Ter nagedachtenis aan: Dick Bakker | Leids amateurvoetbal, voetbal in de Leidse regio

Het is zondagochtend en de wekker gaat om 5 uur in de ochtend, zoals gebruikelijk in het seizoen. Snel je bed uit, koffie en een koekje zetten en aan de slag. Voor deze klus heb je de krant en de site nodig. De eerste uren gaan in crescendo. Geen naaste familie die tijdens het werk om advies vraagt ​​of anderszins lastig valt. Laat ondertussen de honden uit en ga verder met plezier maken. Rond half negen nog een tweede kop koffie en dan moeten er nog veel verslagen geschreven worden en moet er nog redactiewerk gedaan worden. Foto’s en video’s moeten in de nabije toekomst ook op de site verschijnen.

Dan komt er rond tien uur een sms-bericht van Reanne van Kleef. Triest nieuws uit Lugdunum. Dick Bakker is overleden. Een hartstilstand werd in de nacht van zaterdag op zondag fataal. Ik zal het nog eens lezen, dit kan toch niet? Ik had Dick de afgelopen week verschillende keren op de app. Ik had zijn hulp weer nodig en bij Lugdunum wend ik me meestal tot Dick of een ander geweldig persoon, Gerrit Du Prie. Met andere woorden: “Als de kikker kwaakt, zing ik mijn lied.”

Ik ben erg geschokt door dit bericht, aangezien alle mensen om u heen ongetwijfeld erg overstuur waren toen ze dit vreselijke nieuws lazen. Al snel wordt duidelijk dat dit geen slechte nachtmerrie is, maar de simpele waarheid. Dick bestaat niet meer. Een paar weken geleden zag ik hem voor het laatst. De wind waaide als een gek en het regende met bakken uit de hemel. Dat weerhield mij er niet van om Lugdunum in actie te zien tegen Jong Ter Leede. Dit in het kader van de Sportiff LAV Cup. Ik kwam vroeg aan in Kikkerpolder en kon even met Dick kletsen. Er was inderdaad wat publiek en ze genoten ook van een warm drankje. Ik was de enige die niet hoefde te betalen. “Ben je gek? LAV voetbalt bijna elke dinsdagavond op de regionale velden. Dat is fantastisch”, vertelde de altijd vriendelijke Dick mij.

We praatten over van alles en nog wat, maar zoals altijd was het vooral Dick die het meeste praatte. Dick praatte veel en wist veel, vooral over “zijn” club. Dick kon ook luisteren, maar als charlatan is het moeilijk om te zwijgen. Uiteindelijk moest ik naar de tribune rennen om de aftrap te bekijken. Na de wedstrijd keerde ik terug naar huis, niet wetende dat ik Dick nooit meer zou zien.

Een paar dagen nadat het nieuws bekend werd, begon ik naar ons app-verkeer te kijken. Ik kende Dick al een tijdje van gezicht, maar vanaf 2016 waren we als het ware in de ether. Zoals ik al zei, had ik regelmatig contact met hem. Het ging over de lijst met spelers die de Kikkerpolder binnenkomen of verlaten, het vinden van speeldata voor het toernooi, clubnieuws en meer. Soms spraken we via de app ook over het Leidse voetbal. Het verrassende is dat hij soms op zijn hoede was met het noemen van namen van spelers die zouden komen. “Er zijn altijd andere ontvoerders aan de kust en die zijn helaas niet allemaal te vertrouwen. De Leidse clubs zouden elkaar veel meer moeten helpen.” Een mening die LAV al vanaf de eerste dag van haar bestaan ​​verkondigt en nog steeds doet.

Dick zou ook de kogel kunnen doorbijten. Altijd aardig, maar hij bleef bij zijn standpunt. Geen dubbele agenda’s, geen verstoppen en je hoefde hem niets aan te doen. Hij herinnerde het zich en handelde daarnaar. Gelukkig hebben we nooit een botsing gehad en waardeerden we elkaar omdat we elkaars belangen voor ogen hadden.

Dick maakte er geen geheim van dat hij blij was met LAV en dat compliment gaf hem steeds weer nieuwe energie. Namens LAV heb ik hem altijd bedankt voor zijn warme woorden. Zo stelde hij meermaals dat “LAV meer is dan een meerwaarde voor het regionale voetbal in en rond Leiden”, en sprak hij ook over ons team met woorden als “vriendelijke en positieve mensen die elke club mee op de kaart helpen zetten en puur tentoonstellen gedrag’.

Afgelopen zondag moesten uiteraard de werkzaamheden afgerond zijn en gisteren moesten wij ook aan de slag. Toen ik vanochtend wakker werd, was ik blij met weer een dag. Niets is vanzelfsprekend, zoals vaak het geval is. Helaas zal er geen nieuwe dag komen, want Dick en zijn gezin zullen een zeer moeilijke periode moeten doormaken. De pijn zal verdwijnen en het leven zal altijd doorgaan, zoveel is zeker. Persoonlijk zal ik Dick, die al jaren trouwe LAV-donor is, nooit vergeten. Het is niet dat hij een directe vriend was, maar het contact was altijd prettig. Een integer mens is veel te vroeg overleden. Alle sterkte aan familie, vrienden en andere mensen en zonder twijfel ook aan de club waarvoor hij zoveel betekende. RIP, Dick.