In Memoriam over rassenoptimist Dick Ranzijn: ‘Kan dat niet? Bestaat niet’

FARO – Het is nu een jaar geleden. ‘Is het niet verbazingwekkend hoe snel de tijd vliegt?’ zou hij zelf hebben gezegd. Dick Ranzijn Sr. – Mister Rodi Media – is op 12 juni 2023 op 80-jarige leeftijd overleden in zijn geliefde Portugal. Mooie ogen, een geboren optimist, die hardop lacht, die nooit bang is, een straatvechter, een lieve vader, een lieve echtgenoot, een AZ-man in hart en nieren en een echte ondernemer. Wij blikken terug met zijn zoon Michel.

FARO – Het is nu een jaar geleden. ‘Is het niet verbazingwekkend hoe snel de tijd vliegt?’ zou hij zelf hebben gezegd. Dick Ranzijn Sr. – Mister Rodi Media – is op 12 juni 2023 op 80-jarige leeftijd overleden in zijn geliefde Portugal. Mooie ogen, een geboren optimist, die hardop lacht, die nooit bang is, een straatvechter, een lieve vader, een lieve echtgenoot, een AZ-man in hart en nieren en een echte ondernemer. Wij blikken terug met zijn zoon Michel.

Door: Michaël Ranzijn

Vorig jaar overleed Dick Ranzijn op 12 juni.

Voor deze terugblik neem ik je mee naar eind november 2022. Hier werd mijn vader 80 jaar, een prachtige leeftijd. Eén mijl. Maar Dick sr. leek allesbehalve 80 jaar oud, in al zijn daden. Actief, volop in het leven. Zijn verjaardag werd in stijl gevierd op de golfbaan van Sluispolder en werd gecombineerd met een soort afscheid van zijn zoon ‘Rodi’. Kon ik het echt loslaten? Een paar dagen later kreeg de straatvechter uit de ‘rode stad’ een epileptische aanval en belandde in het Alkmaarse ziekenhuis. Hier werd een nachtmerrie werkelijkheid: de diagnose was een hersentumor graad 4. Kortom, een wanhopige missie. De wereld stopte.

Optimisme

Wat volgde was een chaotische periode en operatie. Meestal mocht hij het ziekenhuis een paar dagen na zijn succesvolle operatie verlaten. Ik kwam hem ophalen. Zijn status werd herboren en hij was optimistischer dan ooit. Hoe zou het anders kunnen? “Het ziet er heel goed uit”, zo omschreef hij de situatie. Tas al perfect verpakt. ‘We gaan eerst naar de kantine,’ zei hij. Ik moest helpen met tillen, want “we moeten taarten halen voor het personeel van de hele afdeling.” “Die mensen werken ontzettend hard”, legde hij enthousiast uit. Waardeer mensen zoals alleen hij dat kon. Een simpel bedankje was niet genoeg. (Tekst gaat verder onder de foto)

Dick Ran is er nog steeds op zijn 80ste verjaardag (vlak voordat hij ziek werd) – (Foto: meegeleverd)

Waardering

In de Alkmaarse ziekenhuiskantine moesten ze voor mijn vader de oven apart aanzetten vanwege de grote order. Daarna volgde ik hem naar het appartement met gestapelde dozen. Zonder aarzeling opende hij de deur waar al het afdelingspersoneel zat te lunchen. Kon ik maar ‘ieders aandacht hebben’. Ik hield mijn adem in. Dit doe je niet, toch? Ik dacht er even over na… Vijf minuten lang luisterde ik ademloos naar een toespraak waarin de sponsor zijn diepste dankbaarheid uitsprak voor mensen in de zorg. Typisch. De sfeer in de kamer veranderde al snel van “wat doet meneer Ranzijn hier?” tot diep respect voor uw lof en oprechte dankbaarheid. Gevolgd door een oorverdovend applaus. Mijn mond ging open. Dit is misschien wel een van de belangrijkste dingen waar mijn vader heilig in geloofde: elkaar waarderen voor wie we zijn en wat we doen of vertegenwoordigen.

Geloven

”Kan niet? Dat bestaat niet.” Een straatvechtersmentaliteit gecombineerd met eindeloze energie, positiviteit en drive om iets te bereiken. Maar altijd met oog voor de mens. Altijd aan het chatten met mensen van het bedrijf. ‘Ik moet er zijn voor de mensen’, want ‘we doen het samen’. Als iemand anders het zegt, klinkt het cheesy. Maar bij mijn vader geloofde ik elk woord. Hij was er voor de mensen, omdat je ‘zonder hen’ niets was. Zijn succes was het succes van het volk. “Als de dame die de badkamer schoonmaakt haar werk niet goed doet, kan een belangrijke deal gewoon niet doorgaan”, illustreerde hij. Verwijzend naar die ‘klant’ die zomaar naar een vieze badkamer gaat en denkt: ugh, wat is dit…?

Augustus 2022 tijdens zijn 40e huwelijksverjaardag met Regina – (Foto: meegeleverd)

De tijd vliegt

Het is nu een jaar geleden. ”Het leven gaat door. Het is wat het is. ‘Je moet niet blijven rondhangen.’ Dat zou mijn vader zeggen. Ook nu vind ik het vervelend om het met mijn vader eens te zijn, want voorlopig zou ik graag nog wat langer willen blijven. En we zullen als gezin op jullie proosten.