“Het was mooi en lastig, maar ik ben trots en dankbaar naar het publiek”

Zaterdag 8 juni, 10.00 uur

Sport

Het was 1984 toen ik op 12-jarige leeftijd van Zuidhorn naar De Grouw in Leek fietste en aanbelde op nummer 10. Daar woonde mijn grote held. Letterlijk. Want de toenmalige doelman van FC Groningen, Harry Schellekens, was bijna twee meter lang. Spannend! Zou ik thuis zijn? Zou jij de deur opendoen? Hoe zou jij reageren? Te oordelen naar de schaduw die achter de deur naderde, besefte ik al snel dat mijn idool de deur niet zou openen. De schaduw was bijzonder klein. Een aardige maar kleine dame deed de deur open en keek mij vriendelijk en vragend aan. Is meneer Schellekens ook thuis? Dit was het moment. Zijn de 15 kilometer voor niets of wordt het een droom die uitkomt? Ga ik de man ontmoeten voor wie ik naar het Oosterpark kom? Waar zitten mijn plakboeken vol mee? Wat speel ik en zit ik soms met tranen in mijn ogen bij de radio als er een doelpunt tegenkomt?

Nou, het is al nacht als ik terugfiets. Met een paar grote Reusch keepershandschoenen in mijn rugzak. Nog een droom die uitkomt. De media schilderden hem af als rigide. ‘Hoe is dat’? Ik vroeg me af. Ik ontmoette een man die vooral vriendelijk en geïnteresseerd was. Wie heeft mij gevraagd binnen te komen? De vrouw des huizes, José, die thee voor me zette en me zelfs eten aanbood. En wat is het lief en liefdevol dat ze wilden dat ik ze belde als ik weer veilig thuis was. Het werd het begin van een contact dat nooit meer ophield.

Hartinfarct

We zijn in april 2024 als de bel weer gaat bij huize Schelleken. Dit keer in Boxtel, Brabant. Opnieuw wordt de deur geopend door een niet al te lange vrouw. De inmiddels 71-jarige reus is binnen. Deze keer was het bezoek niet onverwacht. De koffie en broodjes staan ​​klaar. De oud-doelman is weer beter, maar veel had het niet uitgemaakt, anders zat hij helemaal niet in het zadel. In augustus 2022 werd de gepensioneerde huisschilder onwel thuis, waar zijn vrouw uitzonderlijk goed op reageerde. Hulpdiensten snelden ter plaatse. Na een reeks grote en ingrijpende operaties begint Schellekens zich beter te voelen na zijn hersenbloeding. Eerst kon ik niet praten, maar nu gaat alles weer goed. Dagelijks legt hij tientallen kilometers af op de fiets en het volgen van het fietsen op televisie is zijn grote passie. Hoewel hij na zijn actieve voetbalcarrière volledig afstand heeft genomen van de reclame, wil hij toch graag terugdenken aan zijn twee jaar in Groningen.
“Gedenkwaardige jaren”, glimlacht de man die misschien wel zijn beste wedstrijden voor FC Groningen speelde tijdens de bekende Europa Cup-wedstrijden tegen Inter Milan en Atlético Madrid. “Dit zijn de mooie dingen om te onthouden. Onvergetelijk. Ik kan mij die wedstrijden zeker nog herinneren. Ik heb vooral nog steeds het publiek in gedachten. Tijdens competitieve wedstrijden was het niet altijd vol. Nu was hij volkomen uitgeput. Gelijk tijdens de warming-up kreeg ik kippenvel op mijn armen. Eigenlijk kun je bijna niet meer slecht spelen.”

berouw contract

Het Groningse avontuur begon voor Schellekens in 1983, toen de overstap van Piet Schrijvers naar ‘Trots van het Noorden’ mislukte. De nieuwe FC-coach Han Berger wilde niet verder met doelman Johan Tukker en belandde op de achterpaal van NEC. “Ik heb ooit het Nederlands elftal gehaald, maar wij zijn gedegradeerd bij NEC. Ik heb een redelijk goed seizoen gehad en toen belde FC Groningen mij. Ik hoefde niet weg, maar aan de andere kant; Groningen is een duidelijke stap voorwaarts en ik kan verder spelen in de Eredivisie. Het avontuur was ook aantrekkelijk. Voor het geld deed ik het niet, want ik verdiende daar niet méér dan in Nijmegen. Dus zat ik op een zomermiddag in Zwolle te praten met Theo Huizinga en Renze de Vries en zij tekenden een contract. Op weg naar huis had ik al spijt van mijn handtekening. Groningen. Helemaal in het noorden van het land. Ik laat al mijn kennissen en familie achter. Mijn maag was zwaar. Maar er was uiteraard geen weg meer terug.”

En zo wordt alles voorbereid voor de reis naar Groningen, waar het gezin door teamleider Theo Huizinga is uitgenodigd om op zoek te gaan naar een geschikte woning. “Dat was verschrikkelijk. We reden over allerlei kleine weggetjes, zagen alleen maar weilanden, en kwamen in Winsum terecht. We hadden het idee dat hier ergens het einde van de wereld was. Op een gegeven moment tijdens de bezichtiging nam mijn vrouw mij mee in een kamer en ze vertelde me, behoorlijk overstuur, dat ze dit nooit meer van haar leven zou willen meemaken. In de loop van de tijd werd het een geweldige stad, maar niet voor ons”, herinnert Schellekens zich een periode die uiteindelijk moeilijk bleek te zijn in haar leven. Het was niet alleen maar kommer en kwel. Ik heb ook prachtige herinneringen. Maar in Leek was ik vooral eenzaam, ze had geen contacten en als je op zondag in de tuin werkte, kreeg je ruzie met de buren naar de kerk moest gaan en niet in de tuin moest werken. Onze veilige plek verdween en Leek werd er nooit een.”

