrecht dat al tientallen jaren bestaat. “Ze lieten ons daar niet naar binnen gaan”, zegt Shauny Schippers. “Het is vreemd, want wij hebben net zoveel rechten als ieder ander. “Ze zeiden: ‘Sorry, we zijn niet bereikbaar.'”

“Sommige plekken willen samen nadenken, maar andere willen dat eigenlijk niet. Soms is het voor iemand met een beperking heel frustrerend als ze gewoon even een drankje willen doen met vrienden of familie. Dat zou niet zo moeten zijn, maar zo is het nu eenmaal.” het is.” Goed.”

Toch wil de groep deze tour positief afsluiten. Om te beginnen zijn ze niet ‘zielig’, zegt Schippers. “Voor mijn energie en gewrichten gebruik ik vaak een rolstoel. Ik heb daar vrede mee. Het geeft mij meer ruimte om dingen te doen en ze worden steeds makkelijker. Rolstoelen zijn niet noodzakelijkerwijs iets negatiefs. Het is een hulpmiddel en helpt ook. Ik ben niet zielig en wij zijn niet zielig. Met een beetje nadenken kun je vaak veel bereiken.”

Dit idee komt van restaurant Klander Muelen, dat de aanmoedigingsprijs ontvangt. In de praktijk is het nog steeds niet perfect, maar volgens de jury is het personeel zeer behulpzaam. Waarschijnlijk zit het restaurant ook op de grens van wat mogelijk is in een oud pand. “Het gebouw is nog niet volledig aangepast, maar er wordt nog van alles gedaan. “Zo kunnen mensen met een beperking toch bij ons terecht.” Als Lisette van Genderen van de Adviesraad deze woorden uitspreekt, klinkt er een daverend applaus.