De hospita als ‘minder mens’: geconfronteerd worden met afwijzing en afwijzing

Een rij klokken in een studentenhuis. (Foto: Yke Uijtewaal)

Leiden is met zijn rijke historie en oudste universiteit van Nederland een stad bij uitstek waar jaarlijks veel mensen komen studeren. Ze zijn vaak op zoek naar een kamer en moeten daarvoor gastheer zijn: dit is het proces waarbij meerdere mensen een (studenten)huis bezoeken omdat er een kamer vrij is, waarbij de huidige bewoners bepalen wie hun nieuwe huisgenoot wordt.

Veel studenten krijgen vaak nee te horen voordat ze de felbegeerde kamer in handen krijgen. Maar hoe pakken ze dit aan en hoe voelt dat voor de partij die het afwijst? Redacteur Yke Uijtewaal deed onderzoek en maakte een podcast over ‘hospiteren in Leiden’.

Afwijzing
Isa (20), studente Psychologie, kreeg pas een kamer nadat ze 10 keer was toegelaten en vertelt over haar ervaring met deze afwijzingen: “Zeker als je de eerste ronde niet eens haalt, denk je: was ik niet interessant? “Hij probeerde het niet persoonlijk op te vatten, al is dat soms lastig: “Ik doe gewoon de tactiek: ik vergeet het als ik weg ben. Ik heb er af en toe over nagedacht, als ik het huis echt leuk vond.”

Afwijzen
Emie (23) woont met 25 mensen in een studentenhuis en ontvangt hen ongeveer vier keer per jaar. Hoe ziet een gastvrouwenavond bij jou thuis eruit?: “We nodigen mensen uit en hebben twee rondes: in de eerste ronde stellen we wat vragen, en op basis van de antwoorden bepalen we met wie we verder willen praten. Daarna hebben we een borrel, waarbij je met iedereen probeert te praten. Hierna zullen we beslissen wie we accepteren.”

Redacteur Yke Uijtewaal maakte een podcast over gastvrijheid in Leiden.

Ontmenselijking
Sociaal psycholoog Gert-Jan Lelieveld deed onderzoek naar het huisvestingsproces in Leiden en hield vragenlijsten tijdens de overnachtingen in 15 studentenwoningen in Leiden en constateerde een interessant fenomeen: ‘We sluiten anderen niet graag uit en, om dat gemakkelijker te doen, ‘Ontmenselijken’ betekent dat bewoners hun minst favoriete kandidaten als ‘minder menselijk’ beschouwen dan hun favoriete kandidaten, om de afstand te vergroten en afwijzing te vergemakkelijken.’

Als een hospita vervolgens wordt afgewezen, wordt dat vaak onpersoonlijk verteld (via een appje of mail), maar als iemand het blijde nieuws krijgt dat hij/zij is geselecteerd, wordt die persoon gebeld en uitgenodigd. .om een ​​biertje te komen drinken. Ook voor de afgewezen partij is dit beter: “Dan moet je een beetje groot blijven en is het heel lastig om je emoties te reguleren.”

Authentiek
Feit is en blijft: er zijn te veel studenten en te weinig kamers. Er moet dus sprake zijn van een selectieproces. Is een hospice de beste manier om dit te doen? Emie denkt van wel: “Je kijkt niet alleen aan wie je de kamer gaat verhuren, maar ook wie je huisgenoot wordt. Het is maar kort, maar je kent iemand aan de hand van algemene indrukken.” Lelieveld is het daar niet mee eens en vindt dat een één-op-één gesprek passender zou zijn: “Toen ik zag hoeveel alcohol er in het spel was, was ik erg verrast als iemand die avond zichzelf was of zich op een heel andere manier presenteerde. Ik weet niet of je de persoon op die manier echt leert kennen. Hoewel een face-to-face gesprek langer duurt, krijg je veel meer informatie over iemand.”

Er zijn dingen die je kunt doen om jezelf zo goed en authentiek mogelijk te presenteren. Emie: “Ik vind het vooral belangrijk dat iemand zichzelf kan zijn. Als we vragen stellen, kan het voor iemand gemakkelijk zijn om deze zelf te beantwoorden, maar het is ook belangrijk dat iemand anders de vragen zelf stelt. Het heeft geen zin om je anders voor te doen dan je bent, dat beseft iedereen.”

Het komt erop neer dat het belangrijk is om ook kritisch te analyseren of de woning iets voor jou is, en niet alleen of de huisgenoten je leuk vinden.

Leidse Vereniging