Column: Aan de overkant is het stil | Varkenszaken.nl

We komen samen verder als we ons in elkaars schoenen kunnen verplaatsen. Een goed gesprek kan geweldige ideeën opleveren. Maar soms is het aan de andere kant stil of hoor je een hard geluid van takken.

Mensen die niet meegaan in zijn duurzaamheidsvisie worden weggezet als onwetend of populist

Ik word er vaak van beschuldigd dat ik voor mijn eigen parochie predik. Ik leef van vee in Nederland, dus mijn mening is bevooroordeeld. Zo is het. Maar juist omdat ik ervan leef, raak ik erg betrokken en voel ik waar het in de praktijk om gaat. Dit belang heeft dus een positieve kant voor mijn meningsvorming. Ik verberg nooit dat ik interesse heb in vee. Maar ik zou ook graag willen weten wat er aan de andere kant speelt en of ik mijn mening misschien moet aanpassen aan de hand van de feiten. Professor Jan Rotmans komt van de andere kant en heeft bijvoorbeeld Urgenda opgericht. Maar hij is ook hoogleraar transitiewetenschappen en duurzaamheid en weet daardoor als geen ander wat onze samenleving nu doormaakt. Als wetenschapper bekijk je de problematiek van alle kanten en daag je jezelf uit om je mening voortdurend te verfijnen. Rotmans schrijft hierover boeken, dus ik begon ze te lezen. Ik was halverwege het boek ‘Embrace the Chaos’ (de titel spreekt mij aan) en sloot het vervolgens teleurgesteld af. Deze man is hoogleraar, maar hij schrijft vanuit een duidelijke politieke voorkeur. Mensen die het niet eens zijn met hun visie op duurzaamheid worden bestempeld als onwetend of populistisch. Rotmans gebruikt veel populaire termen en bijvoeglijke naamwoorden die zijn mening niet bepaald verbergen. Ik verwachtte een betere, evenwichtige analyse van een hoogleraar transitiewetenschap die afstand neemt van zijn politieke mening. Op deze manier diskwalificeert hij niet alleen zichzelf, maar de hele wetenschap.

Gelukkig kwam er een nieuwe directeur-generaal (DG) van het Ministerie van Landbouw, Natuur en Visserij op bezoek op de ledenvergadering van Nevedi (Vereniging Nederlandse Diervoederproducenten). Een directeur-generaal is een hoge ambtenaar die zijn werk uitvoert zonder enige politieke vooringenomenheid. Ik laat zijn naam hier achter omdat ik hem niet persoonlijk wil aanvallen, maar ik ben bezorgd over de systeemfout.

Terwijl we hoopvol wachtten op een helder verhaal van een belangrijke man in de bediening waarvan we het meest afhankelijk zijn, kwam de eerste teleurstelling met zijn persoonlijke introductie: hij werkte nog maar een paar maanden op de bediening en had geen kennis of ervaring. van Landbouw. Dat geeft niet, want het was voor hem een ​​leuke en uitdagende klus (volgens LinkedIn was het pas zijn achtste uitdaging in 27 jaar). De uitdagingen in dit werk waren de transitie van het landelijk gebied, het stikstofprobleem en de voedselzekerheid. Deze laatste zou wel eens de V van het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit kunnen worden. Vissen was niet langer een zekerheid. Het doel van hun werk was ervoor te zorgen dat we in 2050 voedsel binnen de grenzen van de planeet produceren en dat we meer plantaardig voedsel consumeren. Dat kan natuurlijk niet, maar het zou wel moeten kunnen met grondgebonden melkveehouderij, veehouderij, een 30 procent kleinere veehouderij en alternatieve eiwitten (waarschijnlijk niet van vee).

Waarom zou een DG schrikken van een verkiezingsuitslag? Hij is toch aangenomen om uit te voeren wat de democratie wil?

Natuurlijk zijn inkrimping en extensivering niet de enige instrumenten die we kunnen gebruiken. De Nederlandse landbouw is van wereldklasse en zeer innovatief, dus daar kunnen we wat aan doen, aldus de directeur-generaal. Bijvoorbeeld meer inzetten op data om preciezer te kunnen landbouwen, of op mestverwerking om mestoverschotten terug te dringen en andere innovaties. De overheid moet dus ook innoveren in haar vergunningverlening, maar dat is lastig. Het is ook jammer dat deze directeur-generaal geschokt is door de verkiezingsuitslag en door de formatie die momenteel wordt gevormd. Deze partijen richten zich meer op innovatie, maar kunnen wel processen tegenhouden die tot een betere natuur moeten leiden. Waarom zou een CEO verrast zijn door de uitslag van een verkiezing? Werd hij niet ingehuurd om te implementeren wat de democratie wil?

In zijn daaropvolgende betoog zag ik niet veel steun voor onze ideeën, of zelfs maar de bereidheid om ernaar te luisteren. Als je zegt: ‘we gooien miljarden weg en boeren protesteren nog steeds’ en ‘tot nu toe hebben politici niet ingegrepen’, dan geeft dat mij weinig vertrouwen dat het verzet wordt begrepen en dat het ministerie openstaat voor een serieus gesprek. Jan Rotmans biedt hiervoor in (de eerste helft van) zijn boek geen oplossing. Volgens deze directeur-generaal hoeven we niets van Brussel te verwachten en verliezen we het debat met de landen die Nederland graag in het nauw willen drijven. De leiding van onze bediening kijkt schijnbaar hulpeloos toe. Minder dieren is de enige oplossing en die moeten we simpelweg op een andere manier financieren. Ik wist niet hoe, maar ik vermoed dat je de Rabobank zult aantreffen met de nieuwe directeur Voedsel en Landbouw aan haar zijde.

Positief punt in hun betoog was dat het ministerie tot nu toe te weinig aandacht had besteed aan de keten. Ook die keten is aan het herstructureren en die keten heeft oplossingen. Ik betwijfel of je echt iets van onze regering kunt verwachten, maar het is een goede bijdrage aan onze oproep in het proces tegen de Staat. De regering is het kennelijk eens met ons betoog dat zij onzorgvuldig handelt en de consequenties van haar reorganisatiebeleid niet volledig overziet.