Strafspecialist

Intussen zijn de verwachtingen bij het Oosterpark hooggespannen. Schellekens liet in een interview met Nieuwsblad van het Noorden weten dat het strafschopgebied voortaan zijn territorium wordt. Het publiek bekijkt de acties met argwaan en wanneer het gebied niet altijd voor de keeper staat, wordt men kritisch. In tegenstelling tot zijn voorganger Tukker, die zeer vriendelijk was tegen het publiek, stond de Nijmeegse veel afstandelijker. Zo heeft het publiek het tenminste ervaren. “Ik ben niet zo uitbundig. “Ik denk dat ik net zo genoten heb van de steun van de fans als ieder ander, maar ik ben wat meer op mezelf gesteld en ik zal niet zo snel het publiek binnenlopen en een feestje met ze vieren.” Verdediger Walter Waalderbos stelt coach Han Berger voor dat de doelman de strafschoppen neemt. Berger accepteert en Schellekens neemt vanaf dat moment de elfmeterschoten. Hij spaart niet alleen regelmatig penalty’s, maar kan ze nu ook scoren. Het faalt nooit, maar het moedigt ook nooit aan. “Ik voelde me altijd opgelucht toen ik de penalty nam. Hij kon hard schieten, maar tot dan toe waren het alleen doeltrappen. Een penalty nemen is iets anders. Ik was ook behoorlijk zenuwachtig op weg naar de locatie. En op de terugweg naar mijn doel voelde ik mij uiteraard blij en vooral opgelucht.” De doelman houdt die emoties binnen. Het publiek begrijpt er niets van en de band komt nooit in de buurt, al groeit het respect wel.

Fotobijschrift: Schellekens redt de penalty van Ronald Koeman

Ondertussen vindt coach Berger zijn overname te vaag. “Hij heeft de potentie om een ​​van de beste keepers van ons land te worden, maar door zijn rustige houding benut hij zijn capaciteiten niet optimaal.” Berger werd het tijdens de rust van de tweede competitiewedstrijd tegen Volendam in 1985, in het tweede jaar van Schellekens, zo zat dat hij zijn doelman naar de douche stuurde. Beuzenberg komt in doel. Schellekens is niet in de war door de opmerkelijke verkiezingen, maar het geld is op; “Ik nam een ​​douche en reed naar huis. Berger noemde het luiheid, maar altijd naar de training gaan en een vrouw achterlaten die het niet naar haar zin heeft, is niet erg goed voor de motivatie en concentratie. Mijn kinderen voelden zich niet thuis op school. Dat werd ook toegevoegd. Ik vind dat voetbalclubs zich er heel goed van bewust moeten zijn hoe belangrijk het is dat een speler zich thuis voelt. Het is een basisvoorwaarde voor prestatie. Goede zorg en begeleiding, zeker voor jonge spelers, is daarom ontzettend belangrijk.” Nadat Berger Schellekens naar de bank stuurde, wist de doelman dat hij geen toekomst meer had in Groningen. “Ik heb destijds Berger en De Vries gesproken en het was duidelijk dat het voor alle partijen beter zou zijn als ik na dit seizoen zou vertrekken. “Ze hebben een last van mijn schouders gehaald.”

Dankbaar voor twee jaar FC Groningen

Vanaf dat moment stapt Schellekens met een ander gevoel in de auto richting Groningen. Tijdens de training werpt hij zich op elke bal en na zeven wedstrijden doet Berger opnieuw iets buitengewoons. Schellekens keert terug naar de basiself waardoor hij niet meer weggejaagd kan worden. Ze hielden een ‘0’ tegen FC Utrecht en bleven negen wedstrijden ongeslagen, waarna ze uiteindelijk met 0-1 verloren van PSV. Hij draait een uitstekend seizoen en krijgt na een knappe redding zelfs regelmatig applaus. Tijdens hun laatste wedstrijd tegen NAC stond het publiek zelfs op. “Toen ik wist dat ik terug zou keren naar Nijmegen, voelde ik mij lichter. Mijn familie was blij met de komende wedstrijd en dat deed ook iets voor mij. Met FC Groningen had het niets te maken. We konden ons hier gewoon niet vestigen. Brabant en Groningen zijn een groot verschil. Misschien had ik het beter kunnen communiceren om begrip te krijgen. Ik ben niet zo bedraad. Vorig jaar hebben we een geweldig jaar gehad en zijn we als vijfde geëindigd. Het eerste jaar zevende. Uiteindelijk denk ik dus met trots terug aan mijn verblijf in Groningen. We speelden prachtige Europa Cup-wedstrijden in het Oosterpark, maar ook in Madrid en Bari. Ajax werd in Meer verslagen en het blijft de laatste uitoverwinning van FC Groningen tegen Ajax. Hij stond samen met Johan Neeskens op het veld. Ervaren Fandi, die ook heel bijzonder was. Zij wonnen de beker tegen FC Twente in de kwartfinale na strafschoppen. Ik speelde fantastische competitiewedstrijden en werkte met een geweldige groep. Nee, het was niet gemakkelijk. Dat is nooit zo in mijn leven en ik heb waarschijnlijk niet het maximale uit mijn carrière gehaald. Misschien heb je het nooit geweten, maar ik dank het publiek voor alle steun, omdat het me door moeilijke tijden heeft geholpen. En ik ben ook wel een beetje trots. “Ik ben al twee jaar keeper bij een van de mooiste clubs van ons land.”