De basisschool en de voetbalclub waren al ingestort. Daarom maken Nikki, Gea en Mien uit Westerbroek ruzie om VIOLERIA

Het clubleven in Westerbroek staat onder druk. In 2020 is de Jan Ligthartschool gesloten. Deze week is het laatste team van Voetbalbond Westerbroek bij de KNVB definitief uitgeschreven. Het team telde achttien leden. In theorie genoeg voor een team. In de praktijk was het lastig.

102 jaar GEWELD

En juist daarom is het zo belangrijk dat VIOLE.RIA (Vooruitgang is ons motto en redeneren is prettig) blijft bestaan, aldus Mien Westerdiep (87), Gea Bartelds (62) en Nikki Ebeling (32). De vereniging bestaat dit jaar 102 jaar, maar loopt op haar laatste benen. In de afgelopen tien jaar zijn acht leden overleden en is er één lid bijgekomen: Nikki Ebeling. Hij is tevens het enige lid onder de 55 jaar.

Wat betekent zo’n theatervereniging voor Westerbroek?

Westerdiep: “Eenheid.”

Ebeling: “Levendigheid.”

“Zonder theatervereniging wordt alles stil”, zegt Bartelds.

Vier ‘spelerleden’

Ze hebben momenteel vier ‘spelerleden’. En als die er niet meer zijn, wordt er komend voorjaar niet gespeeld. Ebeling: “Daarom hopen we dat acteurs uit de omliggende steden zich bij ons aansluiten.” In veel steden zijn geen theaterclubs meer, maar hij vermoedt dat er wel acteurs zijn. Zullen zij theatervereniging VIOLERIA redden?

Nee persoonlijke tijd

Westerdiep trad 62 jaar geleden in dienst als visagiste, souffleur en later voorzitter. De vereniging had toen nog ruim voldoende spelers en soms speelden ze wel 35 keer per seizoen.

“En ik had het ook druk”, zegt Westerdiep. “Ik heb ook gewoon gewerkt.”

Bartelds: “Tegenwoordig zijn mensen verrast als je zegt dat ze elke woensdag moeten repeteren.”

“Mensen waren misschien minder met zichzelf bezig”, blikt Ebeling terug. Hij wendt zich tot het Westerdiep: “Zoiets persoonlijke tijd “Ik denk niet dat het toen bestond.”

Typisch

Tialda Haartsen zag dit heel vaak gebeuren. “Voetbal, de toneelclub en de school dragen ertoe bij dat je je een dorpsgemeenschap voelt”, zegt de aardrijkskundeleraar op het platteland. Vroeger kozen kinderen tussen voetbal en voetbal. De mogelijkheden zijn nu eindeloos. Bovendien kunnen ouders gemakkelijk de stad verlaten om naar school te gaan of te sporten.

“Dit soort zaken zijn heel lastig op te lossen”, weet hij. “Maar het is goed dat ze de samenwerking zoeken met andere volkeren. Dat kan helpen.”

toevallige ontmoetingen

Westerbroek staat op een keerpunt, denkt hij. “Een plattelandsgemeenschap heeft veel baat bij toevallige ontmoetingen op het voetbalveld of op het schoolplein. Daar praten ze over een fietspad dat onderhouden moet worden.” Deze spontane ontmoetingen verdwijnen, “en die overgang ook.”

Maar hij weet ook: vaak komt het goed. “Mensen die in dorpen wonen zijn doorgaans erg tevreden met hun woonplaats, ook al zijn er weinig voorzieningen. Voorwaarde is dat ze niet te ver hoeven te rijden naar de winkel of school. Ook blijft het belangrijk dat ze elkaar ergens kunnen ontmoeten, bijvoorbeeld op het gemeentehuis.”

En daarin ligt een rol voor de stadsvereniging. Er zijn misschien minder spontane en ‘ouderwetse’ bijeenkomsten, maar sommige kunnen wel georganiseerd worden. “Sommige steden vieren bijvoorbeeld een zomerfestival. Als plattelandsgemeenschap moeten we het wiel opnieuw uitvinden.”

Peyton-plaats

Westerdiep heeft goede perspectieven. “In de jaren zestig was het ook moeilijk. Toen kregen mensen televisies en keken ze de hele tijd naar Peyton Place. Ook dat hebben we overwonnen.”

Acteurs kunnen zich aanmelden via: [email protected]