Kula Shaker op eerste Pinksterdag bij de Muziekgieterij Maastricht

Eerste Pinksterdag is een dag waarop mensen hier en daar gewoonlijk wat rusten en nadenken over zonde en voldoening. Kula Shaker, de iconische Britse rockband, trad op in de Muziekgieterij in Maastricht. Hoe beledigd de Heilige Geest ook was in dit gezegende gebouw, er was geen reden om dit bezoek uit te stellen. Hoe was de muziek? We zullen zien.

Kula Shaker, opgericht in 1995, is een opvallend kenmerk van de vroege rockgeschiedenis. De band kan waarschijnlijk het beste omschreven worden als psychedelische rock vermengd met een vleugje Indiase beelden. Door dit voordeel konden ze zich onderscheiden van hun tijdgenoten, waardoor hun postume album ‘K’ (1996) een onbeperkte populariteit verwierf met hits als ‘Tattva’ en ‘Govinda’. Ondanks dat ze vijf jaar later uit elkaar gingen, in 1999 om precies te zijn, kwamen ze in 2005 weer bij elkaar en zijn ze doorgegaan met het maken van muziek. Crispian Mills, die de rol van zanger en gitarist op zich nam, leidde met Alonza Bevan op bas, Paul Winterhart op drums en Jay Darlington, beter bekend als Gandalf, op Hammond-orgel.

De zaal was maar halfvol, wat op sommige punten afweek van de voorgeschreven norm voor popbands. Het was veel gemakkelijker om te ademen en te drinken zonder je als een sardine te voelen. In die zin was de sfeer meer vertrouwelijk en onofficieel, vrij van de normaal verstikkende sfeer van concertzalen.

The Shakers begonnen kort na 21.00 uur met het concert. Kula Shaker zong ‘Gaslighting’ van hun album ‘Natural High’.

“Broeders en zusters, we zijn hier bijeen om getuige te zijn van de grote gemeente in dit Aquariustijdperk van communicatie en rehumanisering. De revolutie zal niet live op alle sociale platforms worden uitgezonden. Je ontvangt geen meldingen, alleen hypnotisaties, onthullingen en realisaties.

Crispian Mills zong en droeg een coole kaftan. De show boeide het publiek meteen. Dit zou leuker worden dan je had verwacht, zoals al snel duidelijk werd. Het tweede nummer was ‘Hey Dude’, een van hun bekendste hits. Hij werd enigszins lauw ontvangen. Misschien heeft het publiek wat tijd nodig om te ontspannen, maar zelfs dan is het misschien iets beter om een ​​van je bekendste nummers zo vroeg in de set te spelen. Jay ‘Gandalf’ Darlington zat achter het Hammond-orgel en maakte van de klank van de Kula Shaker iets magisch. Zonder hem zou Kula Shaker waarschijnlijk niets meer zijn dan een dertien in een dozijn rockband, maar hij maakt de muziek bijzonder. Wat een geluk dat hij nu terug is in het Kula Shaker-nest. Nadat de band in 1999 uit elkaar ging, ging hij spelen met Oasis, en later zelfs met die irritante Noel Gallagher! Bovendien is het ingenieuze en overmatige gebruik van wah-wah-pedalen een van de sleutels tot het bijzondere geluid van de Kula Shaker. Achtereenvolgende nummers als ‘Natural Magick’ en ‘Indian Record Player’ vielen als het woord God op een oude man.

Halverwege het optreden pakte Crispian een ukelele en stelde een nieuw nummer voor, ‘Bring Them Back Home’, een anti-oorlogsnummer dat vooral goed werd ontvangen. Om onbekende redenen werd de setlist herschikt. Na een kort overleg met de monitormixer en elkaar ging de show verder. Er leek een probleem te zijn met de volgorde van de achtergrondtracks, die vooral nodig waren voor het gebruik van refreinen en percussie. De rest van de set werkt zonder problemen. ‘Tattva’ arriveerde iets eerder dan verwacht, maar dat nam geen enkele energie weg van het optreden. Hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld ‘Hush’, het laatste nummer van de gebruikelijke set. Natuurlijk kunnen ze nog uren doorgaan, maar het is tijd.

Het optreden van Kula Shaker in Maastricht was misschien niet de beste, maar het was voor alle aanwezigen een onvergetelijke avond. Als je de mogelijkheid had om te wachten tot iemand de heilige geest over ons uitstort of om naar een rockconcert te gaan met Kula Shaker, dan was de Muziekgieterij waarschijnlijk de juiste keuze. De intieme sfeer, sfeer en lekkere rock maakten dit tot het perfecte Pinksterconcert.

Foto’s (c) Jan Vranken