Column Abdessamed Azarfane: Er is geen verantwoordelijkheid…

We zijn nu twee jaar onderweg sinds de benoeming van een nieuwe VRO-minister en de Volkshuisvesting lijkt een comeback te maken. Er zijn regionale afspraken gemaakt, er wordt nieuwe wetgeving opgesteld, er zijn subsidies beloofd als ‘opsteker’: allemaal maatregelen die (moeten) leiden tot verlichting van de woningcrisis en een toename van het aantal (nieuwbouw)woningen. De huidige praktijk laat echter een tegengestelde trend zien: het aantal verleende vergunningen is gedaald naar het laagste niveau van de afgelopen zeven jaar, wat voorspelt dat er de komende jaren minder woningen zullen zijn.

Deze aanhoudende krapte en toenemende complexiteit in de woningbouwontwikkeling was aanleiding voor de lancering van de ‘Woningsuitvoeringsagenda 2024’ tijdens de Woningtop op 29 januari, een initiatief van provincies, gemeenten, corporaties, bouwers, ontwikkelaars, investeerders, makelaars en andere betrokken organisaties. . bij woningbouw. . Een noodzakelijke oproep van een brede coalitie om de vastgoedcrisis te bestrijden. “Er zijn miljarden nodig om het woningbouwdoel te bereiken”, waren de krantenkoppen in verschillende media na de Housing Summit. Dit is gedeeltelijk waar, maar daarmee reduceren we de vraag tot alleen maar geld en negeren we de onderliggende motieven in het publieke debat. Dit verzwakt de boodschap en gaat ten koste van de urgentie.

Geld is hard nodig om de huizencrisis op te lossen, maar met geld alleen komen we er niet. Het rendement op de gevraagde investering (aantal nieuwbouwwoningen per gesubsidieerde euro) wordt voor een belangrijk deel bepaald door hoe en wat het geld wordt uitgegeven. In het huidige huizenbouwlandschap zou dat geld matige tot slechte rendementen opleveren en vooral gevolgen hebben voor projecten met een voornamelijk financieel probleem. Dat is de minderheid van de projecten. De meeste projecten blijven vastlopen door bezwaarprocedures, gebrek aan capaciteit bij gemeenten, een onzeker investeringsklimaat, gebrek aan consensus tussen markt en overheid en helaas nog steeds gebrek aan vertrouwen. Met geld alleen is dit niet op te lossen.

De volkswoningbouw die we in ruim tien jaar hebben gesloopt, is niet zomaar in twee jaar weer opgebouwd. Er is zeker nog ruimte voor verbetering van de samenwerking binnen de uitvoeringsagendacoalitie (markt, gemeente en provincie), maar de betrokkenheid van de overheid als langetermijnpartner staat nu voorop. De financiële participatie die van de overheid wordt gevraagd, is slechts een fractie van de totale investering, die vooral door particulieren en bedrijven zal worden gedaan. We moeten individuele fondsen en reactieve oplossingen opzij zetten en gaan werken aan een effectieve korte- en langetermijnstrategie, inclusief financiële middelen voor de hele termijn. Naar mijn mening is de oproep om miljarden op te halen in de eerste plaats een oproep tot een langetermijnengagement voor de woningbouwuitdaging. De overheid niet als actor, maar als aandeelhouder.

Deze inzet moet een samenwerking tot stand brengen die verder reikt dan alleen regeringsperioden en die politiek onafhankelijk is. Lange termijn reikwijdte maakt het speelveld voorspelbaarder en daarmee betrouwbaarder voor alle stakeholders en aandeelhouders. Hierdoor ontstaat een gunstig investeringsklimaat. Alle woningbouwprojecten zullen hiervan profiteren, van grote langjarige gebiedsontwikkelingen tot kleinere (binnenstads)inbreidingsprojecten. Bovendien kan de overheid vanuit deze positie beter sturen, omdat zij deels de regie heeft. Neem verantwoordelijkheid door eigenaarschap. Het publieke debat zou zich daar veel meer op moeten richten.

Abdessamed Azarfane is adjunct-directeur Klant, Markt en Maatschappij/Vastgoedontwikkeling bij Dura Vermeer Bouw Zuid
Gepubliceerd in PropertyNL Magazine nr. 3, 22 maart 2024