Ter nagedachtenis | Willem Corbier, de man die hele koffies op een onderzetter tekende. Ik was 77 jaar oud

Toen Willem op Ameland was om nieuw meubilair in een café te plaatsen, duurde het even voordat alle restauranteigenaren op het eiland wisten dat hij er was. Zijn volgepakte bestelwagen en aanhanger vielen op en trokken de aandacht. “Hallo Willem,” kwam overal vandaan. “Kun je ook even in mijn tent komen?”

Willem is Willem Corbier, die Wim Corbier was voor zijn dierbaren. Meubelfabrikant bij uitstek die ruim honderd cafés in Groningen en omstreken heeft voorzien van een door hem ontworpen en vervaardigd interieur. Bij hem was het ontwerp van een klassieke bruine cafetaria in goede handen.

En zo kwam Willem in het bedrijf terecht.

Het eerste cateringbedrijf dat dit in Corbier zag, was De Hindelooper Kamer in zijn woonplaats Sneek. Het café wilde een nieuw interieur, maar dan wel eentje met een oud-Hollandse uitstraling, met donkerbruine tafels en lambrisering en een eveneens bruine bar met achterkast. Dat moet je aan Willem vragen, hij circuleerde daar al. En zo kwam Willem in het bedrijf terecht.

Hij groeide op als jongste van zes kinderen in een katholiek gezin. Zijn vader was ingenieur bij een stoomgemaal. Willem stond al vrij jong op zichzelf: op 18-jarige leeftijd overleed zijn vader.

Hij had de beroepsschool al afgerond en was meubelmaker geworden, een vak dat hij vanzelfsprekend beheerste. Hij gebruikte met het grootste gemak een duimstok, hamer en spijkers en zette tafels en kasten in elkaar.

Hij was een graag geziene gast in het café.

Zijn vermogen om hele koffies samen te stellen zou later zijn specialiteit worden. In eerste instantie concentreerde Corbier zich op het renoveren van oude houten boten; In zijn jeugd zorgde hij voor alles. Hij ging werken bij een baas als Korenbrander, voor wie hij staven vervaardigde, bij het installatiebedrijf Fridina en bij een timmerfabriek in Buitenpost.

Ondertussen vond ik het leuk om in het café te zijn waar ik iedereen kende, met iedereen sprak en waar het vreugde bracht. In een klein café in Oosterpoort ontmoette hij eind jaren zestig Alja, met wie hij vele potjes dam speelde voordat ze gingen daten, ging samenwonen, trouwde en met wie hij kinderen kreeg. Ze werd verliefd op zijn vriendelijkheid, zijn open geest en zijn humor. Samen bezochten ze vaak jazzcafé De Koffer aan de Oosterstraat.

Corbier hield van muziek, hij draaide altijd platen. Samen met Rob Meyst richtte hij MC Systems op. Meyst bouwde de speakers en Corbier bouwde de kasten eromheen.

Vele koffies volgden Cum Laude.

In 1983 startte hij zijn eigen bedrijf. Hij noemde zijn bedrijf Corbier Betimmeringen en het eerste café in Groningen dat hij bezocht was Cum Laude aan de Haddingedwarsstraat. Het was van Lacko Benedek en samen zorgden ze ervoor dat het café eruitzag als een bruin koffietentje waar van top tot teen in werd geleefd.

Talloze cafés en restaurants in Groningen volgden. Van Brussel Lof tot De Eerste Kamer, van Het Koetshuis tot Wolthoorn, via Pintelier en Hotel de Ville. De Kale Jonker, Tante Truus, De Sleutel en De Sigaar – allen zijn ingericht in de stijl van Corbier en hebben allemaal tafels, panelen, barren en achterkasten die Corbier en zijn medewerkers hebben gemaakt. Zoals restaurant Bussemaker in Exloo, café Boonstra in Peize en het Brinkhotel in Zuidlaren.

Typisch Corbier? Een tassenhaak onder de bar, zodat vrouwen daar hun tassen konden opbergen. Of een onzichtbare uitbreiding van Wolthoorns zogenaamd voormalige café. Niemand merkte het, want Corbier installeerde de nieuwe bar toen het café gesloten was. Toen de deur openging, was het alsof er niets was veranderd.

Uitstapje naar kasteelstad Oudaen in Utrecht

Hoe heb je het opgelost? Op zijn eigen manier tekende hij de hele cafetaria met zijn nieuwe meubilair op een onderzetter. Bovendien had hij vooral voor ogen wat hem bezighield, wat hij nogal koppig volhield en waar zijn cliënten op moesten vertrouwen. Ook in zijn atelier werkte hij nauwgezet samen met zijn team van meubelmakers en ambachtslieden. Toen alles klaar was, werd in een mum van tijd het nieuwe kantinemeubilair geplaatst. Zorgde ervoor dat de balk op zijn plaats klikte.

Wat hij in Groningen en Ameland presteerde, bleef in de rest van het land niet onopgemerkt. Hij werd gevraagd om het interieur van kasteelstad Oudaen in Utrecht in zijn oude glorie te herstellen: alles moest het jaar 1800 ademen. Corbier was trots op het werk en het resultaat.

Hij sloeg echter zijn vleugels niet uit met zijn gezelschap. Hij dacht dat er veel werk was in het Noorden en diep van binnen was hij niet in geld geïnteresseerd. Zijn vrouw hield de boeken bij en zorgde ervoor dat de onverschillige eigenaren van de bar de rekeningen betaalden.

Het leek hem leuk om genoeg te verdienen om zijn eigen boot te kunnen bouwen en varen. In 1999 kocht hij een boot met een romplengte van net geen 12 meter, waarbij hij het gehele interieur uit kersenhout maakte. Ze zeilde graag met hem mee in Friesland, omdat ze met zeilen en schaatsen was opgegroeid.

Voel gewoon of er scherpe randen zijn.

Later, toen hij zich terugtrok uit zijn bedrijf, verkocht hij de boot. Samen met zijn vrouw verkende hij de wereld: ze reisden naar Argentinië en Namibië, China en Australië en alles daartussenin. Hij maakte altijd nieuwe plannen en waar hij ook ging, keek hij de wereld met een open geest tegemoet.

En waar hij ook aan de bar stond of aan tafel zat, hij kon het niet laten om met zijn handen langs de randen van het houten oppervlak te gaan. Voel gewoon of er scherpe randen zijn. Beroepsmatige vervorming.

Een paar jaar geleden kreeg Corbier een hartaanval, gevolgd door een ernstige ziekte. Hij stierf in november op 77-jarige leeftijd.