Bioscoop in Dordrecht | Dordrecht.net

30 mei 2024 • 12:19 door Jacques Malschaert

Dordrecht –

Dordrecht is ook een prima plek om een ​​middagje naar de film te gaan! Kinépolis is de bioscoop waar je normaal gesproken de grootste, meest commerciële films, de hits, ziet. Filmhuis de Witt is, zoals de naam al doet vermoeden, meer een kunsthuis waar auteursfilms worden geprogrammeerd. We zien echter dat De Witt en Kinepolis programmatisch niet langer de strikte tegenpolen van vroeger zijn. Vanaf nu volgen wij het bioscoopaanbod op Dordrecht.net. Bij De Witt vind je mij vooral, simpelweg omdat ze daar films vertonen die mij het meeste aanspreken. Ik beloof dat ik Kinépolis in de gaten zal houden.

De Witt Filmclub

Deze week dacht ik, ik duik er eens in en kijk drie films… De Witt heeft veel te bieden en hij is afgelopen maandag begonnen met de Cineclub. Een initiatief van een groep filmliefhebbers. Ongeveer zeven à acht keer per jaar worden op maandagavond filmavonden georganiseerd, waarbij één van de promotoren de gekozen film presenteert. Na afloop is er gelegenheid om na te praten over de film. Voor de geïnteresseerden: de volgende avond is 8 juli.

‘De doden doen geen pijn’, geregisseerd door Viggo Mortensen, is een western met enkele bekende oude westerse motieven. De slechterik is echt een slechterik en veroorzaakt veel problemen met een voorspelbare uitkomst. Bijzonder aan deze film is de rol van de vrouwelijke hoofdrol. We zijn niet gewend om in een western een sterke vrouw tegen te komen. De Frans-Canadese Vivienne Le Coudy (Vicky Krieps) vormt een uitzondering. Ze houdt stand in de harde wereld van het Amerika van de jaren 1860. In San Francisco ontmoet ze de Deense immigrant Holger Olsen (Viggo Mortensen). Ze verhuizen naar Nevada. Vivienne wil niet trouwen. Als de burgeroorlog uitbreekt, vertrekt Olsen en blijft Vivienne. De tijd verspringt voortdurend. Soms zien we Vivienne als meisje in haar droomwereld met een ridder te paard, een andere keer wandelt ze met haar zoon door de dorre gebieden van Nevada, een andere keer verkoopt ze bloemen in San Francisco. De film werd gepresenteerd door een van de filmclubleden.

Opera in de bioscoop

De afgelopen jaren hebben we een bijzonder fenomeen gekend: de opname van een opera op het grote scherm. Beroemde operahuizen nemen een operavoorstelling op in de vorm van een speelfilm en bereiken vervolgens in de bioscoop een breder publiek. Bovendien is een bioscoopkaartje iets goedkoper dan een kaartje voor de opera in het theater. Woensdag was het zover bij De Witt met de live opname van de beroemde opera van Carl Orff,Carmina Burana: dansen in Defiance. Dit muzikale meesterwerk werd uitgevoerd door het ruim 100 man sterke gezelschap van de Oekraïense Nationale Opera en Ballet. Met stersolisten Alina Tkachuk, Bohdan Panchenko en Oleksandr Prokopovych in de hoofdrollen was het een verbluffend optreden.

De wereldpremière van deze voorstelling vond plaats in Odessa, Oekraïne, in februari 2020, voordat de oorlog uitbrak. De film zelf is in april 2023 opgenomen in het nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. Met op het einde het onvermijdelijke politieke tintje, de groengele vlag en het volkslied van een land dat verpletterd wordt in een verwoestende oorlog.

Laten we de film kijken, want daar kwamen we voor… Alles was perfect: het ballet, de muziek, de solisten, het koor, de inscriptie in een film.

Carmina BuranaHet is een opera en ballet geïnspireerd op een 13e-eeuws manuscript. In die tijd zongen ze liedjes over het geluk van de liefde, het drinken en de vergankelijkheid. Hun liedjes inspireerden Carl Orff tot het creëren van Carmina Burana. Choreograaf Gerard Mosterd bewerkte de opera tot balletstuk. Iedereen kent het begin: oh Fortuin, het eindigt ook. Het leven wordt in de opera voorgesteld als een Rad van Fortuin.

De film wordt geregisseerd door Rolf Dekens. Dit betekent dat de Oekraïense Nationale Opera en Ballet, ondanks de pandemie en de oorlog in Oekraïne, een groot publiek over de hele wereld zal blijven trekken. Het was even wennen om zo’n opera in de bioscoop te zien.

bioscoop tak

Mijn laatste bioscoopbezoek deze week hield ook direct mijn kennismaking met Cinefiliaal in.

