Ter nagedachtenis | Albert Uilenberg was een FC Groningen-fan om trots op te zijn

Nadat Pia welterusten heeft gezegd, zoekt Albert kort de volgende cruise op de iPad op. Japan, dat zou iets voor ons allebei zijn. Wat genieten ze van die uitstapjes.

Er zijn nog zoveel plannen, zoveel te zien.

Het is vijf over elf als Albert de iPad naast zich laat liggen en naar bed gaat. Hij loopt geluidloos van zijn stoel in de woonkamer naar de slaapkamer ernaast. Begane grond, precies wat ze wilden nu ze terug zijn in Groningen.

Pia kan het horen. Ze luistert altijd naar alles, zelfs als ze slaapt.

Als hij de volgende ochtend wakker wordt, loopt hij naar de kamer. Pia blijft daar een tijdje. Albert trekt zijn hoge, stevige schoenen aan. Ze zijn altijd lastig aan te trekken, maar bieden wel ondersteuning voor je pijnlijke voeten. Neem de lift naar de begane grond en pak de krant uit de bus.

‘Zijn plaats

Terug in het appartement vindt hij ‘zijn’ plekje: op de stoel naast de eettafel bij het raam, in het zonlicht. Het appartement op de zevende verdieping biedt een prachtig uitzicht op de zuidkant van de stad. Hij leest het nieuws in de krant, eet zijn taart en drinkt zijn kopje thee.

Als je nu de tijd stil zou zetten, als de aarde even zou stoppen met draaien, zou Alberts wereld er op dat moment perfect uitzien.

Als hij ooit iets over de dood zegt, zegt hij: ‘Als ik sterf, hoop ik dat ik in mijn slaap sterf.’ Dan merk je er niets van.

Niemand weet hoe lang Albert Hendrik Uilenberg (24 november 1955) daar die ochtend van donderdag 25 januari 2024 verbleef. Pia vindt haar man, met wie ze al 52 jaar samen is.

Terug naar zijn geboorteplaats

Met de verhuizing van Tubbergen naar Groningen-Zuid in mei vorig jaar keert Albert na ruim 48 jaar terug naar zijn geboorteplaats. Twente is prachtig. Olga en Bart zijn er geboren en hebben warme herinneringen en vriendschappen. Maar met ‘Corpus’, het oefenterrein van FC, op steenworp afstand van zijn nieuwe thuis, voelt Albert zich weer thuis.

FC Groningen is een liefde die al op jonge leeftijd begon. Albert is een jongen van 8 als zijn vader, de chauffeur van de GADO-bus die de Amsterdammers van het station naar het Oosterparkstadion brengt, kaartjes koopt voor de wedstrijd van GVAV tegen Ajax. Het is 15 november 1964 en Albert heeft geen idee dat hij vanaf de hoofdtribune een memorabele wedstrijd aanschouwt: GVAV wint met 3-1 en ene Johan Cruijff scoort bij zijn debuut voor de Amsterdammers.

Idolatie van Tonny van Leeuwen

Alberto is verkocht. Elke keer dat hij vijftig cent heeft, koopt hij een kaartje voor het spel. Hij is een idool van Tonny van Leeuwen. Al jaren reist hij per fiets van zijn geboorteplaats Feerwerd naar Peize, waar de doelman woont. Dan belt de kleine aan en gaat op de foto met handtekening. Toen Van Leeuwen in 1971 bij een ongeval om het leven kwam, was Albert (toen 15 jaar oud) er kapot van.

Maar de liefde voor de club overheerst. Zelfs toen Albert Uilenberg in 1974 bij de douane kwam en in Oldenzaal ging wonen. En ook nadat hij en Pia in 1977 trouwden op Schiermonnikoog, waar zij werkt als huisartsenassistente. Ook als ze een jaar later naar Tubbergen verhuizen en de kinderen opgroeien, zet Albert de koers van zijn club voort.

Albert Uilenberg is geen volger, maar een volger. Hij schreeuwt het niet van de daken, hij respecteert anderen en anderen respecteren hem. Albert heeft de gunstfactor. Of beter: hij dwingt het af door zijn vriendelijke gedrag.

‘Je moet nog veel leren’

Albert is een fan waar een club trots op mag zijn. Steun uw club, altijd en overal. Daar maakt hij veel vrienden en bouwt hij zijn eigen wereld op. Reis naar trainingskampen in Spanje en Duitsland. Bezoek Europese wedstrijden in Stockholm en Marseille.

Albert is een van de weinige inwoners van Groningen in Marseille. De burgemeester van de stad verbiedt de toegang van Groningse fans, na de rellen die eerder plaatsvonden. Albert heeft echter al een vliegticket en hotel. In het stadion zit Albert naast de fanatieke Olympique-fans; een butler wijst hem een ​​veiliger plek.

