Stichting Burns Beverwijk organiseert kinderweek: ‘Hier zijn we allemaal gelijk’

Nog geen jaar geleden viel er een frituurpan op de voeten en benen van Luuk. “Mijn grootvader was aan het bakken toen het raam plotseling openging. Er viel een bladblazer op de frituurpan en kwam op mij terecht.”

Terwijl Luuk zich dit nog heel goed kan herinneren, herinnert Cleo zich niets meer van haar brandwonden. “Ik was negen maanden oud en zat aan de gootsteen. Toen mijn moeder wegging, zette ik het warme water aan.” Ook zijn benen en voeten zitten vol littekens. “Maar ja, ze maken deel uit van mij. Ik kan me niet voorstellen hoe mijn ‘normale’ voeten er bij mij uit zouden zien”, zegt ze.

Deel verhalen

Bijna alle kinderen weten wat er is gebeurd. “Dat vertelden we elkaar gisteren tijdens het kampvuur”, zegt Sophia (11 jaar) terwijl ze haar fotolijstje versiert. Het vreugdevuur is een vast onderdeel van de week om de negatieve associatie met vuur te doorbreken.

Sophia deelde daar ook haar verhaal. “Toen ik vier jaar oud was, morste mijn oom per ongeluk hete soep over mij. Ik kon een jaar lang niet naar school omdat ik twee maanden in het ziekenhuis moest blijven en daarna elke week terug moest komen voor behandeling. Ik kon niet naar school.”

Maar het gaat niet altijd om brandwonden. Er wordt veel gerommeld en gespeeld. “We praten ook veel over jongens met meisjes”, zegt Sophia lachend.

geïntimideerd

Bedrijfskinderen delen echter persoonlijke ervaringen met elkaar, omdat veel situaties herkenbaar zijn. “Ze vielen me vaak lastig. Ze lachten me uit, zeiden dat ze bang voor me waren en dat ik vreemd was”, zegt Sophia.

‘Ja, ik ook,’ zegt Aiden. “Zelfs mijn vrienden wilden een tijdje niet naast me zitten, omdat ze mijn littekens eng vonden.”

“Een verpleegster kwam naar mijn school en legde me uit wat brandwonden zijn en hoe het in het ziekenhuis werkt”, zegt Sophia. “Toen nam de intimidatie af.”

Verbergen

Kinderen kennen vaak niemand anders met brandwonden in hun directe omgeving, dus voor hen is het fijn om te zien dat ze niet alleen zijn. “Hier leren ze dat ze er mogen zijn en zich niet hoeven te verstoppen”, zegt begeleider Anne, die ook brandwonden heeft.

Toen ze vijftien jaar oud was, werd ze aangereden door een vrachtwagen die haar in de dode hoek niet zag. Ze liep brandwonden op door de hitte die vrijkwam toen ze over het asfalt werd gesleept.