De toppositie | Al het nieuws uit Weesp

Woensdag 28 februari om 09:00 uur

Mensen

Ik denk dat één effect van de fusie met Amsterdam tot nu toe ernstig onderschat is. Daarom wil ik het hebben over de bovenste schuur. Er is geen woord voor, dus zo noem ik de man die zijn fiets zorgvuldig in een schuurtje boven op het station zet. Sinds de fusie gaat de topstal in Weesp vooruit.

Logisch ook, want sindsdien controleert een leger boa’s periodiek of je op de parkeerplaats parkeert. Op straffe van verbanning naar een plaats ver van Amsterdam. Vanaf je fiets natuurlijk, maar toch: je kunt beter bovenaan parkeren.

Nu geloof ik dat er twee soorten bovenloodsen zijn. Het eerste type is de berekenende toppositie. Ze zien dat de onderste rijen bezet zijn. Daarom parkeren ze hoog, zo dicht mogelijk bij het station. Ik begrijp dat.

Het is het tweede type dat mij intrigeert: de onnodige toppositie. Hij parkeert zijn fiets boven, op plekken waar beneden nog voldoende ruimte is. Ze liggen vaak ver van het station, terwijl je bovenaan ook een grote verscheidenheid aan dichterbije opties hebt. Waarom op aarde?

In een poging deze onnodige hype te begrijpen, besprak ik talloze theorieën met vrienden. ‘Misschien denk je dat de kans kleiner is dat je fiets op deze manier wordt gestolen?’ stelde een vriend voor. Zou kunnen. Maar nu zal iedere fietsendief ook de bovenste rijen doorzoeken. “Misschien zie je het als een vrije oefening?” Het is ook mogelijk. Maar waarom onnodig zo ver weg parkeren?

“Misschien is het een vorm van moed, ruimte maken voor anderen”, zei een vriend. Het leek mij gek. Tot voor kort zag ik hoe een man een vrouw aanbood om haar fiets boven te stallen. Samen liepen ze richting de trein. Wie weet waar dit buitensporige verblijf toe kan leiden.

De laatste tijd kon ik mezelf niet meer inhouden. Ik moest weten wat iemand voelt als hij zichzelf onnodig bovenaan zet. Vol verwachting liet ik een ijzeren staaf zakken. De plas regen in de wielkast spatte in mijn gezicht. Toen kwam ik klem te zitten tussen het stuur en het spatbord. Toen mijn fiets eindelijk stond en ik het vet op mijn jas vervloekte, ontdekte ik dat ik vergeten was hem dicht te doen. Opnieuw dan.

Na een sprintje haalde ik mijn trein. Geen talent om een ​​onnodige leider te worden, concludeerde ik opgelucht.

Paul de Lange is communicatieadviseur. Eerder was hij columnist voor Nu.nl en Het Parool. Hij pakt het WeesperNieuws-draadje graag op.