Sjawoeot – NIW NIW

Ik (of jij) had een week vrij, want woensdag was het Sjawoeot. We verbleven in het Crowne Plaza Hotel in Maastricht met iets meer dan zestig orthodoxe joden (ik haat dat woord!) uit Zwitserland, Antwerpen, Londen, Manchester, de Verenigde Staten en Israël. Nederland werd vertegenwoordigd door Blouma en mij. Maar vanwege Sjavoeot werd één krant geannuleerd. De gasten kwamen niet in groepen, maar leerden elkaar wel kennen, want synagogediensten zijn natuurlijk samen, net als lezingen, shiurim en toespraken. Mijn taak was kasjroet. Dit draagt ​​mijn zegel en daarom mijn verantwoordelijkheid. Meestal beperkt mijn spirituele bijdrage zich min of meer tot een toespraak tijdens de verschillende sjoeldiensten, maar deze keer werd ik ook gevraagd om alle shiurim en lezingen te verzorgen. Met andere woorden: vrijwel non-stop in het (mentale) klimaat.

Een heel ander publiek dan ik gewend ben. Maar ik doe dit al ruim twintig jaar, dus het is geen verrassing meer en ik ken hier ook mijn (strikt orthodoxe) Pappenheimers. Ik voelde me schuldig omdat ik niet de gelegenheid had om op Jom de Joodse gemeenschapssynagoge in Maastricht te bezoeken, maar dat heb ik gisteren op Sjabbat goedgemaakt. Om half acht, op mijn Sjabbat-rustdag, liep ik naar de 185 jaar oude synagoge in het centrum van Maastricht. Voorafgaand aan de dienst was er een uur shiur en daarna een lange kiddush-toespraak (lang, op verzoek!) en na het ochtendprogramma individuele gesprekken. Terugkeer naar ons hotel om 17.30 uur. Lokale rabbijn Awremmie Cohen en zijn vrouw Etty doen geweldig werk. De sjoel is één en al eenheid en sfeer, dankzij zijn rabbijnse en sociale werking. Maar ook dankzij de positieve inzet van de raad van bestuur: van harte gefeliciteerd!

Inmiddels is er (bijna?) een nieuwe regering gevormd, inclusief enkele bekenden. Dit kan nuttig zijn, omdat ik met korte lijnen (en zonder korte lont!) gemakkelijker iets kan bereiken wanneer dat nodig is. Niet uit vriendjespolitiek, maar om te voorkomen dat de bureaucratie af en toe vertraagt. Toen ik dit schreef, moest ik denken dat er in Oekraïne, bij de grenscontrole, bij elke douanebeambte een bord staat waarop staat dat het verboden is om steekpenningen te geven aan een ambtenaar. Het is goed dat dit bekend wordt gemaakt, want anders… En toch is het niet geven van steekpenningen niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Omdat de realiteit is dat in dat soort landen, ja ook in het nu bijna heilige Oekraïne, het simpelweg in de rij staan ​​om een ​​of andere vergunning te krijgen of de grenscontrole te passeren veel, veel langzamer gaat zonder een bedrag in een verzegelde envelop. Het systeem vereist bijna bedrog.

Terug naar mijn dagboek. Ook hier in Limburg ben ik tot de conclusie gekomen dat ik kan rekenen op een groot aantal kroniekschrijvers. Ik wist dit al, maar er is iets tussengekomen dat ik nog niet had gerealiseerd. Eén van de bezoekers van de Limburgse synagoge besloot na het lezen van een van mijn dagboeken dit jaar op vakantie te gaan naar Malaga omdat ik had geschreven dat ik een dagje naar Malaga moest vliegen voor de RCE, het Rabbijnse Centrum van Europa, en blijf daar in een koosjer restaurant. Dezelfde persoon gaf ook aan dat mijn schrijven niet alleen zijn vakantie beïnvloedde, maar dat hij ook regelmatig van mijn schrijven leert. Ontdek levenslessen tussen de regels. Ik denk niet dat ik die levenslessen bewust meeneem, maar het is een prachtig en toevallig bijproduct.

Welke les leert die tocht door de woestijn mij?

Kans? Het Joodse volk arriveerde op de berg Sinaï, Shavuot, na de uittocht uit Egypte. En toen hadden de Joden meteen Israël binnen moeten trekken, maar door de laster van de spionnen moesten ze nog eens veertig jaar in de woestijn rondzwerven. Het is begrijpelijk dat zij als straf veertig jaar moeten wachten. Maar waarom ronddwalen en waarom in een woestijn? Waarom niet veertig jaar op dezelfde plek wachten? En vooral: welke les trek ik hieruit in 2024?

Het leven is als een reis door een woestijn. Er liggen veel gevaren en bedreigingen op de loer. Gebrek aan water, gevaarlijke dieren, kuilen die overwonnen moesten worden. Er wordt van mij verwacht dat ik die woestijn in een vruchtbaar gebied verander nadat ik eerst de bedreigingen heb geëlimineerd, zoals de Joden uit die tijd deden. En ondertussen blijf ik lopen en krijg ik te maken met zichtbare en vaak onzichtbare uitdagingen.

Mijn Blouma raakte aan de praat met een vrouw uit Israël die ‘toevallig’ onderweg was, vlak bij ons hotel. Deze Israëliër bekleedde toevallig een hoge positie binnen de Israëlische regering op het gebied van onderwijs. ‘Toevallig’ had Blouma de dag ervoor gehoord over een jongen uit Maastricht die door zijn ouders naar Israël was gestuurd om daar naar de middelbare school te gaan. Maar op die Israëlische school ging het niet zo goed en de ouders wisten het niet meer. En dus voegde Blouma het een en het ander toe en er komt een oplossing. De les: waar we ook zijn, we hebben een missie, ook al zijn we verdwaald en zeker ook in de woestijn. Net als onze voorouders bevinden we ons in een woestijn met al zijn obstakels en beproevingen. Onze taak is om die woestijn om te zetten in een vruchtbaar en bewoonbaar gebied. Hoe moeten we dat doen? En waar moeten we heen? Tora en Traditie is onze GPS die ons de juiste richting wijst en ook een handleiding die ons vertelt hoe we dat pad moeten bewandelen.

De gasten keren nu terug naar huis. Ieder keert terug naar zijn eigen woestijn. De tafels zijn leeg. Alleen op onze tafel staat een prachtig boeket bloemen dat het hele jaar versierd was vergeleken met onze tafel. Hij verraste ons net vóór jou. Hij komt uit een voor ons onbekende niet-joodse familie die hun steun aan Israël wilde uiten. De bloemen straalden warmte en vooral bemoediging uit.