Waar behoefte is, vechten mensen. Zelfs met de ouderen

Een brief van deze week bewees het: iets heel ergs kan iets heel liefs veroorzaken. Het vervelende is dat Marijke, 84, een brief kreeg van enkele buren uit de buurt. ‘Is het niet tijd dat je naar het bejaardentehuis gaat?’ Veel grote gezinnen hebben een huis nodig zoals het huis waarin u momenteel woont. Vind jij dat niet egoïstisch?

Het goede: Een (terecht) verbijsterde buurvrouw plaatste de brief op Facebook, waarna Marijke tientallen steunbetuigingen ontving in de vorm van bloemen, kaarten en chocolaatjes. We schreven erover en Marijke ontving nog honderden berichten van mensen die duidelijk aan haar kant stonden.

Terwijl Marijke door haar anonieme buren van een voetstuk werd gestoten (ga maar naar een verpleeghuis), hebben mensen op sociale media haar gelukkig weer overeind getild. “Er is heel weinig respect voor ouderen.” ‘Dit is schandalig! Als mevrouw thuis kan blijven wonen, desnoods met extra hulp: comfortabel blijven wonen!’ “Gelukkig zijn er nog steeds mensen die deze vrouw steunen.”

Sommige assertieve lezers besloten de brief te herschrijven: ‘Lieve dame, u bent oud, wij als buren geven om u, als u hulp nodig heeft, zijn wij er om u te helpen.’

Verpleeghuis tijd

Wegblijven van oudere mensen is de neiging tot liefde. Botten kunnen verslijten, iemands lichaam kan achteruitgaan, iemands geest kan achteruitgaan, maar je kunt de waarde van iemand niet uitsluitend op basis van zijn leeftijd bepalen. ‘Zoiets schrijf je gewoon niet’, vatte iemand samen.

Maar blijkbaar is dit een misvatting. Want de anonieme buren van Marijke zijn niet de enigen die dit soort berichten stuurden. Verschillende Facebook-gebruikers zeiden dat iets soortgelijks met mijn ouders was gebeurd. Een vrouw schreef: ‘Mijn moeder ontving twee brieven waarin stond dat het tijd was om een ​​verpleeghuis te bouwen. Het heeft hem veel pijn gedaan.’

Er zijn duizenden Marijke’s. Maar er zijn ook duizenden mensen die misschien dat scheve gezicht trekken als ze langs een groot huis lopen waar maar één persoon woont. De wachttijden voor sociale huurwoningen zijn eindeloos. Wie een fatsoenlijke en betaalbare woning wil voor zijn eigen gezin met een baby en een klein kind, kan er pas intrekken als de kinderen tussen de 7 en 8 jaar oud zijn. Het al lang bestaande tekort is dit jaar opgelopen tot 390.000 woningen.

Waar schaarste is, kunnen mensen gaan vechten.

De auteur van de brief werd omschreven als ‘bruut’, ‘onbeleefd’, maar de boodschap tussen de regels is politiek. Natuurlijk heeft iedereen recht op een eigen huis. Verder wil Marijke graag naar een verpleeghuis, maar daarvoor is ze nog “te gezond” en wachten er nog veel mensen op haar.

Maar de nood is groot. Te lang. Zowel in de zorgsector als op de vastgoedmarkt. Als er geen woningnood zou zijn, als er geen eindeloze wachtlijsten zouden zijn, zou niemand Marijke zien als een egoïst die een huis ‘bezet’ houdt. Uit de brief blijkt vooral dat een wanhopige situatie tot iets uiterst onaangenaams kan leiden.