De vijf leidingen van de Hunzecentrale: ‘Terwijl ik reed, waren ze aan het baden alsof de grote stad voor mijn zee lag’

Jarenlang bepaalden de vijf buizen van de elektriciteitscentrale in de wijk Helpman het stadslandschap van Groningen. In 1998 gingen ze met pensioen en dat was voor Jan Veldman reden genoeg om een ​​lied te schrijven ter ere van de schoorstenen.

Lees verder onder de foto.

De schoorstenen van de Hunzecentrale waren ruim 124 meter hoog. Iedereen die ooit naar de stad Groningen kwam, herkende ze. Duizenden Groningers verzamelden zich op 25 april 1998 om live aanwezig te zijn bij het verwijderen van de leidingen.

Veldman begon met het schrijven van de eerste teksten samen met de ouders van Arno van der Heyden, die het lied zongen. “Die vijf buisjes lijken op een hand”, dachten we. Zo kwam de tekst tot stand, ‘het was als vijf vingers en terwijl ik reed was het alsof de stad van de hagel tegen mijn zee lag’.

Veldman zelf was niet aanwezig bij de explosie. ‘Ik weet niet of ik op dat moment tussen al die mensen wilde staan ​​om naar die dingen te kijken. Iedereen had toen camera’s, dus ik heb achteraf video’s bekeken.’

Wat Veldman interesseerde was of de leidingen snel of langzaam zouden vallen. ‘Zouden ze met geweld instorten of zou het met een soort zucht gebeuren? Die zin kwam ook in het nummer terecht.’

Wat Veldman opviel aan het instorten van de leiding was dat Groningers nieuwsgierig genoeg zijn om te komen kijken, maar er ook laconiek over zijn. “Het is een gevoel van: ‘Ja, zo gaan de dingen.'” Dingen verdwijnen, jammer, maar er komt iets anders terug.’