Elk hart heeft zijn eigen elektrische vingerafdruk – TIC&salud

Röntgenfoto’s van het hart van gezonde mensen lijken erg op elkaar. De hartslag van elke persoon lijkt echter een ander pad te volgen. Elk hart heeft dus zijn eigen elektrische vingerafdruk. Dit verklaart waarom verschillende patiënten niet altijd hetzelfde reageren op dezelfde behandeling voor hartritmestoornissen. De combinatie van methoden die Stoks toepaste maakt het mogelijk om vast te stellen waar het precies misgaat.

Knops zegt op de website van het Maastricht UMC+: “Stel je de elektrische activiteit van het hart voor zoals die van auto’s die op een wegennet rijden. Met een standaard ECG kun je zien of er files zijn of dat het verkeer vlot verloopt, dat wil zeggen of er veranderingen zijn in de elektrische impulsen van het hart. Een CT-scan of MRI van het hart levert geen elektrische informatie op, maar is eerder een soort satellietfoto van de paden die door elektrische stimuli worden gebruikt. Door een veel grotere hartfilm over de CT of MRI te leggen, kunnen we precies zien op welke wegen files of vertragingen voorkomen en waarom.”

elektrische vingerafdruk

Uit het nieuwe onderzoek van Job Stoks blijkt dat elk hart zijn eigen elektrische vingerafdruk heeft, en dat biedt aanknopingspunten om de hartzorg persoonlijker te maken. Er zijn steeds meer moderne technologieën die een gepersonaliseerde behandeling van hartpatiënten mogelijk maken. Denk bijvoorbeeld aan de onlangs door professor Kemps geïntroduceerde hartklok. Een ander voorbeeld is de creatie van een 3D-geprint fysiek model van iemands hart, dat chirurgen kan helpen bij de voorbereiding op een operatie. Of wat te denken van de zogenaamde digitale tweeling van het hart, waarmee artsen de mogelijke effecten van het gebruik van een pacemaker beter kunnen beoordelen? Jobs ontwikkelde voor zijn onderzoek ook een digitaal 3D-model van het hart van een patiënt met een levensbedreigende hartritmestoornis.

Hartritmestoornissen

Daarom zijn elektrische signalen erg belangrijk voor het functioneren van het hart, omdat het altijd elektrische prikkels ontvangt voordat het samentrekt. Dit gebeurt bij elke hartslag opnieuw. Wanneer de elektrische activiteit van de hartkamers verstoord wordt, kan dit leiden tot levensbedreigende hartritmestoornissen. Het is echter moeilijk te voorspellen wie risico loopt op hartritmestoornissen. Ook is het lastig om vooraf te weten welke behandeling in de praktijk het beste werkt.

Doordat Stoks verschillende methoden combineert en een elektrische vingerafdruk van het hart kan bepalen, levert dit meer informatie op. Hun aanpak staat bekend als elektrocardiografische beeldvorming (ECGI). Met ECGI kan de precieze oorsprong van een ventriculaire aritmie worden achterhaald en kunnen cardiologen precies zien welk deel van het hart ze moeten behandelen. Momenteel wordt de techniek echter vooral gebruikt in wetenschappelijk onderzoek. Dankzij de resultaten van Stoks is deze methode nu ook beschikbaar voor reguliere ziekenhuisdiagnostiek.

3D hart

Stoks breidde de ECGI-techniek verder uit en maakte een 3D-model van het hart van een patiënt met een levensbedreigende hartritmestoornis. “We gebruiken bepaalde protocollen om ook beelden van het hartweefsel te verkrijgen. In een 3D-hart kunnen we bijvoorbeeld zien waar het littekenweefsel zich bevindt en hoe dat het pad of de snelheid van de elektrische activiteit door het hart verandert. “Het is alsof je inzoomt op een satellietfoto om de kwaliteit van het wegdek te zien en te zien waar files of ongelukken voorkomen.”

Momenteel ondergaan sommige patiënten elektrofysiologisch onderzoek om hartritmestoornissen op te sporen. Tijdens de operatie wordt het elektrische traject van het hart van binnenuit onderzocht met behulp van een dunne buis. Het ECGI en het 3D-model vereisen daarentegen geen operatie, wat complicaties en kosten bespaart. Omdat behandelingen zoals medicijnen of bestraling van het hart geen operatie vereisen, hoeven sommige patiënten niet langer te worden geopereerd.

“Maar we zijn er nog niet”, zegt Stoks. “Ons onderzoek laat zien dat het mogelijk is om verschillende niet-invasieve metingen te combineren en dat we veel meer kunnen zien dan met beide methoden alleen. “Er is meer onderzoek nodig voordat we dit kunnen gebruiken voor persoonlijke diagnoses en klinische behandelingen, maar we gaan snel die kant op.”