Eetschaamte – Flessenrek Alkmaar

Via www.wildetenindeachterhoek.nl bereikten ze Aalten, vijf kilometer van de Duitse grens. Daar werd gereserveerd voor een driegangen wildmenu.

Duiven, fazanten en damherten stonden hen op te wachten. De eigenaar van het etablissement, zelf jager, serveerde hen de ene delicatesse na de andere, door hemzelf neergeschoten.

Uw columnist liet eerder (per ongeluk of niet?) weten dat zijn vrouw wijnmaker is, waarna ze naar de privéwijnmakerij van de eigenaar werd gebracht. Daar lieten ze hem de ene topwijn na de andere zien.

Hoewel er naar zijn mening veel blabla is in de wijnwereld, was hij deze keer een echte wijnliefhebber en schitterde er veel schoonheid achter de etiketten van de wijnmakerij; een Petrus, een Margaux en nog enkele andere grote namen.

Het hoofdgerecht werd op het huis aangeboden, een vogel die in Nederland als een van de verboden vruchten wordt beschouwd en niet in Duitsland. En zo kwam deze schoonheid via dit buurland op tafel.

De naam van de vogel mocht niet genoemd worden, deze werd fluisterend meegedeeld en werd vervuld. Dit is het credo: je kijkt geen vogel in de bek. Toch voelden ze zich enigszins ongemakkelijk bij dit ‘geschenk’.

Kun je in dit glutenvrije vegan tijdperk nog zorgeloos wild eten?

Ondanks de groeiende ideologie van ‘alcoholbevrijders’, van een verstandige BOB tot allerlei religieuze fanatici en alles daar tussenin, kun je gelukkig nog steeds zorgeloos wijn drinken.

Ons culinaire duo had het gehad over een B&B op loopafstand, een voormalig schoolgebouw gerund door een stoer stel.

Zo kwam er uit de kelder van het restaurant een Altos de Inurrieta reserva tevoorschijn, die ooit werd gekozen als huiswijn van El Bulli, vlakbij Barcelona, ​​een wereldberoemd restaurant.

Een rode wijn uit Navarra, niet bepaald een kwaliteitsgebied, maar toch… Hoewel deze wijn uit 2015 gedecanteerd in het glas arriveerde, was hij toch enigszins ‘gesloten’ en verbeterde hij naarmate de maaltijd vorderde. Dan een feestje.

Tenslotte, op een zondagmiddag, een wandeling door het uitgestorven Aalten richting de boxspringbedden. Een duistere zoektocht in een vredige sfeer.

In Aalten gaat iedereen vroeg naar bed. Ook in het restaurant waren ze bijna de laatsten die in actie kwamen. Iedereen wil thuis zijn om studiosport te beoefenen, was de uitleg.

Nou ja, er moet een verschil zijn. Kortom, een onverslaanbare gastronomische ervaring, ondanks een lichte gastronomische verlegenheid.

Jack de Feyter