Naomi Rebekka Boekwijt: ‘De roman is een verzoek om menselijke hulp’

Boekwijt zette haar eerste stappen als schrijfster tijdens haar studententijd. ‘Ik ben begonnen met Nederlands, maar daar las ik eigenlijk alleen maar graag boeken. Daarom ben ik overgestapt naar de filosofie, waar je gedwongen werd heel diep na te denken over zaken als taal en evolutie. Dat was helemaal mijn ding. Ik schreef ook als hobby, maar toen ik meedeed aan een schrijfwedstrijd, ontdekten ze mij.’

‘Alleen praten’

Het leidde tot de verzameling verhalen. Pels in 2013, gevolgd door romans Plateau, in het noorden En Bloedblaasjes. Nu is dat zo Stemmen, over de bijzondere band tussen een zorgverlener en een patiënt in een psychiatrische kliniek. ‘Ik wil laten zien hoe dit ook in de psychiatrie kan. Dat het niet nodig is om mensen in eenzame opsluiting op te sluiten of te besproeien, maar dat je ook kunt praten.

Boekwijt spreekt uit ervaring. Na een studie filosofie waarin zijn psychiatrische problemen op de achtergrond kwamen te staan, besloot hij naar Zwitserland te emigreren. ‘Ik wilde even weg van al dat lezen in de bibliotheek en weer meer in mijn lijf zitten. Naast het schrijven heb ik daar drie jaar met koeien en paarden gewerkt. “Het was heel leuk, maar de Zwitsers zijn niet de meest open mensen.”

‘Menselijk Denemarken’

Daarom verhuisde ze naar Denemarken, waar ze begon te werken als huisschilder. Dat was ook de oorzaak van hun klachten. “De psychiatrie is hier heel goed”, zegt hij. ‘De setting van mijn nieuwe boek is Nederland, omdat dat handiger was voor het verhaal, maar de psychiatrische setting die ik schets is gebaseerd op Denemarken. Alles is daar wat menselijker.’

vriend Leiden

Boekwijt is dan ook niet meer zo vaak in Nederland, maar als hij dat wel is, ontmoet hij regelmatig zijn voormalige logicaleraar (en voormalig directeur Wijsbegeerteonderwijs) Jeroen van Rijen. “Hij nam een ​​paar jaar geleden contact met mij op over een ander boek dat hij had gepubliceerd. Nu is hij een hele goede vriend van mij geworden.’

Zus is een jonge vrouw die zich afgesloten voelt van de wereld en mensen hoort en ziet die er niet zijn. Wanneer ze Hanne ontmoet, de eerste zorgverlener sinds lange tijd met wie ze een vertrouwensband heeft opgebouwd, begint de beklemmende situatie van Zus te veranderen. Want ook in de woongroep waar hij gaat wonen klinken vriendelijke stemmen. Daar ontmoet hij eindelijk mensen bij wie hij zich thuis voelt. Tegelijkertijd heeft Hanne ook haar redenen waarom zus die patiënt voor haar is.

Stemmen is een intense maar hoopvolle en persoonlijke roman die laat zien hoe belangrijk een zorgverlener kan zijn. Maar er is altijd het morele en persoonlijke dilemma: mag zus aangeraakt worden door Hanne en mag zus haar verlangen naar contact met Hanne laten zien?