Whispering Sons brengt een nieuw geluid naar Maastricht

Vorige maand brachten post-punkers Whispering Sons hun derde album uit, ‘The Great Calm’. Het indrukwekkende debuut ‘Image’ uit 2018 bezorgde het flamencokwintet een lange lijst aan shows in binnen- en buitenland. Hierdoor werden de verwachtingen voor het tweede album ‘Several Others’ zeer hoog gespannen, maar deze werden helaas niet helemaal waargemaakt. Gelukkig werd ‘The Great Calm’ overwegend positief onthaald. De band laat op dit album een ​​nieuw geluid horen: minder bedreigend, maar mysterieuzer. Het geluid van de jaren tachtig met resonerende gitaren is meer richting een rockgeluid gegaan, met gitaarriffs die hier en daar zelfs vrolijk te noemen zijn.

Bij een nieuw album hoort uiteraard een tournee. Donderdagavond speelde Whispering Sons in de grote zaal van de Maastrichtse Muziekgieterij. Het concert was bijna uitverkocht. Zowel twintigers als zestigers (en alles daar tussenin) waren goed vertegenwoordigd. Zoals vaak het geval is bij flamencobands in de Muziekgieterij, was minstens de helft van de toeschouwers Belg. Voorprogramma Lo-Lee-Ta opende met een halfuur ontspannen, sfeervolle muziek voorzien van twee prachtige stemmen. Slecht is het zeker niet, maar blijkbaar was het voor velen in het publiek te stil, want er werd de hele set hard gekletst.

Ook zanger Fenne Kuppens en consorten begonnen rustig met ‘Balm (After Violence)’ om daarna sterker door te gaan met albumopener ‘Standstill’. Een prachtig nummer met synthesizers, een rockend refrein en een intens einde. Na vier nummers van het laatste album volgde een blok ouder werk. Deze bood meteen een van de hoogtepunten van het concert met ‘Heat’, waarschijnlijk het beste nummer op het tweede album. Ook Whispering Sons wist te overtuigen met ‘Poor Girl’. Na een rustig stuk met sinister gefluister van Fenne bereikte het nummer een gewelddadige climax. Gitarist Kobe Lijnen ging helemaal op in de schelle klank van zijn gitaar en de furieuze lichtshow begeleidde de muziek perfect.

Na al dat geweld was het tijd voor een moment van rust in de vorm van twee ingetogen nummers uit ‘The Great Calm’: het langzame, bijna serene ‘Cold City’ en de pianoballade ‘Still, Disappearing’, die werd ondersteund door de subtiele saxofoonklanken van bassist Bert Vliegen. Deze twee nummers waren minder populair, getuige het geweldige geklets onder het publiek. Gelukkig bleek de setlist van vanavond goed doordacht: de danssingle ‘The Talker’ met zijn levendige gitaarriff en het frisse rocknummer ‘Walking, Flying’ boden de nodige ritmevariatie. Vooral dit laatste nummer werd zeer goed ontvangen door het publiek en beloond met het luidste applaus van de avond. Na het sterke ‘Surface’ en albumafsluiter ‘Try Me Again’, dat live nog sterker was dan op het album, verlieten de vijf het podium om vervolgens met nog drie nummers terug te keren.

De show ging over het nieuwste album, dat vrijwel in zijn geheel werd gespeeld. Als toegift speelde de band echter ‘Flood’, gevolgd door twee nummers van het debuutalbum: de grootste hit ‘Alone’ en de vaste afsluiter ‘Waste’. Een indrukwekkend nummer waarin Fenne voor de laatste keer het beste van zijn kunnen liet zien. Hij boeide het publiek met zijn theatrale poses en zijn vervormde stem op het einde. In een 75 minuten durend concert bleek Whispering Sons terug te zijn. Afgezien van de dynamische singles heeft het nieuwe album nog niet echt een deel van het publiek bereikt, maar het lijkt een kwestie van tijd te zijn.

Foto’s: Nadne Gijzen