Qi (33), van de Rijksuniversiteit Groningen, wekt elektriciteit op uit planten. ‘In de natuur groeit geen onkruid, dat is menselijke arrogantie’

“Prachtig, nietwaar?” Met grote ogen staart onderzoeker van de Rijksuniversiteit Groningen (RUG) Qi Chen (33), uit China, ons aan. tot een langwerpig stuk plant. Velen zullen het zien als vast gras, maar Chen niet. Hij draait het langzaam rond in zijn handen en wijst naar de stukken. “Kijk, deze centrale kan elektriciteit opwekken en is bovendien volledig duurzaam.”

Er wordt gesproken over de weilanden van de boeren, die vol staan ​​met deze specifieke plant en een onkruid zijn voor de boeren. “Maar voor mij is het belangrijk materiaal.”

Het begon als een grap

Het idee ontstond op een zonnige dag in het park. Een van haar vriendinnen pikte aan de buitenkant van een plant: het leek op een taai, groen gras. “Hij zei gekscherend dat ik misschien naar deze plant moest kijken”, zegt Chen. “Ik heb het toch meegenomen.” Chen was destijds promovendus onder begeleiding van hoogleraar Katja Loos en onderzocht hoe je van afval iets nuttigs kunt maken.

Hij vergat de plant volledig totdat hij hem twee jaar later in zijn rugzak vond. De onderzoeker besloot de plant onder de microscoop te leggen en was verrast door de bijzondere structuur. “Het is verbazingwekkend, je kunt het zien als kleine sneeuwvlokjes die in laagjes op elkaar zijn gestapeld. Hierdoor stroomt er veel lucht door de plant.”

Want terwijl andere planten via hun wortels zuurstof uit de bodem halen, kunnen waterplanten dit vanwege de vochtige omgeving niet doen. Hierdoor hebben ze een andere structuur nodig om zuurstof uit de lucht te halen en naar de wortels te transporteren.

Maar op dat moment kende ze de naam van de plant niet. “Het leek mij een stukje gras en iedereen die ik het vroeg kende de naam van de plant niet.” Hij vertelde haar dat de plant pitrus was, een waterplant die boeren als onkruid beschouwen.

Statische elektriciteit

Chen zag dat de sponsachtige structuur geschikt was om elektriciteit op te wekken, maar dat daarvoor een heel dun membraan nodig was. Een hele uitdaging, die hij niet kon overwinnen, totdat hij per ongeluk een paar druppels chemische vloeistof, vermengd met het hart van de plant, op een stuk aluminiumfolie liet vallen. “Ik vergat dat op te ruimen en toen ik de volgende dag terugkwam, wist ik niet wat ik zag”, zei Chen.

De verdampte vloeistof en het gemorste stukje plant waren een dunne film geworden: precies wat hij nodig had. Alles, van de toevallige ontdekking van de Pitrus tot het per ongeluk morsen van vloeistof, leek te kloppen.

Het opwekken van energie op deze manier is te vergelijken met de statische energie van een wollen trui, die ontstaat door wrijving tussen twee materialen. Daarom was het ontwikkelen van een bewegingssensor, samen met zijn collega Wenjian Li, de volgende logische stap voor Chen. “De bewegingssensor is heel klein en kan in een schoen worden geplaatst”, zegt de onderzoeker. “Als iemand een stap zet en op de pitrus drukt, wrijven de plantmembranen tegen elkaar en ontstaat er elektriciteit.”

Genereer elektriciteit uit planten.

Goed nieuws, want veel andere waterplanten hebben deze structuur, waardoor ze mogelijk geschikt zijn voor het opwekken van statistische energie. Dit roept de vraag op: wat nu? “Statische energieopwekking is volkomen duurzaam. Ik schil thuis pitrus, letterlijk omringd door gras”, zegt Chen lachend. “Wie weet kunnen we ze later in batterijen gebruiken.”

Voorlopig is ze te vinden in de grachten rondom het Zernike-terrein en in haar huis, want: “Ik heb er nooit over nagedacht, maar elektriciteit opwekken uit planten is mijn levensdoel geworden. Er is geen onkruid in de natuur, dat is menselijke arrogantie. ”