Wat een kopje koffie! – Uitgave van een fles uit Alkmaar

Met de bedoeling om te voorkomen dat ik mijn eigen auto mee zou moeten nemen, begon deze kinderwagen aan een nieuwe toekomst. Een toekomst in handen van een 22-jarige student en een 20-jarige student, die een auto gaan delen. Als inwoner van Utrecht zal mijn zoon er minder gebruik van maken dan mijn dochter, die nog thuis woont, maar wel “voorrang” heeft op de auto, zodra zij deze nodig heeft, staat deze tot haar beschikking.

En mijn zoon en zijn vriendin vertrokken op Paaszondag in de zwarte vrachtwagen naar Utrecht. Om terug te keren op Paasmaandag 1 april, vol verhalen. Parkeren was gratis en toch was het slechts 10 minuten van hun appartement in het stadscentrum. Met plannen en ideeën voor ‘striping’, een nieuw stuur en, oh ja, heb je wel eens gehoord van ‘precisieparkeren met handrem’? Minder zou je nerveus maken.

Ondertussen had mijn dochter in de auto praktische zaken geregeld. Een EHBO-doos, springkabels, veiligheidsvesten, op alles voorbereid. Wat mijn zoon leuk vond, maar misschien was het allemaal een beetje overdreven.

Maar toen ze bij Febo een hamburger gingen kopen en vervolgens de beslagen ramen wilden schoonmaken met de airconditioning, deden ze dat zonder de motor aan te zetten. Dat maakte startkabels erg handig op dag 1. En nee, dat was geen 1-aprilgrap.

Wat een prachtige campagne, wat een auto. Want niet alleen krijg ik weer wat meer eigen vrijheid terug, maar dit gezamenlijke project zorgt voor contact, een beetje ergernis en vooral veel gelach. Nu hoef je alleen nog maar een naam te bedenken… en je kunt het samen doen. Omdat ik mijn auto neem om mijn eigen pad te volgen.

Kim Klaver