Een reis door de woestijn

Een heel ander publiek dan ik gewend ben. Maar ik doe dit al ruim twintig jaar, dus het is geen verrassing meer en ik ken hier ook mijn (strikt orthodoxe) Pappenheimers. Ik voelde me schuldig omdat ik niet de gelegenheid had om op Jom de joodse gemeenschapssynagoge in Maastricht te bezoeken, maar dat heb ik gisteren op Sjabbat goedgemaakt.

Om half acht, op mijn Sjabbat-rustdag, liep ik naar de 185 jaar oude synagoge in het centrum van Maastricht. Voorafgaand aan de dienst was er een uur shiur en daarna een lange kiddush-toespraak (lang, op verzoek!) en na het ochtendprogramma individuele gesprekken. Terugkeer naar ons hotel om 17.30 uur. Lokale rabbijn Awremmie Cohen en zijn vrouw Etty doen geweldig werk. De sjoel is één en al eenheid en sfeer, dankzij zijn rabbijnse en sociale werking. Maar ook dankzij de positieve inzet van de raad van bestuur: van harte gefeliciteerd!

Inmiddels is er (bijna?) een nieuwe regering gevormd, inclusief enkele bekenden. Dit kan nuttig zijn, omdat ik met korte lijnen (en zonder korte lont!) gemakkelijker iets kan bereiken wanneer dat nodig is. Niet uit vriendjespolitiek, maar om te voorkomen dat de bureaucratie af en toe vertraagt. Toen ik dit schreef, kon ik niet anders dan denken dat in Oekraïne elke douanebeambte bij de grenscontrole een bord heeft met de inscriptie dat het verboden is om steekpenningen te geven aan een ambtenaar. Het is maar goed dat dit aangekondigd is, want anders…

En toch is het niet geven van steekpenningen niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Omdat de realiteit is dat in dat soort landen, ja ook in het nu bijna heilige Oekraïne, het simpelweg in de rij staan ​​om een ​​of andere vergunning te krijgen of de grenscontrole te passeren veel, veel langzamer gaat zonder een bedrag in een verzegelde envelop. Het systeem vereist bijna bedrog.

Terug naar mijn dagboek. Ook hier in Limburg ben ik tot de conclusie gekomen dat ik kan rekenen op een groot aantal kroniekschrijvers. Ik wist dit al, maar er is iets tussengekomen wat ik nog niet had gerealiseerd. Eén van de bezoekers van de Limburgse synagoge besloot na het lezen van een van mijn dagboeken dit jaar op vakantie te gaan naar Malaga omdat ik had geschreven dat ik een dagje naar Malaga moest vliegen voor de RCE, het Rabbijnse Centrum van Europa, en blijf daar in een koosjer restaurant. Dezelfde persoon gaf ook aan dat mijn schrijven niet alleen zijn vakantie beïnvloedde, maar dat hij ook regelmatig van mijn schrijven leert. Ontdek levenslessen tussen de regels. Ik denk niet dat ik die levenslessen bewust meeneem, maar het is een prachtig en toevallig bijproduct.