Trainen is een fluitje van een cent. Er is maar één persoon die als premier iets kan doen met de nieuwe regering. Hij komt uit Groningen | Herman Sandman-kolom

Dat Ronald Plasterk niet meer geloofwaardig is, is niets nieuws. ‘Nee, natuurlijk niet’, antwoord ik altijd mentaal als mij wordt gevraagd of ik een goede premier zou kunnen zijn. Hij is bijna de minst gekwalificeerde.

Ik weet niet hoe anderen het zien, maar ik word voortdurend verrast door de formatie en twijfel nog steeds over het laagste punt. Of het akkoord dat uiteindelijk werd bereikt (wat heb je begrepen van de huidige toestand in de wereld?), of het ‘Het spijt me’-briefje van Plasterk. Mensen, mensen, wat een spektakel.

De vraag die de hele tijd op mijn lippen ligt, is: “Is al dat trainen niet onzin?”

Geert Wilders schopt al twintig jaar tegen alles en nu hij het zelf moet doen, maakt hij het nog ingewikkelder. Caroline van der Plas blijft allerlei onwaarheden verkondigen, Dilan Yesilgöz heb ik nog nooit iets zinnigs horen zeggen en als ik naar het gezicht van Pieter Omzigt kijk vraag ik me serieus af of hij zich niet al een hele tijd afvraagt: wat heb ik in vredesnaam bereikt? Waar begin ik aan?

Ik denk steeds aan die avond toen hij, net als wij, eerder dit jaar in Theater ‘t Kielzog was en zijn vriend Bert en ik serieus overwogen om hem te benaderen: “Doe het niet Pieter, niet met Geert. Het gaat niet werken.” ”

Dat hebben we echter niet gedaan en nu zitten we vast. Met het risico van plotselinge ontwikkelingen schrijf ik dit artikel zondag. Ik denk dat er maar één persoon is die als premier nog iets uit de nieuwe regering kan halen: Johan Remkes. Uit Groningen.

Wat de partijen die zich vormen uitstralen, zegt Frits van Egters in het boek De middagen Hij zegt: “Het gaat slecht, maar verder gaat alles goed.”