Het is vreemd dat Albert in een auto zit, maar niet zelf rijdt. Pia komt wel eens naar buiten als Albert opmerkingen heeft over haar rijgedrag. En Olga moet ook de prijs betalen als ze, met haar nieuwe rijbewijs op zak, trots haar vaardigheden aan haar vader laat zien. ‘Je moet nog veel leren’, zeggen ze tegen hem.

Zijn Laverda, zijn trofee

Albert is duidelijk en direct als het gaat om het opvoeden van kinderen. Maar bovenal zegt hij dat ze ervoor moeten zorgen dat ze hun zaken op orde krijgen. Dat ze voor zichzelf kunnen opkomen.

Zelf doet hij het ook. Hij vertelt niemand dat hij pijn voelt. Albert wil niemand tot last zijn. Maar zijn reumatische aandoening aan zijn handen en voeten heeft zeker zijn sporen nagelaten in de laatste jaren van zijn leven. Albert krijgt last van zijn polsen. Van een fles kun je de dop niet meer verwijderen, een sleutel omdraaien kost veel moeite. Om nog maar te zwijgen van het gaspedaal van uw motor.

Jouw Laverda. Jouw trofee. Uw Yamaha is bedoeld voor woon-werkverkeer. Hij heeft zijn Laverda voor… Ja, waarvoor? Bart mag er in ieder geval nooit op rijden, het is te gevaarlijk. Maar uiteindelijk is motorrijden niet meer mogelijk.

In juni 2020 hielpen ze hem met zijn eerste pop; Op zijn linkerarm wordt een ijzeren plaat met acht schroeven geplaatst. Als in november rechts aan de beurt is, blijkt dat de plaat links in tweeën is gespleten. Er wordt besloten Albert aan beide armen te opereren. Ze zitten zes weken in het gips. Op de rechterarm zitten zelfs zestien schroeven.

Niet ouderwets, maar traditioneel.

Na zijn handen spelen ook zijn voeten. De medicijnen die hij slikt zijn zo sterk dat ze zelfs de middenvoetsbeentjes in beide voeten breken. Hoge schoenen geven hem steun, maar hij vindt het verschrikkelijk moeilijk om ze aan te trekken. Maar hij doet het elke ochtend. Zonder te klagen.

Niet zeuren, maar volhouden, zegt Albert Uilenberg. In die zin is hij iemand van de oude stempel. Niet ouderwets, maar traditioneel. Geef hem gewoon aardappelen, vlees en groenten, stoofpot. Gekke dingen als pasta zijn niets voor hem. Olga wil hem soms iets speciaals serveren, maar op die dagen gaat Albert liever voor het eten weg.

Hij heeft 47 jaar bij de douane gewerkt; hij neemt nooit kortere wegen. In eerste instantie werkt hij op het grenskantoor in Oldenzaal, maar lange tijd werkt hij op het grenskantoor in Mander/Tubbergen. Nadat de grenscontroles binnen de Europese Unie zijn opgeheven, werkt Albert bij de belastingdienst; eerst in Emmen en daarna in Almelo. De laatste jaren keert hij terug naar de douane van De Lutte, van waaruit hij bedrijven en goederen controleert die buiten de EU worden geëxporteerd.

Angry Birds-stickers op de doos.

In al hun jaren samen hebben Albert en Pia de wereld rondgereisd; Voor het eerst in Europa met de kinderen in de winkel. Dan ontdekken ze cruisevakanties. Ze houden van twintig. 2019 is de laatste: drie weken lang reizen ze via de Faeröer, de Shetlandeilanden en IJsland naar Groenland. Tegenover Alberts plek aan de eettafel hangt een wereldkaart aan de muur. De zwarte stippen markeren de plaatsen waar ze zijn geweest, de rode waar ze nog naartoe willen.

Er is nog veel te doen, maar dat gunnen ze ze niet meer.

Albert en Pia verhuizen na hun pensionering in 2023 naar een appartement in de stad. Hij verveelt zich nooit. Hij fietst veel met Pia en speelt al jaren elke maandag een nieuw spelletje Angry Birds (codenaam ‘Opa’) met zijn kleinzoon Sebastiaan (16). Samen met Pia zorgt hij soms voor Feline, 6, en Floris, 3, gaat altijd naar de trainingen van FC Groningen en documenteert perfect de programmabrochures en de foto’s die hij zelf maakt.

Hij is erg blij op zijn nieuwe plek. Hij zegt: “Als ik hier ooit weg kom, zal het tussen zes planken zijn.”

De kleinkinderen versieren de deksel van de kist met tekeningen en hartjes. En Angry Birds-stickers.