Vrouw trapt man van trap

De rechtszaal is leeg. Sophie* heeft geen advocaat en haar man is er ook niet. “U wordt verdacht van mishandeling door hem in de hand te bijten en hem van de trap te trappen”, zegt de officier van justitie kort over de beschuldiging.

“Je bent alleen. Is het opzet?” vraagt ​​de rechter. “Niet per se”, zegt Sophie. “Hij had erbij kunnen zijn. Maar hij werkt in het onderwijs, vandaag heeft hij stagebezoek.” Ze heeft het over haar man. Alex* “Je zat in een scheiding. Maar nu kies je ervoor om opnieuw te beginnen?” vraagt ​​de rechter. Sofie knikt. “Ja, nog steeds”, zegt ze.

Sophie is een universitair opgeleide vrouw, gekleed in een trendy groen-witte trui. Hij werkt in de gezondheidszorg, waar hij lesprogramma’s ontwikkelt. Haar relatie met Alex bevindt zich al maanden in een onbekende zone, vertelt ze. “Hij zei dat hij wilde scheiden. Ik zei: als je dat wilt, doen we het meteen.”

Hij gaat naar de bemiddelaar, maar Alex twijfelt nog steeds. “Dat was voor mij niet genoeg”, zegt Sophie. “Ik wilde horen: ik ga ervoor.” De rechter knikt. Soms is de afstand tot de verdachte groot, maar in dit geval lijken verdachte en rechter elkaar goed te begrijpen. “Hoe gaat het nu met je in de wedstrijd?” vraagt ​​de rechter. “In de bemiddelaar dacht ik: ik ga voor mezelf en voor de kinderen”, vertelt hij. De rechter concludeert: “Het was een verwarrende periode.”

In die verwarring gaat het de week voor Kerstmis mis. Sophie en Alex weten niet of ze samen een toekomst zullen hebben. Ze mijden elkaar en zijn thuis meestal niet samen. Soms logeert Sophie bij haar zus, die ook een gezin heeft. Het is geen prettige situatie, zegt hij. Op de avond dat het uit de hand loopt, zijn ze allebei thuis.

“De kinderen worden samen naar bed gebracht”, zegt de rechter. Sofie neemt de leiding. “Die dag ging ik met de kinderen alle drie naar de kapper. De dag verliep niet zoals het moest, hij had de leiding moeten hebben. Het duurde uren. Hij zei: Intussen heb ik mijn fiets meegenomen. ‘Ik wilde die tijd terugkrijgen, die avond.’

‘Je was boos omdat hij zich niet aan zijn afspraken hield’, zei de rechter. Sophie: “Ik was moe, maar ik heb de kinderen naar bed gebracht. Er is een knuffeldier verloren gegaan. Ik was beneden en ik hoorde ze huilen. Dat ging maar door, hij deed niets.” Ondanks haar “vrije avond” gaat ze toch naar boven. Daar ziet ze haar man in hun bed slapen. De kleintjes klagen.

“Hij was dus aan het verslappen”, merkte de rechter op. “Toen hij wakker werd, zei hij tegen de kinderen: mama laat je in de steek. Mama laat je altijd in de steek’, zegt Sophie. ‘Dat zei hij om me van streek te maken.’ Ze vervolgt. ‘Ik werd boos en hij legde zijn hand voor mijn mond. Ik beet hem.’

De scène verandert dan in de trap. Het lijkt erop dat er een gevecht op komst is. “Toen heb ik hem geschopt. Hij ging sneller de trap af dan normaal”, zegt Sophie. “Maar hij pakte de balustrade vast. Dan valt het eigenlijk halverwege en valt het.” De kinderen horen het rumoer en komen kijken wat er gebeurt.

Er is een moment van stilte in de rechtszaal. “Het viel heel snel. Te snel”, merkt de rechter droogjes op. “Het eindigde slecht.” De man maakt foto’s van zijn verwondingen en dient vervolgens een klacht in tegen zijn vrouw.

‘Het is niet eerlijk’

“Dan kreeg je een enorme batterij hulpdiensten”, zegt de rechter. Na het incident gaat Sophie naar de dokter. “Het loopt uit de hand. Er is geweld”, zegt hij in het overleg. Ze bellen de Kinderbescherming en de kinderen moeten naar hun schoonmoeder. “Dat vond ik niet eerlijk”, zegt Sophie nu. “Ze behandelden mij als een dader. Dat begrijp ik.”

