Elk hart heeft een elektrische ‘vingerafdruk’

Elk hart heeft zijn eigen elektrische ‘vingerafdruk’, blijkt uit onderzoek van het UMC+ Maastricht. Hoewel de hartgegevens van gezonde mensen erg op elkaar lijken, lijkt de hartslag van iedereen een ander pad te volgen.

Job Stoks, onderzoeker bij het UMC+ Maastricht, promoveert op 22 februari op het onderwerp. Stoks combineerde ECG met anatomische beelden van de vorm van het hart. Deze combinatie helpt patiënten met een hartritmestoornis te begrijpen wat er precies misgaat en waar het gebeurt.

Welke behandeling geeft het beste resultaat?

Het hart pompt bloed door het lichaam. Het ontvangt elektrische prikkels waardoor het samentrekt. Verstoring van de elektrische activiteit van de hartkamers kan levensbedreigende hartritmestoornissen veroorzaken. Het is moeilijk te voorspellen wie risico loopt op hartritmestoornissen, maar het is ook moeilijk om te bepalen welke behandeling de beste uitkomst geeft.

Om elektrische eigenschappen beter te begrijpen, bracht Stoks de harten van gezonde mensen in kaart. Uit deze analyse blijkt dat de elektrische eigenschappen voor elk hart verschillend zijn. Elk hart heeft zijn eigen elektrische ‘vingerafdruk’, concludeert Stoks. De ontdekking verklaart onder meer waarom patiënten niet altijd hetzelfde reageren op dezelfde behandeling voor hartritmestoornissen.

‘Zijn er files of blijven die doorgaan?’

“Stel je de elektrische activiteit van het hart voor als die van auto’s die op een wegennet rijden”, legt Stoks uit. “Met een standaard ECG kun je zien of er files zijn of dat het verkeer vlot doorstroomt, dat wil zeggen of er veranderingen zijn in de elektrische impulsen van het hart. Een CT-scan of MRI van het hart levert geen elektrische informatie op, maar is eerder een soort satellietfoto van de paden die door elektrische prikkels worden gevolgd. Door een veel grotere hartfilm over de CT of MRI te leggen, kunnen we precies zien op welke wegen files of vertragingen voorkomen en waarom.”

Deze aanpak wordt ook wel elektrocardiografische beeldvorming (ECGI) genoemd. Met een ECGI kan de precieze oorsprong van een hartritmestoornis worden achterhaald en kunnen cardiologen precies zien waar in het hart ze deze moeten behandelen. Momenteel beperkt de toepassing van de methode zich vooral tot wetenschappelijk onderzoek.

hart 3D-model

Stoks breidde deze technologie verder uit. En hij maakte een 3D-model van het hart van een patiënt met een levensbedreigende hartritmestoornis. “We gebruiken bepaalde protocollen om hartweefsel in beeld te brengen”, zegt Stoks. “In een 3D-hart kunnen we bijvoorbeeld zien waar het littekenweefsel zich bevindt en hoe dat het pad of de snelheid van de elektrische activiteit door het hart verandert. “Het is alsof je inzoomt op een satellietfoto om de kwaliteit van het wegdek te zien en te zien waar files of ongelukken voorkomen.”

De verwachting is dat de methode veel voordelen zal opleveren. Voor ECGI en 3D-model is bijvoorbeeld geen operatie nodig, wat complicaties en kosten bespaart. Als blijkt dat patiënten behandeld kunnen worden met medicijnen of bestraling van het hart, betekent dit dat een operatie niet nodig is. “Maar we zijn er nog niet”, zegt Stoks. “Ons onderzoek laat zien dat het mogelijk is om verschillende niet-invasieve metingen te combineren en dat we veel meer kunnen zien dan met beide methoden alleen. “Er is meer onderzoek nodig voordat we dit kunnen gebruiken voor persoonlijke diagnoses en klinische behandelingen, maar we gaan snel die kant op.”

Auteur: Wouter Hoeffnagel
Foto: PublicDomainAfbeeldingen via Pixabay