In Dordrecht wisten we ook van de ‘stealth-opmars’. Je gaat op een normale avond naar een nieuwe film en je weet niet wat je gaat aantreffen. In andere steden kennen we dit fenomeen nog, maar in Dordrecht is het verdwenen en vervangen door Cinefiliaal. De Bioscooptak is bedoeld voor vaste klanten van De Witt. Elke woensdagmiddag (rond 20.30 uur) staat er een preview van een nieuwe film op het programma. De nieuwe film wordt het weekend ervoor aangekondigd. Eerst zie je de film. Deze film wordt (normaal gesproken) gepresenteerd door Geert ter Steeg, regisseur van De Witt, zoals ook bij de film het geval isEsra. In mijn bespreking wil ik op passende wijze gebruik maken van de inleiding van Geert.

Het is erg fijn om voor het kijken van een film uitleg te krijgen van iemand met ervaring.

Esra

Max vertelt verhalen over zijn leven op het podium als cabaretier, vooral verhalen over de puinhoop die zijn leven is. Max is gescheiden en keert terug naar zijn vader. Bij hun zoon Ezra is autisme vastgesteld. Ezra’s impulsieve gedrag brengt hem regelmatig in de problemen. Soms is hij zelfs een gevaar voor zichzelf als een dokter erop aandringt dat Ezra naar een speciale school wordt gestuurd en medicijnen neemt. Zijn moeder Jenna, die de voogdij deelt met Max, is het daar meestal mee eens. Max vindt dit niet leuk en neemt wanhopig Ezra mee op een onaangekondigde roadtrip door Amerika. Bestemming: Los Angeles, omdat Max in de talkshow van Jimmy Kimmel mag verschijnen.

Ezra is een roadmovie, geregisseerd door Tony Goldwyn, met in de hoofdrol de 11-jarige Ezra. Een roadmovie is, zoals de naam al doet vermoeden, een film over een reis. Maar het is meer dan dat. Uiteindelijk gaat het erom dat mensen op reis gaan en zichzelf ontwikkelen; Het gaat ook over de reis die mensen maken in relatie met elkaar.

Geert noemde twee soorten films over autisme: films waarin autisme als een probleem wordt gepresenteerd, zoals ‘Hors Normes’, en films waarin autisme wordt geromantiseerd (‘Rain Man’). Toen ik thuiskwam en een paar uur later kon ik nog een aantal andere voorbeelden uit mijn geheugen opdiepen. Forrest Gump, Being There, The Bridge (de televisieserie)…

In zijn inleiding noemde Geert een aantal aspecten die deze film onderscheidend maken: authenticiteit, beleving en erfgoed.

Authenticiteit. Ezra wordt gespeeld door een fantastische en bijzondere William Fitzgerald, zelf een autistisch kind. Je zult automatisch van die kerel houden! Ook in de gewone wereld zijn vader en moeder een koppel. Robert De Niro is opa ‘PopPop’. Ook in deze film laat hij weer zien hoe fantastisch hij is! Eén van de bezoekers met wie ik na afloop sprak, noemde de film terecht een ‘eerlijke film’. Over een autistisch kind dat zijn eigen wereld probeert te verbinden met de grote buitenwereld, over de herkenbare strijd van ouders die samen een kind proberen groot te brengen, en over de onvoorwaardelijke liefde tussen ouders en kinderen.

Deze eerlijkheid heeft ook te maken met het tweede specifieke element dat Geert in zijn inleiding noemde:ervaring. De scenarioschrijver, Tony Spiridakis, baseerde zijn script op zijn eigen ervaringen met een autistische zoon. Het derde aspect dat Ezra een bijzondere plaats geeft onder films waarin autisme centraal staat, betreft de kwestie vanerfenis. De film legt af en toe het verband tussen het gedrag en het verleden van de grootvader, vader en zoon. Het is niet duidelijk, maar er wordt meerdere keren op gewezen.

Ook de strijd die gevoerd wordt tegen bureaucratie en zelfs corruptie is zeer herkenbaar. Bureaucratie in de gezondheidszorg, kinderbescherming en justitie. De behandelend psychiater schrijft medicijnen voor waarmee hij waarschijnlijk veel geld gaat verdienen.

Om af te sluiten met nog een herkenbaar element: humor. Ezra is een hele aardige en grappige jongen, net als zijn vader, die carrière heeft gemaakt als cabaretier. Het deed me denken aan een boek van David Grossman, ‘A Horse Enters the Pub’ waarin de hoofdpersoon ook een cabaretier is, een prachtige roman met een lach en een dikke traan.

Er is een populair gezegde over autisme: “Als je één autistische persoon kent, heb je één autistische persoon ontmoet.” Elke persoon is uniek, en tegelijkertijd heeft een autistisch persoon meer gemeen met een ‘niet-autistisch persoon’ dan je zou vermoeden.

Een prachtig herkenbaar verhaal, met een voorspelbaar happy end. Aanbevolen.

Gezien bij Filmhuis De Witt:

• de doden doen geen pijn
• Carmina Burana: dansen in Defiance
• Esra

Kijk op www.dewittdordrecht.nl voor de agenda.