Depressief door al die oorlogen en ellende? Bescherm jezelf!

Gaza, Oekraïne, weer. Genoeg rampen om je ‘s nachts wakker van te houden, weet columnist Robin Hevinga. “Wees dus selectief in het nieuws dat je binnenlaat.”

“Na zes maanden oorlog in Gaza vermijden sommige studenten het nieuws”, luidt de kop UKrant vorige week.

De studenten zijn de oorlog beu. Ik merk het ook bij mezelf, bij mijn medestudenten en bij de gesprekken die we vorig jaar voerden. Maar we zijn niet alleen Gaza beu, we zijn Oekraïne en de klimaatcrisis beu; Genoeg rommel om je ‘s nachts wakker te houden.

Het voelt bitter. Want wie zijn wij om moe te zijn? We verblijven niet in modderige loopgraven met open wonden, we lijden geen honger en we hoeven onze familieleden, levend of dood, niet onder het puin vandaan te trekken.

Een eindeloze stroom pushmeldingen houdt ons op de hoogte. ‘Totale verwoesting rond het Al-Shifa-ziekenhuis’, staat er, of ‘Vijftien doden bij luchtaanvallen op Kiev.’

Dan zijn er liveblogs, die in korte, leuke zinnen van minuut tot minuut beschrijven wat er gebeurt. ‘Wat is het toch verschrikkelijk’, zeggen we dan, of beter nog: ‘Al deze oorlogen moeten nu echt eindigen.’

Schakel pushmeldingen uit: de doden verdienen meer

Maar wat hebben de inwoners van Gaza of Oekraïne hierbij te winnen?

Voor de overgrote meerderheid (waaronder ikzelf) blijven het slechts woorden. Een instituut als de universiteit, bij uitstek voorbereid om de vrijheid in de wereld te waarborgen, wordt zo een bolwerk van goede bedoelingen.

Het is bewonderenswaardig hoe sommige studenten zich laten leiden door hun morele instincten, maar het kan je ook kapot maken. Studenten kunnen – hoe graag ze ook willen – geen wereldvrede creëren. Pas op dat je niet depressief wordt en wees daarom selectief met het nieuws dat je laat binnenkomen.

Schakel daarom pushmeldingen uit en ontvolg actieve blogs – de doden verdienen meer dan een pushmelding. Lees de krant, een goed boek of kijk een goede documentaire. Dat namen en verhalen aan de slachtoffers worden gegeven. Het besluit te handelen, te bewegen, betekenisvolle dialogen te voeren en bovenal houdt het je ‘s nachts wakker. Maar houd er rekening mee: maximaal één nacht!

Natuurlijk moeten we ons bekommeren om het lot van de slachtoffers van alle oorlogen en werken aan hun vrijheid. Eén ding mogen we echter nooit vergeten: vrijheid brengt ook de verplichting met zich mee om er af en toe van te genieten.

Zolang we kunnen, hopelijk voor altijd.

ROBIN HEVINGA