Jacques d’Ancona zag de ‘Sluiptdump’ van Pieter Jouke in Groningen: hij kan niet stoppen | beoordeling ★★☆☆☆

Hij heeft ons bijeengeroepen omdat hij ons nodig heeft. Omdat, zo veronderstelt hij, ‘wij mensen zijn die iets met de wereld te maken willen hebben.’ Ik vind het te veel eer. Die bewering nemen wij niet mee. Bovendien heb ik zelden zo’n zwakke start van een theaterprogramma meegemaakt.

Die prediking loopt door de hele voorstelling heen. Hoewel hij halverwege een reeks felgekleurde anekdotes uitblaast, kan hij het niet laten. Op weg naar de uitputtende finale organiseert hij een poging tot reflectie met voorgedragen poëzie en de daaropvolgende onnodig lange epiloog.

Onstuitbaar energiek

Gewapend met een rijk cv kondigt Pieter Jouke (Kampen, 1973) het programma aan Vlieg fooien . Hij legde zich bewust toe op het organisatorische aspect van het bedrijf, maar koos in 2000 voor een carrière als cabaretier. In die functie assisteerde hij radio, televisie en collega’s die teksten nodig hadden. Onstuitbaar energiek schreef hij vier boeken, toonde zich geschikt om in verschillende formats op televisie te werken, had geen moeite met marathons, werd presentator, enz., enz. Wie het gemist heeft, zal verrast zijn. Vlieg fooien Het is al zijn zevende volledige optreden.

Jouke is een demonstrant. De kracht ervan ligt in de argumenten die facetten van de wetenschap bieden. Als het erop aankomt, is het klimaat – vooral het recente rapport – hun grote probleem. Hij streeft ernaar om goed nieuws over het klimaatprobleem te bieden door vragen te stellen aan het publiek. Verdomd, hij is een slimme debater die zijn publiek niet voor de gek houdt. Hij zorgt ervoor dat de gang oplicht en krijgt zijn publiek aan het praten. Echt spannend of hilarisch wordt het niet bij een onderwerp als de kwantummechanica, maar Pieter Jouke presenteert vleermuizen die fladderen in geïsoleerde beperking. Dergelijke beelden zijn aantrekkelijk. Dit neemt niet weg dat het verhaal soms wat inzakt.

Reanimatie cursus

Misschien heeft het met de presentatie te maken. Spontane aanvallen zijn zeldzaam. De tekst volgt getrouw het geschreven script, dat beetje bij beetje evolueert naar het komische genre, een soort aangename troost. Dit is een overgang van de serieuze benadering van de sectie “effecten, statistieken, toeval en willekeur”. Vervolgens tekent hij als contrast vreemde taferelen rond een reanimatiecursus. Jouke regisseert alles vakkundig met gezichtsuitdrukkingen en een eigen geluid onder het motto “meer van het beste doen kan niet.”

Maar het is alsof ik nog steeds die grappen erin heb. Dan komt plotseling de borstkanker van zijn vrouw uit het niets. Het is een verrassend persoonlijk element, dat verhuld wordt door een moraal over het land en de wereld, maar toch weer terugkomt bij af… Hij weet niet hoe hij moet stoppen.