Ter nagedachtenis: Hans Stauttener | Leids amateurvoetbal, voetbal in de Leidse regio

Het is nog steeds onbegrijpelijk, maar het is de waarheid en de harde realiteit. Onze dierbare collega Hans Stauttener is niet meer onder ons. Een groot verlies voor zijn vrouw, kinderen en vele andere dierbaren. Ze zullen zonder hem verder moeten en die pijn wordt gevoeld.

Ook Leidenamateurfootball.nl is in rouw. Hans heeft de afgelopen jaren waarschijnlijk niet veel geluk gehad met zijn gezondheid. De ene tegenslag na de andere kwam op hem af. Hans bleef echter sterk en levenslustig. Positiviteit hield hem op de been, alles zou tenslotte goed komen.

Hans kwam jaren geleden bij LAV terecht via onze partner Sleutelstad. Hij wist hoe hij de camera moest gebruiken en vond het leuk om ons te helpen. Het liefst deed ik dit als de temperatuur aangenaam was en de zon scheen, maar bij ander weer gebeurde dat ook niet. Hans aarzelde niet en hielp ons graag verder.

Hans vond het geweldig om deel uit te maken van ons team. Hij heeft de klus naar zijn zin uitgevoerd en ons voorzien van tips en trucs, waaronder het afnemen van interviews. Hij bepaalde waar de betreffende speler of coach gepositioneerd moest worden voor een goed imago en ook waar wij onszelf moesten positioneren. We hadden een leuke samenwerking en maakten vaak grapjes over elkaar.

Die onzin ging ook over de liefde voor twee belangrijke clubs in Nederland. We zaten niet op één lijn, maar dat moest wel kunnen. Jarenlang werd er op mij neergekeken omdat er vaak prijzen op mijn pad kwamen. Gelukkig voor mij is daar de laatste jaren verandering in gekomen en kan ik nu vaker lachen, Hans belachelijk maken en hem confronteren met hits van “onze” kant. Er was echter altijd respect en de knipoog bleef intact.

Hans was er ook vaak als we met LAV op stap gingen. Soms om ons te helpen met bewegend beeld, soms was hij gewoon een graag geziene gast en genoot duidelijk van de gemengde groepen. Ik zag vaak zijn brede glimlach en genoot van zijn plezier. Hans was helemaal in zijn element.

Vorig jaar kwamen er meer berichten naar buiten over zijn gezondheid waar ik mij zorgen over maakte. Hans bleef blijkbaar kalm en raakte niet in paniek. Op een gegeven moment kon hij ook met andere kwalen geholpen worden en het leven lachte hem (weer) toe. Hans bleef zijn ding doen bij LAV en was vrijwel altijd bereid ons te steunen. Regelmatig zei hij dat we een “prachtig product” hadden gemaakt en dat hij daar graag zijn steentje aan bij wilde dragen. Er waren ook enkele plannen, maar alles zou komen wanneer de tijd rijp was.

Hoe anders het werd na 2 februari 2024. Hans sms’te bepaalde minderwaardige berichten. Bepaalde klachten die nog steeds aanwezig waren, waren niet verdwenen en na diverse onderzoeken bleek dat er iets niet klopte. Hans moest even pauzeren en opeens werd zijn toekomst erg onzeker. Ik mocht het droevige nieuws delen met al mijn collega’s en het was een echte schok. Dit was zeker niet waar? Hij en zijn gezin konden toch wel blijven wachten op hulp, zelfs uit onverwachte hoek? Dus nee, Hans gaf aan dat er niet veel toekomst zou zijn.

Het was bijna surrealistisch dat hij mij kort na het sms’je belde. Hij legde de situatie heel duidelijk aan mij uit en de vreselijke ziekte liet me nooit meer los. “Ik vind het heel moeilijk om dat te zeggen, maar ik heb geen andere keus. Ik ben gedwongen te stoppen bij LAV. Het is niet dat ik dat wil, maar fysiek is het niet meer mogelijk. Bovenal wil ik tijd doorbrengen met mijn dierbaren zolang ik kan. Begrijp je dit?”

De boodschap kwam krachtig over. “Natuurlijk niet omdat Hans moest stoppen. Het was zeker niet prettig om dat te horen, maar de inhoud van zijn boodschap zou duizend keer belangrijker zijn geweest. De levensreis van Hans zou nog hooguit een jaar duren en op dat moment Voor de ontvanger van het bericht komt alles tot stilstand, maar zo’n ontdekking is natuurlijk veel erger voor de persoon in kwestie en voor al zijn dierbaren. Onomkeerbaar, oneerlijk en onwerkelijk. Het kwam allemaal samen. Natuurlijk, gaf ik aan hem dat hij in ieder geval zoveel mogelijk moest genieten van de schoonheid die het leven nog te bieden had. ‘LAV redt het wel op eigen kracht, Hans, maar we zullen je heel erg missen,’ liet ik hem weten.

Deze week was net begonnen en het leek weer een week te worden met veel werk in de aanloop naar het einde van het seizoen. Niets zal daar verandering in brengen en het is gewoon onze passie. Na een paar uur reizen kwam mijn zoon het kantoor binnen met een rouwkaart. Ik had even geen idee. Maandag in de ochtend? Even wist ik niet aan wie ik moest denken. Na enkele ogenblikken drong het tot mij door. Oh nee? Maar helaas was het waar: Hans was kort voor het weekend overleden. Op de leeftijd van 65 jaar. Niets om nog een jaar van te proberen genieten. Uit het leven gescheurd. Eind maart was dat de bedoeling, ik had het graag willen bezoeken. Kort voor die afspraak vertelde Hans mij dat hij geen bezoekers uit het buitenland meer kon tolereren. Daarom heb ik Hans niet meer gezien na zijn laatste beelden voor LAV.

Hans zal echter in ons hart blijven voortleven. Wij zullen hem niet vergeten en zijn naam altijd blijven noemen. Hans hoort immers nog steeds bij ons. LAV zal hem missen en wij bedanken hem postuum voor al het werk dat hij voor ons heeft gedaan. Bedankt Hans. RUST IN VREDE.

Onze hele redactie wenst alle familieleden alle sterkte die nodig is om dit verlies te dragen.

Vandaag, de dag van het afscheid, zal onze website uitsluitend over Hans gaan…