Parkinson onderneemt: ‘Parkinson heeft mij een beter mens gemaakt’

In deze paragraaf vragen we mensen met Parkinson hoe zij hun leven inrichten sinds de diagnose bij hen werd gesteld. Ineens ziet je toekomst er heel anders uit, maar dit kan ook leiden tot het begin van iets nieuws. Wim heeft met succes ParkiPong opgericht, een tafeltennisclub voor mensen met Parkinson. Daarnaast is hij voorzitter van ParkiFlow, een contactgroep voor mensen met Parkinson.

Wat Parkinson met mij doet
Wim: ‘In september 2018 kreeg ik de diagnose Parkinson. Dit kwam als een donderslag bij heldere hemel. De afgelopen zeven jaar hebben mijn vrouw en ik voor onze ouders met dezelfde diagnose gezorgd. We hadden zojuist de hele verslechtering twee keer van dichtbij meegemaakt. Hierdoor waren we al bekend met de ziekte. Het gesprek over de diagnose liep een week lang uit. Overweldigd door verdriet worstelen we met veel vragen. Na een week besloten we samen te vechten. We wenden ons tot de media en verzamelen zoveel mogelijk informatie om ons te wapenen tegen deze ziekte. Tijdens onze zoektocht kwamen we Bas Bloem en het Radboud Universitair Medisch Centrum tegen. Deze ontmoeting zou ons leven voor altijd veranderen. Bas heeft ons geleerd dat bewegen heel belangrijk is. “Vanaf dag één ben ik betrokken bij de sport.”

Aanvaarding
‘Het was heel moeilijk om te accepteren dat ik deze ziekte heb en dat ik achteruit zou gaan. Toen ik voor het eerst de diagnose kreeg, wisten mensen vaak niet hoe ze mij moesten aanspreken. Ik geef al meer dan 30 jaar les en heb ongeveer 600 kinderen voorbij zien komen. Elke keer dat ik de ouders van die kinderen ontmoette, liepen ze in een boog om me heen. Ik denk uit angst: ‘Wat zeg je tegen iemand die de diagnose Parkinson heeft?’ Dat vond ik heel triest. Je hoort vaak zeggen dat het niet gemakkelijk is in een relatie als iemand Parkinson krijgt. Mijn vrouw speelt een belangrijke rol bij de acceptatie, zij heeft ons nieuwe leven ondersteund. Ik word steeds afhankelijker van haar; Huishoudelijke taken die u vroeger met gemak deed, vergen nu veel meer inspanning. Er is voortdurend het gevoel dat ik steeds minder kan, maar ik focus me steeds meer op de dingen die ik wel kan.’

Een nieuwe wereld
‘Op advies van mijn neuroloog ben ik per direct gestopt met werken; Hij vond mijn baan als leraar op een basisschool te stressvol. De patiëntenvereniging “De Vlaamse Parkinsonliga” vroeg ons of we interesse hadden om een ​​nieuwe contactgroep op te richten voor mensen met Parkinson. Mijn vrouw Viviane en ik steunden dit nieuwe project en ParkiFlow was geboren! Wij bestaan ​​inmiddels een jaar en hebben diverse activiteiten georganiseerd. Onze visie is gebaseerd op vier pijlers: beweging; informatie verschaffen; Cultuur (bijvoorbeeld museumbezoek) en als laatste, contact met andere patiënten, is misschien wel het belangrijkste. Onze contactgroep probeert een warm nest te zijn voor iedereen die lijdt aan de ziekte van Parkinson. Ook hebben we veel nieuwe en vooral mooie mensen leren kennen. Deze contacten zorgen voor een constante aanvoer van dopamine, een constante boost van energie die mij op de been houdt. Tegelijkertijd zoek ik naar beweging in de breedste zin van het woord.’

Bewegen
‘Mijn vrouw ontdekte een groep die met tangodansen wilde beginnen en deze vorm van beweging beviel ons heel goed. Zaken als evenwicht, coördinatie en geheugen worden gedetailleerd geanalyseerd. We hebben veel plezier tijdens de danslessen en leggen nieuwe contacten. Er gaat een nieuwe wereld open! Naast het dansen werd ik lid van een recreatieve pingpongclub zonder iets over mijn ziekte te zeggen, omdat ik niet wilde dat mensen mij vreemd zouden benaderen. Na een paar maanden raakte ik in gesprek met mensen van de club en ontstond het idee om een ​​club op te richten voor collega’s die aan Parkinson leden. We bestaan ​​nu bijna een jaar en hebben 24 actieve tafeltennissers. Ik ben er erg trots op dat ik dit heb bereikt. Mijn pingpongclub, TTK Real, waar ik drie tot vier uur per week speel, heeft mijn project volledig onder handen genomen. Dit initiatief verspreidt zich langzaam als een lopend vuurtje door het hele Vlaamse land. Stilletjes is er een nieuwe droom ontstaan. In samenwerking met Real groeit het plan om deel te nemen aan het Parkinson-wereldkampioenschap op de 24e in Bretagne. Deze club overweegt sponsoring te zoeken en mij te vergezellen. Heel belangrijk is de cafetaria, die in verbinding staat met de pingpongzaal. Iedereen kan daar iets drinken. Pingpong alleen is niet het belangrijkste, maar het is alles. Het geeft mij veel energie en voldoening om op deze manier mensen met Parkinson te helpen. Elke dag probeer ik minimaal een uur intensief te bewegen, zoals op de loopband, hometrainer en tafeltennis. Ook ben ik lid geworden van een boksclub waar we wekelijks samenkomen met lotgenoten.

Andere aanpak
‘Ik kan belangrijke dingen beter van minder belangrijke dingen onderscheiden dan voorheen. Vroeger was ik een vat vol impulsiviteit, maar nu heb ik veel minder moeite met het kiezen van prioriteiten. De ziekte van Parkinson heeft bij mij de aandacht getrokken. Vroeger lag de focus vooral op mezelf, maar sinds ik Parkinson heb, lijkt het alsof ik mezelf negeer om anderen te dienen. Dit klinkt geweldig, maar zo lijkt het niet. Het is waarschijnlijk diep van binnen altijd een droom geweest om een ​​baken voor anderen te zijn, iemand die een verschil kan maken. De diagnose vormde deze droom. Zoals asperges twee jaar nodig hebben om op een bord te groeien, zo heeft de nieuwe Wim op de achtergrond stilletjes vorm gekregen om nu in zijn volle potentie te schitteren. “Ik heb het gevoel dat de ziekte van Parkinson mij een beter mens heeft gemaakt.”