De dood als verdienmodel | Al het nieuws van HollandsKroon

Door: Martin Stolkwijk

Die eer. Dat is wat ik voelde. De familie vroeg mij of ik de begrafenis van mijn tante wilde leiden. De tante had de moedige beslissing genomen om de controle over haar dood over te nemen. Hij had de gezegende leeftijd van 89 jaar al bereikt en zou op 1 maart 90 jaar zijn geworden, maar tot dat moment wilde hij niet wachten. Er waren maar weinig dingen in het leven die haar echt gelukkig maakten, en daarom gaf het leven haar niet genoeg om van te leven.

Het lichaam van de tante liet haar in de steek. Het zicht verdween langzaam maar zeker, evenals het gehoor. En door de slechte toestand van het hart was het leven steeds meer een marteling geworden. Het verlies van smaak en reuk zorgde er zelfs voor dat hij niet meer kon genieten van zijn dagelijkse maaltijd. Nee, het was aan de tante. Dit werd gerapporteerd aan zijn familie, die hem alles gunde, inclusief het einde dat hij koos.

ongewapende glimlach

Ik kwam daar de afgelopen dagen langs en was verrast dat tante heel vredig, bijna sereen, in haar stoel zat. Drie kusjes op de wang, want dat is wat tantes doen. Haar lieve glimlach was er nog steeds en de woorden dat ze zo blij was dat ik dit voor haar wilde doen, gaven mij een warm en trots gevoel. Ik heb hem aangegeven dat ik mijn best zou doen om hem een ​​prettige afscheidsceremonie te bezorgen. De tante had er het volste vertrouwen in. Dat vertrouwen moest bij mij nog groeien, omdat ik me er nog behoorlijk onzeker over voelde.

Er werden artsen gebeld en het euthanasieproces werd met zorg en respect afgehandeld. Het gevolg voor de tante was dat de datum vaststond. Met de kinderen aan haar zijde overleed de tante vredig en vredig.

‘Zo was ze’

Nu was het de taak van de kinderen om de begrafenis te organiseren. Ik, als toekomstig uitvaartondernemer, mocht mee. Een speciale dag. Samen met de kinderen van de tante kreeg de afscheidsceremonie beetje bij beetje vorm. Soms serieus, maar altijd ontspannen. Lach dan nog eens om de leuke of grappige herinneringen. “Ja, zo was ze”, werd vaak gehoord. Het script kreeg beetje bij beetje vorm en inhoud. De oudste zoon had de leiding, maar deelde zijn rol harmonieus met de anderen. Een prachtig proces om te leven en deel van uit te maken. Het was een vol programma en aan het einde van de bijeenkomst rees de vraag of de sprekers voor de zekerheid hun toespraak opnieuw wilden timen. Alles moest tenslotte passen. Dit bleek later nog belangrijker dan verwacht. Mijn rol was het verzorgen van de introductie/proloog en het aansluiten van de overgangen en sprekers. Aan het einde van de afscheidsceremonie een kort slotwoord. Een reis van 45 minuten door het leven in een notendop. Er werd dus afgesproken.

Getimed en geoefend

De uitvaartondernemer, een energieke jonge vrouw, nam mij op de dag van de uitvaart mee door de zaal. Ze vertelden me waar ik stond, gaven me uitleg over de microfoon, stelden me voor aan de dame die de muziek- en beeldtechnologie zou doen en plaatsten uiteindelijk twee stoelen tegen de muur. ‘Dus dat is jouw plek als anderen praten en ik naast je zit.’ Het leek alsof hij in deze kwestie geen keus had. Zo was het. Voordat hij vertrok om de familie en vrienden van de tante binnen te laten, zei hij dat hij goed op de tijd moest letten. “We hebben absoluut geen kans op vertraging.” Ik antwoordde dat ik mijn best zou doen, maar ik zou de luidsprekers uiteraard niet laten vastbinden. Het was getimed en geoefend om het goed te doen, dus ik ging ervoor. De kist stond al in de zaal, samen met een mooie foto van de tante. De kist was dicht, want zoals de tante zei: “Ik wil niet dat iedereen die zich over mij heen buigt, ziet hoe het met mij gaat!” En dat klopt tante, de foto toont u zoals u was. Zoet en gelukkig.

Nou, familie en vrienden zaten, de muziek zakte langzaam weg en ik liep met gezonde zenuwen naar de preekstoel. In mijn proloog heb ik mijn connectie met de tante en de familie vertaald. Ik nam mijn nieuwe omgeving mee. Het wad, de zon, de meeuwen bij de vloedlijn en het feit dat er geen wind stond op de dag dat hij stierf. Ik gaf bijvoorbeeld aan dat zelfs de natuur even stilstond om de laatste reis van mijn tante te herdenken.

Houd het kort, anders komen we in de problemen.

Ik koppelde mijn proloog aan de eerste spreker en bedankte vervolgens alle sprekers persoonlijk met een korte introductie voor de volgende spreker. Tot de laatste spreker. Daar zag ik dat we wat laat waren. Die gedachte werd onderbroken door de begrafenisondernemer. Deze man zat naast mij en hij fluisterde tegen mij: “We gaan vreselijk de fout in Martin, dat kan echt niet. Je moet echt heel kort zijn met je laatste woorden, anders komen we in de problemen.” Ik knikte beleefd en liep naar voren toen de laatste spreker zijn lofrede voor tante’s leven beëindigde. Ik was onder de indruk van alle sprekers, die elk een kant van tante’s leven belichtten.

‘De dood verdient alle tijd’

Het was een mooi afscheid. Waardig en warm. En dat wilde ik niet bagatelliseren. Er is geen haast, de dood verdient alle tijd. Ik hield mijn slottoespraak precies zoals ik hem had geschreven, zonder een korte versie. De tante verdient alle tijd. Tijdens het laatste muziekstuk liepen de aanwezigen, op directe familie na, richting de koffiekamer. Dan zou de familie opnieuw verbinding maken. Ik kreeg complimenten in de koffiekamer en was er erg trots op. Ik mocht een bijdrage leveren aan deze prachtige ceremonie.

Neem de tijd

En de begrafenisondernemer? Ik heb hem niet meer gesproken. Hij was waarschijnlijk al druk bezig met de aanstaande begrafenis. Want ja, de dood van de een is het brood van de ander. Jammer, want het definitieve afscheid verdient veel meer. In ieder geval langer. De dood als verdienmodel. Laten we daar even over nadenken. En neem vooral de tijd!