De dorpsdichter gaat naar de bundel – Al het Nunspeetnieuws

28 april 2024 om 11:00 uur

Achtergrond

Poëzie… Je gevoelens over iets op je eigen manier omzetten in woorden met een betekenis die anderen aanspreekt… De kunst om met weinig woorden veel te zeggen.

Dick van der Veen

Willemijn Hannessen doet het goed: zij is de eerste dichteres van Nunspeet en denkt nu met vreugde terug aan een tijd die haar en Nunspeet veel heeft gebracht. Al van kleins af aan wist de lerares Nederlands met woorden te spelen. Het was haar moeder die haar aanmoedigde te reageren op een advertentie in deze krant waarin bewoners werden gevraagd te solliciteren naar de nieuwe functie van stadsdichter. Ze werd gekozen uit zes kandidaten. “Ik vind het een grote eer. De eerste paar maanden was het even wennen aan het fenomeen. Het duurde een tijdje voordat mensen mij benaderden en de bestellingen binnenstroomden. Bij het schrijven van poëzie wordt u aangemoedigd om na te denken over dingen/gebeurtenissen en uw mening/gevoel daarover te uiten. Soms heb je keuzevrijheid; Op een ander moment krijg je verwachtingen. Het gaat erom dat je je zo goed mogelijk inleeft. Zeker als het bedoeld is voor spraak of film, polijst je het tot een graad van perfectie. Een gedicht verliest zijn schoonheid als het niet wordt voorgedragen. Je moet je niet laten leiden door cijfers, maar door de vraag of je iets aanraakt. Het hangt ook af van wat er in de gemeenschap wordt onthuld. Na een tijdje kwamen de stadsmensen naar mij toe. Altijd op een positieve manier. “Ik stapte in een warm bad.”

De vraag rijst: ga je publiceren?

Na enige aarzeling: “Dat ben ik van plan. Al met al is het een behoorlijk proces. Zoek een geschikte redacteur, pas aan/verbeter waar je het mee eens moet zijn. Het moet iets van waarde zijn voor de rest van je leven.”

Kun je de kost verdienen met het schrijven van poëzie?

“Dat gunnen ze maar weinigen. Het valt meer in de sfeer van de hobby. Als docent Nederlands zit ik dicht bij het onderwerp. Ik vind het leuk om aandacht te besteden aan poëzie en om leerlingen hulpmiddelen aan te reiken. Het is niet het interessegebied waar tieners het meest in geïnteresseerd zijn. Ik vind het mooi als ze iets op papier durven te zetten. “Het is goed om ze enthousiast te maken in deze richting.” Volgens Willemijn zijn er nogal wat talenten en wie weet krijgt hij ooit een oud-student als nieuwe dichter van de stad. Zij adviseert haar opvolger om zichzelf te blijven, een eigen stijl te ontwikkelen, maar open te staan ​​voor ideeën en haar comfortzone te durven verlaten. Op de vraag waar hij het meeste plezier aan heeft beleefd, concludeert hij dat het de gedichten over het stationsgebied zijn: “Eens in de drie maanden wordt er een gedicht op een spandoek gehangen. Veel mensen kijken ernaar: daar doe je het voor. Het is interessant om te ervaren wat het oproept, ook al is dat niet wat je ermee bedoelde. De nieuwe dichter in de stad zal er mee doorgaan.”