“Nu wonen ze allebei weer thuis, hoe gaat het met hen?” vraagt ​​de rechter. ‘Nou, ik denk dat we allebei voorzichtig zijn geworden. We hebben last van stress en slaapgebrek. Nu gaan we er op een andere manier mee om.” Ze hebben relatietherapie. “Ik merk dat er in het verleden dingen zijn gebeurd tussen Alex en mij die nu opnieuw gebeuren. Ik hoop dat we het samen kunnen oplossen.”

“Koppeltherapie moet aantonen: blijft het werken of kan het niet meer?”, zegt de rechter. “Het zal niet helemaal perfect zijn, maar als we er mee leren omgaan, ben ik tevreden”, zegt Sophie. Ze oogt rustig, kwetsbaar en open. In de kleine rechtszaal in Dordrecht legt hij zijn diepste privéleven op tafel. “Hij vertelde het heel goed. Intelligent en eerlijk”, zegt de officier van justitie, maar de waarheid is dat Sophie verdachte is in een strafzaak.

‘Oneerlijk’

“Ik heb ook kleine kinderen en dat is soms heel lastig”, begint de agent haar eis. ‘Dan is het spitsuur en als hij een knuffel kwijtraakt, wordt hij onrustig. Maar als je lichamelijk wordt, ga je over de schreef. ‘Hij is zwaar gevallen, zijn voet is opgezwollen en gekrast. Het heeft de indruk van tanden op de hand. “Dit soort dingen mogen niet gebeuren, het is goed dat er hulp is.”

Het vereist 40 uur voorwaardelijke taakstraf en de verplichting om zich te melden bij de reclassering om periodiek te controleren of alles goed gaat. “Als hij het goed doet en geen nieuwe misdaden begaat, is het voor mij voorbij.”

seks met leerling

De zaak duurt al een half uur en verloopt rustig en gecontroleerd. Maar als de agent klaar is met spreken, begint Sophie te huilen. “Het voelt een beetje oneerlijk”, snikt ze. “Ik ben naar de psycholoog gegaan en Alex zei: er is niets met mij aan de hand. Ik heb alle stappen gezet die ik heb gezet. Ik vind het oneerlijk, ik regel alles. Ik ben bij elk gesprek op school aanwezig.”

“Ze heeft ook een e-mail gestuurd naar de vertegenwoordiger van haar man”, zegt de rechter. “Ik heb hem diezelfde avond nog teruggenomen”, zegt hij. “Hij had seksuele relaties met een student”, aldus de rechter. “Ik schreef dat hij zich onprofessioneel gedroeg”, zegt Sophie. De man moet een moeilijk gesprek voeren met zijn baas.

‘Hij heeft mij ook dingen aangedaan,’ zegt Sophie door tranen heen. “Er werd heen en weer geslagen. Hij heeft foto’s, maar ik heb ook foto’s.” Maar aangezien Sophie geen aanklacht tegen haar man heeft ingediend, gaat daar vandaag niet over. Alex wilde zijn belastingaangifte intrekken, maar dat kan in Nederland niet. “Dat kunnen we niet zomaar uitwissen”, zegt de agent.

Daarom moet de rechter nu uitspraak doen in deze pijnlijke zaak waarbij Alex, Sophie en hun kinderen betrokken zijn.

HET VERDICT – “Er zijn wel wat dingen aan hem voorafgegaan, maar dat is geen reden om hem vrij te spreken, want wat er is gebeurd, dat is gebeurd”, opent de rechter zijn vonnis. Sophie krijgt 40 uur voorwaardelijke taakstraf, maar geen verplichte behandeling. “Er komt al veel hulp binnen en ik heb het gevoel dat jij de drijvende kracht bent”, zegt de rechter. Sophie en de officier gaven hun beroep onmiddellijk op. “De agent heeft haar zin niet gekregen, maar ze is het ermee eens. Ik hoop dat ik jou en je man ook nooit meer zie”, besluit de rechter.
*De namen van de verdachte en haar echtgenoot zijn gewijzigd. De redactie kent zijn ware identiteit.