Klein, maar dapper | Leids amateurvoetbal, voetbal in de Leidse regio

Vandaag is het afscheid van Hans.

Een korte zin, een kort punt.

Hans kon je met slechts een paar woorden raken.

Hij vermeldde zijn gezondheid in een korte opmerking, alsof de zwaartekracht niet bestond.

Hij riep kort, bijna ademloos, wie waar en wanneer klaar moest staan, in het juiste licht voor de prachtige beelden die hij maakte.

Bijna onlosmakelijk verbonden met een camera op de schouder of, zoals de laatste tijd steeds gebruikelijker wordt, met een statief.

Hoe klein het ook was, het steeg naar een hoger niveau om de mooiste totaalbeelden te creëren.

Niet alleen van voetbal, maar ook van voetbalfans.

De sfeer op de juiste toon weten vast te leggen.

Hans was een stille kracht, ook rechtopstaand.

Tijdens de jaarlijkse Leidse amateurvoetbalevenementen trok hij regelmatig zijn shirt uit: “Neem een ​​kop koffie, drink altijd genoeg met de zon en vergeet geen broodje te eten.”

Ondertussen deed Hans gewoon zijn ding: rustig zijn apparatuur opzetten, het terrein verkennen, de regenradar volgen en prachtige beelden vastleggen.

Soms, heel soms, was er een moment waarop hij zijn boek een beetje opensloeg.

Hij legde kort de ernst van zijn lichamelijke gezondheid bloot en verraste het publiek altijd. Over zijn toestand, hoe moeilijk het voor hem moet zijn geweest en hoe hij alles wilde blijven doen wat hij graag deed.

Vol passie voor voetbal, voor het spel en voor ‘zijn’ club.

In februari stuurde hij ons een bericht en we zwegen allemaal, in de applicatie altijd vol humor, over langdurige geschillen tussen de grote clubs, waarbij de ene keer de grens wordt overschreden en de andere keer de grens wordt bereikt.

In de app maakten grote monden ineens plaats voor hele kleine hartjes.

Waar voetbal ineens niet meer belangrijk leek en grove humor plaats maakte voor stilte. Waar de taalvirtuozen plotseling stopten en hun pen even geen papier vond.

Hans gaf aan een tijdje niet te kunnen filmen.

De man van weinig woorden gaf ons een uitgebreid verslag van zijn laatste weken.

Een berg nauwelijks beheersbare gezondheidsproblemen en de terloopse mededeling dat het opgestelde behandelplan alleen maar remmend zou werken.

Ik vroeg hem of we iets voor hem konden doen, of er nog iets was waar hij blij van zou worden.

Hij antwoordde oprecht: ‘Als Ajax weer kampioen wordt.’

Realistisch gezien voegde hij, toen hij naar zijn club en zijn ziekte keek, onmiddellijk toe aan zijn antwoord: “maar ik ben bang dat het enige tijd zal duren.”

Alsof hij wist dat hij dat niet nog een keer zou meemaken.

Dat kampioenschap kon, net als hun strijd, niet worden gewonnen.

Dat zijn levensverwachting te kort was om onze geliefde club weer op het juiste niveau te brengen.

Het Leidse amateurvoetbal zal een bijzonder mens missen, het einde van zijn leven kwam te snel voorbij.

Onze woorden zwijgen tegenwoordig, net zoals de beelden van onze dappere kleine Hans stil blijven.